Ούτε θαύμα ήταν το ότι η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου δε διασύρθηκε στον αγώνα με τους Ιταλούς, ούτε κάποιος δικαιούται να μιλάει για μία ήττα με πολλά κέρδη. Η ήττα είναι ήττα και περήφανες ήττες δεν υπάρχουν. Ξεκάθαρα πράγματα για να μη μπερδευόμαστε.
Υπάρχουν όμως ήττες, όπως αυτή της Εθνικής που αφήνουν λιγότερα τραύματα. Ή αν προτιμάτε σε κάνουν να βλέπεις μισογεμάτο το ποτήρι ενόψει της συνέχειας που είναι η πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022.
H Ελλάδα πήγε στη Ρώμη με βαριά κληρονομιά στην πλάτη. Δεν ήταν η απουσία των Παπασταθόπουλου- Μανωλά, αλλά ο διασυρμός στο ΟΑΚΑ από την Αρμενία, το 1-1 στο ίδιο γήπεδο με το Λιχτενστάιν και η ήττα εκτός έδρας από τη Φινλανδία. Μ’ αυτά τα δεδομένα το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι το «Ολύμπικο» θα γέρνει προς την εστία του Πασχαλάκη. Η Ιταλία είχε 6 στα 6 πριν τον προχθεσινό αγώνα και η αναμέτρηση, πριν το πρώτο σφύριγμα, φάνταζε ως την ευκαιρία για τη φιέστα των Ιταλών για την πρόκριση. Τελικώς η Εθνική ομάδα ούτε διασύρθηκε, ούτε ήταν ο σάκος του μποξ για του Ιταλούς. Εχασε αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι οι διεθνείς ανέκτησαν τη χαμένη αυτοεκτίμηση τους.
Για την Εθνική υπήρχαν πολλές ιδιαιτερότητες στον αγώνα με την Ιταλία. Πρώτα απ’ όλα είχαν λόγους οι παίκτες που επιλέχθηκαν να αποδείξουν ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη του Φαν’τ Σιπ. Οτι δικαιούνται να είναι κομμάτι της νέας προσπάθειας στην οποία ίσως να μη συμμετάσχουν οι καλύτεροι. Αλλά να προσκαλούνται εκείνοι οι ποδοσφαιριστές που θα έχουν τη διάθεση να κάνουν το καλύτερο μέσα στο γήπεδο για την Εθνική ομάδα. Που θα σέβονται τον προπονητή, δεν θα γκρινιάζουν και θα είναι προσηλωμένοι στον στόχο.
Περίπου, να κάνουν αυτό που έκαναν το Σάββατο το βράδυ στη Ρώμη. Απέναντι σε μία ομάδα που έχει περισσότερο ταλέντο, ισχυρότερο ποδοσφαιρικό brand και είναι καλύτερα δουλεμένη. Που ο Ομοσπονδιακός προπονητής της επιλέγει τους διεθνείς από μεγαλύτερη δεξαμενή ικανών ποδοσφαιριστών.
Απέναντι σ’ αυτή την ομάδα οι Ελληνες διεθνείς, είχαν αγωνιστικό πάθος, θετική διάθεση και ήταν αφυπνισμένοι από το κίνητρο τής καλύτερης δυνατής παρουσίας.
Πρεσάριζαν ψηλά με Λημνιό, Κουλούρη, Ζέκα υποχρεώνοντας τους Ιταλούς να γυρίζουν πολλές φορές την μπάλα στον Ντοναρούμα. Η δίψα για να κλέψουν την μπουκιά από το στόμα του αντιπάλου τεράστια. Εικόνα που μας έλειψε εδώ και μήνες από την Εθνική.
Η Ελλάδα «τιμωρήθηκε» από δύο φθηνά γκολ, ενώ είχε τρεις μεγάλες ευκαιρίες με Λημνιό, Κουλούρη και Μπακασέτα.
Η Εθνική δεν έκανε μία εξαιρετική εμφάνιση. Ηταν όμως ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Κι αυτό πολλές φορές είναι αρκετό για να ρίξεις στο καναβάτσο ακόμη κι έναν ποιοτικότερο αντίπαλο. Κι αυτό μας το έχουν διδάξει οι ημέρες δόξας των προηγούμενων χρόνων που έζησε η Εθνική μας.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (14/10)
