Τα
κατάφερε η Εθνική. Πρωτιά στον όμιλό
της στο Nations
League, άνοδος
στη δεύτερη κατηγορία της διοργάνωσης
και δεύτερη ευκαιρία για πρόκριση στα
τελικά του Εuro
με
συμμετοχή στα μπαράζ, αν δεν περάσει
από τον προκριματικό όμιλό της.
Ολα
καλά και όλα ωραία. Χάσαμε μόνο από την
Κύπρο εκτός έδρας, αλλά δεν μας πείραξε
γιατί βοηθήσαμε τους αδελφούς μήπως τα
καταφέρουν κι εκείνοι στον δικό τους
στόχο, τα υπόλοιπα πέντε ματς τα κερδίσαμε
μέσα-έξω και μπορούμε πια να εκθειάζουμε
τους διεθνείς μας και τον Πογέτ, θέλοντας
να πιστεύουμε ότι θα δούμε πάλι, επιτέλους,
την Εθνική μας στους τελικούς ενός Εuro,
μετά
την αποτυχία στο Mundial.
Eννοείται
ότι ο βαθμός δυσκολίας σ' αυτό το Nations
League δεν
ήταν μεγάλος. Δεν είναι δα κατόρθωμα να
αφήσεις πίσω σου το Κόσοβο, τη Βόρεια
Ιρλανδία και την Κύπρο. Αλλά δεν πρέπει
να ξεχνάμε ότι είχαμε φτάσει στο σημείο
να ρεζιλευόμαστε σε αγώνες ακόμη και
με... μικρούληδες αντιπάλους, όπως το
Λουξεμβούργο, τα Νησιά Φερόε και το
Λιχτενστάιν. Αρα, ειδικά για την
αλλοπρόσαλλη Εθνική μας, καμία νίκη δεν
πρέπει να θεωρείται, ούτε και είναι,
αυτονόητη και δεδομένη.
Αντίθετα,
είναι αυτονόητα τα ερωτήματα που
προκύπτουν τώρα.
Το
πρώτο: Θα τα καταφέρει η Εθνική στον
προκριματικό όμιλο του Εuro
με
πιο αξιόλογους, κατά πάσα πιθανότητα,
αντιπάλους; Κι αν όχι, θα μπορέσει να
πάρει την πρόκριση έστω με τη δεύτερη
ευκαιρία νικώντας στις 21 Μαρτίου του
2024 την Τουρκία, σε αγώνα μπαράζ που θα
γίνει, αν χρειαστεί, στην Ελλάδα; Θα
είναι, δηλαδή, ικανή να ανταποκριθεί το
ίδιο πετυχημένα με έχοντας να αντιμετωπίσει
ισχυρότερες ομάδες.
Το
δεύτερο: Θα αλλλάξει κάτι στο αρκετά
μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί
πριν από όλα αυτά, ώστε να βοηθηθεί η
Εθνική Ελλάδας από το ελληνικό ποδόσφαιρο
για να γίνει πιο ποιοτική και πιο
ανταγωνιστική; Αυτό είναι και το πιο
σημαντικό ερώτημα. Διότι αν απαντηθεί
πειστικά, με πράξεις, θα διευκολύνει
την πειστική απάντηση για το πρώτο.
Προσέξτε:
Βάση της Εθνικής είναι τα παιδιά που
αγωνίζονται στο εξωτερικό και δίνουν
επιλογές στον Πογέτ. Οι 7 από τους 11 της
αρχικής ενδεκάδας στο ματς με τη Βόρεια
Ιρλανδία παίζουν σε ξένες ομάδες:
Bλαχοδήμος,
Μπάλντοκ, Τσιμίκας, Χατζηδιάκος,
Μαυροπάνος, Μπακασέτας, Πέλκας. Συν 4
από τους 5 που μπήκαν αλλαγή: Γούτας,
Δουβίκας, Φούντας, Χατζηγιοβάνης. Σύνολο
11. Δηλαδή, μόνο 5 στους 16 είχε να πάρει ο
Πογέτ από ελληνικές ομάδες: Κουρμπέλης,
Μάνταλος, Μασούρας, Ιωαννίδης, Μπουχαλάκης.
Πού να τους βρει τους υπόλοιπους; Δεν
υπάρχουν. Αντε να υπάρχουν καμιά δεκαριά
ακόμη στη φτωχή δεξαμενή του ελληνικού
ποδοσφαίρου.
Στην
πολύ σημαντική υπόθεση που λέγεται
“Εθνική Ελλάδας” δεν μπορεί να βοηθήσει
ούτε η πολιτεία, ούτε η ΕΠΟ, ούτε καν η
Σούπερ Λίγκα ως διοργανώτρια του
Πρωταθλήματος. Μπορούν να τη βοηθήσουν
ΜΟΝΟ οι ομάδες που μετέχουν στο Πρωτάθλημα.
Ιδιαίτερα οι “μεγάλες”. Κόβοντας θέσεις
που διαθέτουν επίμονα στα ρόστερ τους
σε μέτριους έως κακούς ξένους παίκτες
και ανοίγοντας χώρο σε Ελληνες που
“φωνάζουν” ότι μπορούν να προσφέρουν
πολλά περισσότερα αν τους δείξουν
εμπιστοσύνη.
ΥΓ.
Αν με ρωτήσετε, δεν μπορώ να βλέπω στην
Εθνική τον Μάνταλο, τον Μπουχαλάκη, τον
Κουρμπέλη, ή, ας πούμε, τον Τζαβέλα, που
κι αυτός παίζει αλλά τώρα είναι τραυματίας.
Μπαίνω, όμως, στη θέση του (εκάστοτε)
ομοσπονδιακού προπονητή και καταλαβαίνω
την απελπισία του. Πού να βρει τους
καλύτερους για να τους καλέσει; Τα έλεγε
ο Φαν' τ Σιπ, τα έλεγαν και οι προκάτοχοί
του, φοβάμαι ότι, κάποια στιγμή, θα
αναγκαστεί να τα πει και ο Πογέτ. Αλλά
δεν τους ακούει κανείς. Ζήτω η ξενοκρατία
