Επίκληση του αθλητικού εγωισμού

Παιχνίδια όπως το χθεσινό με την Ισλανδία, είναι από εκείνα από τα οποία έχεις περισσότερα να χάσεις παρά να κερδίσεις. Η Εθνική ομάδα νίκησε και το έκανε με μία διαφορά που μπορεί να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις, ειδικά σε όσους δεν είδαν το παιχνίδι. Ήταν καλή για τρία δεκάλεπτα όμως ήταν τόσο απογοητευτική στη δεύτερη περίοδο που στην πραγματικότητα ενέτεινε το κλίμα προβληματισμού με το οποίο ταξίδεψε στο Ελσίνκι.

Δεν είδαμε χθες κάτι πολύ διαφορετικό σε σχέση με τα φιλικά προετοιμασίας με εξαίρεση το καλό ποσοστό στα τρίποντα. Είδαμε όμως ένα «νεκρό» διάστημα που ήταν τόσο μεγάλο που δεν μπορεί παρά να αποτελέσει σημείο αναφοράς σήμερα στην προπόνηση. Είδαμε την ομάδα να χάνει το μυαλό της σε αυτό το διάστημα, να μην κυκλοφορεί καλά την μπάλα και να κάνει τους Ισλανδούς να μοιάζουν με ΝΒΑers. Αυτή η εικόνα σε τόσο μεγάλο διάστημα, σε ολόκληρη τη δεύτερη περίοδο δηλαδή, είναι κάτι που δεν θα της επιτραπεί στα επόμενα παιχνίδια του τουρνουά. Όχι «αναίμακτα» τουλάχιστον. Με αυτό το δεδομένο ίσως να είναι και ευτύχημα για τον Μίσσα και τους διεθνείς που είχαν ένα τέτοιο νεκρό διάστημα σε ένα ακίνδυνο παιχνίδι. Είναι το καμπανάκι που δεν γίνεται να μην το άκουσαν πολύ περισσότερο με το δεδομένο ότι μετά το σημερινό ρεπό θα έχουν μπροστά τους κατά σειρά Γαλλία, Σλοβενία, Φινλανδία και Πολωνία.

Η πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ όμως επιβεβαίωσε τη διαπίστωση ότι η «γκέλα» μπορεί να κρύβεται πίσω από κάθε αντίπαλο. Γι’ αυτό καλό θα είναι για την Εθνική μας να μην φτάσει να «κρέμεται» η συνέχεια της προσπάθειας της από το τελευταίο παιχνίδι. Να μην πάει σε «τελικό» με την Πολωνία δηλαδή που δεν ήταν  Αυτό για το οποίο πρέπει να είμαστε σίγουροι ωστόσο, είναι ότι οι παίκτες που απαρτίζουν αυτήν την ομάδα δεν έχουν έλλειμα αθλητικού εγωισμού. Με αυτό το περίσσευμα μπορεί σε κάποια σημεία του τουρνουά να ισορροπήσουν τα μειονεκτήματα τους έναντι ομάδων που εμφανίζονται ως φαβορί. Σε τελική ανάλυση αυτή η ομάδα έχει μάθει να μεγαλουργεί στα δύσκολα.