Ναι! Τώρα ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος ΠΑΟΚ όλων των εποχών. Μόνο τώρα νιώθω ότι έχω ξεπεράσει το ταμπού του ασύγκριτου και ασυναγώνιστου ΠΑΟΚ της δεκαετίας του 1970. Τώρα είμαι σίγουρος ότι το Πρωτάθλημα του 1985, ακόμη και το αήττητο Πρωτάθλημα του 2019, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Τώρα δεν σηκώνω καν συζήτηση με τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Οι συγκρίσεις έπαψαν να έχουν νόημα.
Τώρα αποθεώνω τον μεγάλο φετινό ΠΑΟΚ. Υποκλίνομαι μπροστά του. Και τον ευχαριστώ για την απίστευτη χαρά που μου προσφέρει. Αυτός ο ΠΑΟΚ έπαιξε υπέροχο ποδόσφαιρο. Οχι σταθερά, όχι χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις, όχι χωρίς να μου χαλάνε τη ζαχαρένια κάποιες εμφανίσεις, ή κάποιοι παίκτες και ο προπονητής. Αλλά, στις καλές του μέρες, υποχρέωσε όλη την Ελλάδα να ομολογήσει ότι τον απολαμβάνει.
Αυτός ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το πιο συναρπαστικό, το πιο ανταγωνιστικό, το πιο ποιοτικό και το πιο καθαρό Πρωτάθλημα από τότε που υπάρχει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν άφησε πίσω του μόνο έναν ανταγωνιστή. Ούτε δύο. Ταπείνωσε και τους τρεις “μεγάλους” της Αθήνας. Ορθωσε το ανάστημά του απέναντι και στους τρεις, σε μια αδυσώπητη μάχη, σε έναν ατελείωτο, αγωνιώδη Μαραθώνιο και έκοψε πρώτος το νήμα, υποχρεώνοντάς τους στην παραδοχή ότι του άξιζε η πρωτιά. Και το έκανε έχοντας το χαμηλότερο μπάτζετ. Το έκανε με το λιγότερο γεμάτο ρόστερ. Το έκανε χωρίς κανείς να τον θεωρεί σοβαρό διεκδικητή του τίτλου πριν αρχίσει η σεζόν. Ούτε καν εμείς οι ίδιοι.
Ναι, λοιπόν. ΑΥΤΟΣ είναι ο ανώτερος ΠΑΟΚ από όλους τους ΠΑΟΚ που μας έκαναν υπερήφανους από την ίδρυσή του. ΑΥΤΟΝ τον ΠΑΟΚ γράφει η ιστορία με τα πιο μεγάλα γράμματα. ΑΥΤΟΣ ο ΠΑΟΚ επιτρέπει στα παιδιά μας να μη μας ζηλεύουν επειδή δεν είδαν τον άλλο ΠΑΟΚ που είδαμε εμείς, τον ΠΑΟΚ του Σάνον, του Λόραντ, τον ΠΑΟΚ του Κούδα, του Σαράφη, του Τερζανίδη και των άλλων αξέχαστων άσων.
Τώρα δεν μου λείπουν οι θρύλοι εκείνης της εποχής και καμίας άλλης. Θα τους ευγνομωνώ για πάντα, αλλά τώρα πια παύω να τους θεοποιώ. Τώρα έχω Ζίβκοβιτς, Τάισον. Εχω τα δικά μας αστέρια, τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη. Τώρα, θέλω-δεν θέλω, νιώθω ασφάλεια με τον Λουτσέσκου. Τώρα συγχωρώ ακόμη και τις ακατανόητες εμμονές του. Τώρα, αναγνωρίζω ότι αυτός είναι ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Τώρα, δοξάζω τον σημερινό ΠΑΟΚ. Τον καλύτερο, τον πιο άξιο ΠΑΟΚ που είδα ποτέ.
Το χθεσινό πολυθρύλητο και πολυσυζητημένο ματς με τον Αρη θα έπρεπε να μην έχει καμία βαθμολογική σημασία και δεν θα είχε αν ο ΠΑΟΚ δεν πετούσε δύο βαθμούς στη Λαμία. Ο ίδιος ο ΠΑΟΚ, με την απρόσμενη εκείνη απώλεια, αλλά και με τις τρεις νίκες επί της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού και του Παναθηναικού, που ακολούθησαν, το μετέτρεψε σε αγώνα “ζωής ή θανάτου”. Ηταν υποχρεωμένος να παλέψει και σ' αυτόν για να γίνει πρωταθλητής, απέναντι σε έναν αδιάφορο αντίπαλο, που πιέστηκε από τους φανατικούς οπαδούς του να δώσει μάχη για να ματαιώσει τη φιέστα του ΠΑΟΚ. Κι αυτό, στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο, το ονόμασαν “γόητρο”...
Αποδείχτηκε, όμως, χάρη σε μια ακόμη σπουδαία και παλικαρίσια εμφάνιση, ότι η ψυχή του πρωταθλητή είναι ανίκητη. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι αυτός ο φετινός ΠΑΟΚ ήταν πολύ μεγάλος, πάρα πολύ μεγάλος, για να χάσει τον τίτλο μέσα από τα χέρια του, επειδή αυτό θα πλήγωνε τους άτιτλους συμπολίτες.
Δόξα και τιμή στους άξιους θριαμβευτές του φετινού Πρωταθλήματος και θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της τεράστιας επιτυχίας. Πολλά συγχαρητήρια και σε όλους τους αντιπάλους, που, χωρίς κόμπλεξ, αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του ΠΑΟΚ. Για τους κομπλεξικούς, υπάρχει ο καφές της παρηγοριάς.
YΓ. Ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ τσαλαπάτησε χθες με τεράστια μαγκιά το μίσος που έβραζε στο “Κλεάνθης Βικελίδης”, τον παθιασμένο, λες και θα έπαιρνε το Τσάμπιονς Λιγκ, Αρη και έναν ανίκανο διαιτητή, που έβλεπε ό,τι ήθελε και φρόντισε να τον αφήσει και με 10 παίκτες. Για το χθεσινό ματς, μολονότι αποτελεί πλέον μια... ασήμαντη λεπτομέρεια, θα τα πούμε αύριο.
