Η έναρξη των πλέι οφ βρίσκει τον ΠΑΟΚ κουρασμένο σωματικά και πνευματικά. Τον βρίσκει και με μειωμένο ηθικό μετά την κακή εμφάνιση και την ήττα από την Ντινάμο στο Ζάγκρεμπ. Και με πίεση τόσο για τη ρεβάνς, όσο και για την έκβαση του Πρωταθλήματος, στο οποίο, καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, έφτασε να θεωρείται και “ελαφρύ” φαβορί.
Τον Αρη τον βρίσκει... μια χαρά. Με πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου, ο οποίος αργεί να γίνει, άρα μπορούν κάλλιστα τα ματς των πλέι οφ να αποτελέσουν μια πολύ καλή προετοιμασία ενόψει της διεκδίκησης του τροπαίου κόντρα στον Παναθηναϊκό. Nαι, θα παίξει και για το γόητρό του, Αρης είναι, όμως άλλο κατάκτηση Πρωταθλήματος και άλλο απλώς γόητρο, όπως ισχύει σε κάθε αγώνα ανεξαίρετα. Ο Αρης στα πλέι οφ δεν έχει κανένα άγχος και καμία πίεση. Ούτε έκτος μπορεί να βγει, ούτε και καλύτερη θέση “προλαβαίνει” να διεκδικήσει.
Υπάρχουν όμως σ' αυτό το ντέρμπι και δύο ακόμη δεδομένα.
Το πρώτο: Στην άδεια Τούμπα, ουσιαστικά δεν υπάρχει έδρα. Οχι ότι αν ήταν γεμάτη θα εξασφάλιζε τη νίκη στον ΠΑΟΚ, απόδειξη το 0-0 της κανονικής περιόδου, αλλά με άδειες κερκίδες εξανεμίζεται πάντα το σχετικό αβαντάζ που έχει ο γηπεδούχος.
Το δεύτερο: Ο ΠΑΟΚ έπαιξε φέτος δύο φορές με τον Αρη και δεν νίκησε καμία. Ο Αρης πήρε ισοπαλία εκτός έδρας και νίκησε στην έδρα του. Συνήθως αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο στο υποσυνείδητο των ποδοσφαιριστών και ας μη θέλουν να το παραδεχτούν.
Ερώτηση: Πόσα και ποια είναι τα πλεονεκτήματα του ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή απέναντι στον Αρη ενόψει του σημερινού αγώνα; Νομίζω δύο: Η μεγαλύτερη ποιότητα των ποιοτικών παικτών του σε σχέση με τους ποιοτικούς παίκτες του Αρη και το κίνητρο το δικό τους που είναι σαφώς πιο ισχυρό από το (ανύπαρκτο, πλέον) κίνητρο των παικτών του Αρη στο Πρωτάθλημα. Αν ο ΠΑΟΚ αξιοποιήσει τα δύο αυτά πλεονεκτήματα, θα αρχίσει τα πλέιο οφ με νίκη. Αν όχι, κινδυνεύει να βρεθεί στην κυριολεξία με την πλάτη στον τοίχο. Θα πάει με τσακισμένο ηθικό στη ρεβάνς με την Ντινάμο κι αν αποτύχει κι εκεί ένας Θεός ξέρει αν καταφέρει μετά να μη βουλιάξει στην εσωστρέφεια, έχοντας πέσει από την κορυφή της βαθμολογίας και νιώθοντας ότι είναι πια πολύ πιο δύσκολο να τερματίσει πρώτος στην κούρσα του Πρωταθλήματος.
Οχι, δεν είναι η ώρα του Λουτσέσκου. Οι προπονητές προπονούν, μιλούν στους παίκτες, αποφασίζουν ποιους θα χρησιμοποιήσουν, αποφασίζουν και τη στρατηγική, κοουτσάρουν την ώρα του αγώνα, αλλά δεν παίζουν. Είναι η ώρα των παικτών. Να νιώσουν στο πετσί τους το κίνητρο που έχουν, να φουσκώσουν από καλώς εννοούμενο εγωισμό και να γίνουν πάλι ΠΑΟΚ. ΠΑΟΚ που δεν μοιράζει εξάρες, πεντάρες και τεσσάρες μόνο στους “μικρούς”, αλλά κερδίζει και τους ισχυρούς αντιπάλους. ΠΑΟΚ που θα του αξίζει να πάρει το Πρωτάθλημα. Και ΠΑΟΚ που θα δικαιούται να προχωρήσει περισσότερο στο Conference League. Διαφορετικά, ακόμη μία χρονιά θα πάει χαμένη...
ΥΓ. Στου κουφού την πόρτα βαράμε, το ξέρω, αλλά δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω: Μόνο με τον Τζίμα ο ΠΑΟΚ έχει φορ. Απειρο, αλλά φορ. Με τον Σαμάτα έχει... έναν παίκτη λιγότερο στον αγωνιστικό χώρο και με τον Μπράντον έναν τίμιο χαμάλη και τίποτε περισσότερο. Κόουτς, το πιτσιρίκι, ακόμη και να το προσπαθήσει, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε λιγότερο από δαύτους...
