Τα εντυπωσιακά του χθεσινού ημιτελικού ήταν κατά κοινή ομολογία, η μαζική όσο και εκκωφαντική παρουσία του κόσμου, πρωτοφανής θα έλεγα, και η ετοιμότητα ενός νεαρού τερματοφύλακα, του Μάκη Γιαννίκογλου, ο οποίος με τρεις καθοριστικές επεμβάσεις του κράτησε το σκορ σε χαμηλά επίπεδα, δίνοντας δικαίωμα στην ομάδα του να ελπίζει.
Ο νεαρός πορτιέρε που έκανε ντεμπούτο με την φανέλα του Ηρακλή, ενήργησε ψύχραιμα, αρχικά στο πλασέ του Κλέιτον και στα τελειώματα του αγώνα, όταν η άμυνα του Ηρακλή άνοιξε, σταμάτησε τους Φερνάντες και Καπετάνο σε δύο τετ-α-τετ κάτσε καλά που λένε. Κι όμως θα μπορούσε κανείς να μιλούσε για άδικο σκορ εάν και εφόσον στο 8΄ ο Ρομάνο, ύστερα από πάσα του Περόνε τσίμπαγε δυνατότερα την μπάλα πάνω από τον Κυριακίδη, ώστε να μην προλάβαινε ο Μπέρτος να διώξει σε κόρνερ. Εκείνη η στιγμή ήταν η μοιραία για τον Ηρακλή, αφού θα ισοφάριζε το γκολ του Κλέιτον, ο οποίος ένα λεπτό πριν με σουτ έξω από την περιοχή (με τη βοήθεια και του αέρα) κάρφωσε την μπάλα στο «γάμα» του Γιαννίκογλου και δεν κυνηγούσε στη συνέχεια την ουρά του προσπαθώντας να φέρει στα ίσα το παιχνίδι.
Οι κυανόλευκοι δεν ήταν και τόσο κακοί, όμως έχοντας πάντα το εις βάρος τους σκορ, ανάλωσαν το χρόνο τους στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα σε απέλπιδες προσπάθειες ισοφάρισης, χωρίς όμως μπούσουλα. Τα πολλά τα λάθη και ο εκνευρισμός έδωσαν στους παίκτες της Ξάνθης αέρα εμπιστοσύνης, τόσο όσο χρειαζόταν να διαχειριστούν το υπέρ τους σκορ κι αν, όπως προείπα δεν υπήρχε ο Γιαννίκογλου, θα είχαν εξασφαλίσει την πρόκριση. Διότι ακόμη και τώρα παρότι κέρδισαν και θεωρούνται οπωσδήποτε φαβορί κανείς δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι στον επαναληπτικό.
Στα Πηγάδια θα κριθεί η πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου. Η Ξάνθη έχει το φυσιολογικό προβάδισμα, ωστόσο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Ηρακλής με νίκη προκρίνεται. Τόσο απλά, αλλά και δύσκολα εδώ που τα λέμε. Στέκομαι και πάλι στο χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος του παιχνιδιού, ο οποίος αν μη τι άλλο, απέδειξε την πίστη του σ αυτήν την ομάδα, ακόμη κι όταν χάνει.
