Υπάρχει ένας «κόσμος» κι ένα «σύστημα» στην… ψωροκώσταινα (με πόνο αλλά και συνειδητά χρησιμοποιώ τον χαρακτηρισμό), συγκεντρωμένος και συνωστιζόμενος στο προ πολλών ετών χαρακτηριζόμενο υδροκέφαλο ή αδηφάγο κέντρο. Το οποίο αξιολογεί με δικό του τρόπο και με ιδιαίτερα κριτήρια, καταστάσεις και γεγονότα που αφορούν και τη δική μας μοίρα.
Αυτά τα κριτήρια συμπτωματικά επικεντρώνονται πρωτίστως σε συμφέροντα συγκεκριμένων κατηγοριών (αρπακολλατζήδων επιχειρηματιών, επίορκων πολιτικών, κομματόσκυλων και ληστών του δημοσίου χρήματος). Και λέμε πρωτίστως γιατί τα αντίστοιχα εθνικά βρίσκονται μοιραία σε δεύτερη μοίρα.
Θα λέγαμε λοιπόν ότι είναι δευτερευούσης σημασίας θέματα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται εθνικές μειοδοσίες όπως ο χαρακτηρισμός του ολοκαυτώματος της Σμύρνης σε συνωστισμό και οι αντίστοιχες θλιβερές τοποθετήσεις πολιτικών αλλά και συγγραφέων της κακιάς ώρα για την Γενοκτονία των Ποντίων. Θα πρέπει να προσθέσουμε και την αδιαφορία που δείχνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για τους Ακρίτες μας. Για τις απαξιωμένες και απροστάτευτες ευαίσθητες περιοχές που έχουν παραδοθεί στο έλεος της προπαγάνδας των θανάσιμων εχθρών της πατρίδας μας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί το θέμα απαιτεί μεγάλη συζήτηση.
Θα μείνω σε μια και μόνο περίπτωση η οποία έχει και σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλοι μας γνωρίζουμε τι συμβαίνει στη Θράκη.
Με τους Πομάκους, με τους Τούρκους που έχουν πατήσει γερά το πόδι τους, αναπτύσσοντας ακόμη και βιομηχανίες. Κάτι ασφαλώς θα έχετε ακούσει και για τις γενναίες πριμοδοτήσεις της Τουρκίας για να αγοράσουν οι εδώ μουσουλμάνοι τα χωράφια των Ελλήνων Χριστιανών χωρικών, που ήδη αποτελούν τη μειοψηφία στα περισσότερα χωριά. Αξίζει να θυμίσομε την προσπάθεια της τουρκικής Κυβέρνησης να αγοράσει την μεγαλύτερη καπνοβιομηχανία της Θράκης (ΣΕΚΑΠ) την οποία απέτρεψε ο Ιβάν Σαββίδης.
Σε αυτή λοιπόν την τόσο ευαίσθητη περιοχή πριν από 30 χρόνια ένας νεαρός Έλληνας επιχειρηματίας είχε την έμπνευση, το κουράγιο και όπως ο ίδιος το τόνιζε πάντοτε, την εθνική υποχρέωση να στήσει ένα μικρό ή μεγάλο εθνικό μετερίζι απέναντι στους Τούρκους, αποτρέποντας τους να προχωρήσουν ένα ακόμη βήμα (γιατί το πρώτο το είχαν κάνει) να μπουν στο χώρο του ποδοσφαίρου και της ελληνικής νεολαίας. Έβαλε ψυχή και χρήμα και μέσα στην «έρημο» παρουσίασε ένα έργο που δεν διέφερε από μια πραγματική όαση. Έδωσε φωνή στη σιωπή της ζωής στην ερημιά.
Παράλληλα ύψωσε πολύ ψηλά τον πήχη και την εθνική αυτοπεποίθηση των Ακριτών τη στιγμή που είχαν αρχίσει να «εισδύουν» επικίνδυνα όχι μόνο στο χώρο της νεολαίας αλλά και στην κοινωνία των Ακριτών οι βουλημικοί, επικίνδυνοι και μοχθηροί γείτονες. Επένδυσε προσπαθώντας να δημιουργήσει αναχώματα και τα κατάφερε.
Ο επενδυτής έστησε παράλληλα ένα αθλητικό θαύμα, μια ομάδα πρότυπο που εκπροσώπησε την πατρίδα μας μαζί και τους περήφανους Ακρίτες και στην Ευρώπη. Ο Χρήστος Πανόπουλος λοιπόν, χωρίς να έχει την παραμικρή βοήθεια κράτησε αυτόν τον σύλλογο πρότυπο και υπόδειγμα για 30 ολόκληρα χρόνια. Ένα σύλλογο που ασφαλώς δεν ήταν ένας απλός σύλλογος αλλά κάτι περισσότερο από μια ποδοσφαιρική ομάδα. Αυτό βέβαια για όσους αντιλαμβάνονται ορισμένα σημαντικά πράγματα και δεν βράζουν στο άθλιο ζουμί τους. Ήταν ένα γενναίο δείγμα κι ένα καρφί στο μάτι των εχθρών της πατρίδας.
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα για τον απλούστατο λόγο να σας βοηθήσουμε να αντιληφθείτε πως μετράνε κι εκτιμούν μερικοί προσπάθειες και με πιο τρόπο ανταμείβουν εκείνους που προσφέρουν γενναία, διαχρονικά και όχι περιστασιακά στην πατρίδα μας. Σήμερα δυστυχώς δεν είναι σίγουρο αν θα τα καταφέρουν να βρουν κουράγιο οι Ακρίτες, μετά από την περιπέτεια στην οποία τους έριξε η περιβόητη επιτροπή Αυγενάκη.
Με κατασκευασμένες και θλιβερές κατηγορίες και σκεπτικά πέτυχε αυτό που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια οι Τούρκοι. Έφτανε μια βόλτα – εκδρομή της κυρίας Μαρούπα κι ένας απλός μόνο λόγος του απίθανου αυτού τύπου που λέγεται Αρκούδης για να συμβεί αυτό που επί τόσα χρόνια δεν το κατάφερε ο Ερντογάν, η τουρκική προπαγάνδα και οι δολίως κινούμενοι στα ιερά χώματα της Θράκης μισθοδοτούμενοι πράκτορες του.
ΥΓ: Όπως όλα δείχνουν το θέμα Βιεϊρίνια περνά πλέον στα χέρια και στις αποφάσεις εκείνου που έπρεπε και που είναι και ο μόνος που έχει το δικαίωμα αλλά και το μέγεθος και τη σοφία για να αποφασίσει δίκαια και έντιμα. Για τα σύμβολα και τις σημαίες αποφασίζουν οι μεγαλόθυμοι και όχι οι καιροσκόποι, οι ξένοι, οι πονηροί και οι μη διαθέτοντες το συναίσθημα ενός ορθόδοξου ΠΑΟΚτσή.
