Παιδεία! Τι είναι αυτό το πράγμα; Τρώγεται; Μήπως είναι… τριγωνάκι Πανοράματος; Στην Ελλάδα, η ποδοσφαιρική παιδεία, είναι παντελώς άγνωστη. Εδώ μεσουρανούν οι ποδοσφαιριστές βουτηχτές, οι θεατρίνοι προπονητές, εκείνοι που κερδίζουν παιχνίδια στα… νοσοκομεία κι όχι μέσα στο γήπεδο. Εδώ ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ευτυχώς στην Ευρώπη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ευτυχώς εκεί υπάρχουν παίκτες σαν τον Μαρσέλο.
Ο άσος της Ρεάλ παραδέχθηκε δημόσια ότι στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λίγκ απέναντι στην Μπάγερν, η μπάλα βρήκε στο χέρι του και ήταν πέναλτι, κόντρα στην απόφαση του Τούρκου διαιητητή που το «έπνιξε». Η ειλικρινής ομολογία του έχει τεράστια σημασία γιατί το διακύβευμα ήταν άκρως υψηλό, η πρόκριση στον τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης.
Αν ο Τούρκος ρέφερι έδινε το πέναλτι ίσως το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό και σήμερα στην θέση της Ρεάλ στον τελικό να βρισκόταν η Μπάγερν. Το γεγονός όμως ουδόλως απαγόρευσε στον Μαρσέλο να πει την αλήθεια, να ομολογήσει αυτό που κουβαλούσε μέσα του. Θα μπορούσε να βρει χίλιες δικαιολογίες. Δεν το έκανε. Κι αυτό τον τιμά!
Ελάτε τώρα να κάνουμε σύγκριση με τα δικά μας. Μπορείτε να διανοηθείτε Έλληνα ποδοσφαιριστή να ομολογεί ότι έκανε πέναλτι παρά το γεγονός ότι ο διαιτητής δεν το έδωσε ποτέ; Μαύρο φίδι που τον έφαγε. Πρώτα βέβαια θα τον έτρωγαν οι παράγοντες της ομάδας του. Υπάρχει περιστατικό πριν χρόνια όταν ποδοσφαιριστής που είχε την τόλμη να πει την αλήθεια, για ανταμοιβή άκουσε να τον στέλνουν να προπονείται με την δεύτερη ομάδα!
Η ελληνική ποδοσφαιρική παιδεία εκπαιδεύει ποδοσφαιριστές που ψάχνουν να εξαπατήσουν τον διαιτητή και τον αντίπαλο, εκτρέφει προπονητές θεατρίνους, διαιτητές που ψάχνουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα χωρίς να αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη που τους αναλογεί.
Κι ας μην πάμε μακριά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες παράγοντες. Όπως αυτούς που θα μαζευτούν σήμερα στη Σούπερ λίγκα για να αλλάξουν τον κανονισμό μεσούσης της περιόδου, ώστε να σωθεί ο Παναθηναϊκός. Τόσο απλά!
