Ένα ωραίο σουτ του Μπακασέτα που τρεις παίκτες “προσπάθησαν” να αποκρούσουν γυρίζοντας την πλάτη και μια εξαιρετική προσπάθεια του Γιαννούλη, με πάσα “πάρε βάλε” στον πολύ καλά τοποθετημένο στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας Ιωαννίδη, ήταν αρκετά για να θυμίσει η Ελλάδα τη δευτεραθλήτρια κόσμου Γαλλία μέρες 2004. Για να δώσει ένα χαστούκι στην υπεροψία της και να τιμωρήσει, σε επίπεδο γοήτρου, την απαράδεκτη επίδειξη δύναμης εναντίον του Γιβραλτάρ των 10 παικτών από το 18ο λεπτό.
Τελικά, μείναμε και δυσαρεστημένοι από την ισοπαλία. Από τη μία πλευρά, δεν δικαιούμαστε να έχουμε παράπονα γιατί τα δοκάρια μάς... παραπροστάτευσαν, από την άλλη, όμως, αν ο Βλαχοδήμος αντιδρούσε καλύτερα στα δύο γκολ των Γάλλων, σίγουρα θα μπορούσαμε να τους ταπεινώσουμε με μια θριαμβευτική νίκη.
Αυτό το 2-2 δείχνει δύο πράγματα. Το πρώτο, ότι ακόμη και οι καλύτερες ομάδες του πλανήτη, με τους πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, έχουν αδυναμίες. Οι Γάλλοι δέχτηκαν δύο γκολ από μια ομάδα που δυσκολεύεται πολύ να σκοράρει απέναντι σε ισάξιους και ανώτερους αντιπάλους, ενώ οι ίδιοι σκόραραν μόνο με δύο δυνατά σουτ τα οποία βρήκαν απροετοίμαστο τον Βλαχοδήμο.
Το δεύτερο, ότι οι Έλληνες διεθνείς μπορούν να φτάσουν στο 100% των δυνατοτήτων τους όταν αισθανθούν ότι έχουν κίνητρο. Κίνητρο για το εθνόσημο, αλλά και κίνητρο προσωπικό.
Προσέξτε: Έκαναν την καλύτερη εμφάνισή τους στον όμιλο στον μοναδικό αγώνα που δεν είχε την παραμικρή βαθμολογική σημασία. Γιατί αυτό; Γιατί ήθελαν να ορθώσουν ανάστημα και να διακριθούν απέναντι σ' αυτούς των οποίων τις φανέλες θα ήταν υπερήφανοι αν κρεμούσαν στα δωμάτιά τους. Και, γιατί όχι, να προκαλέσουν το ενδιαφέρον κάποιων ομάδων για να τους ετοιμάσουν συμβόλαια καλύτερα από αυτά που έχουν.
Θεμιτό είναι και δεν μας “χαλάει” καθόλου. Ισα-ίσα, που πάψαμε να ντρεπόμαστε για την Εθνική. Είχαμε καταντήσει να χάνουμε από τα Λιχτενστάιν και τα Νησιά Φερόε. Είχαμε ξύσει τον πάτο του βαρελιού. Εδώ και δύο χρόνια, η Εθνική είναι υγιής και, με βάση την ποιότητα των παικτών που μπορούμε να διαθέτουμε χωρίς πολλούς Έλληνες στο ελληνικό Πρωτάθλημα, πετυχαίνει περισσότερα από όσα θα ήταν λογικό. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να πάει στα τελικά ενός EURO, αλλά αυτή η ομάδα δείχνει ικανή, αρκεί να μην “αυτοκτονήσει” με το Καζακστάν και στο επόμενο διπλό νοκ άουτ.
Τους Έλληνες διεθνείς που μετείχαν στους αγώνες των ομίλων μπορούμε να τους κατηγορήσουμε μόνο για τον εκτός έδρας αγώνα με την Ολλανδία. Όχι γιατί έχασαν, αλλά γιατί δεν κατέβηκαν να παίξουν. Δεν προσπάθησαν καθόλου. Και τον Πογέτ μόνο γιατί δεν ασχολείται με το να επαναφέρει στην ομάδα τον Φορτούνη και γιατί δεν δίνει περισσότερο χρόνο και χώρο στον Κωνσταντέλια. Και οι δύο ταιριάζουν γάντι στο ποδόσφαιρο που θέλει να παίζει. Ένα ποδόσφαιρο που δεν θα στηρίζεται μόνο στην καλή αμυντική λειτουργία και τον “ανταρτοπόλεμο”, αλλά και στην κατοχή της μπάλας, την καλή κυκλοφορία και την ανάπτυξη για τη δημιουργία ευκαιριών. Είναι οι πιο δεξιοτέχνες Έλληνες ποδοσφαιριστές, είναι και οι πιο απρόβλεπτοι. Μπορούν να προσθέσουν ποιοτικά στοιχεία που λείπουν παραδοσιακά από την Εθνική Ελλάδας.
ΥΓ. Σκέπασαν προχθές το... απαγορευμένο πέταλο του σταδίου της ΑΕΚ με ένα τεράστιο πανό της ΟΥΕΦΑ που έγραφε Respect. Τραγική ειρωνεία, για την οποία, φυσικά, κανείς δεν έδωσε δεκάρα. Ούτε η επίσημη ΑΕΚ, ούτε η ΕΠΟ. Σεβασμός ως προς τι άραγε; Ως προς την αθλιότητα να μένει κλειστό το 1/4 του σταδίου ακόμη και σε αγώνα με τη Γαλλία, επειδή έτσι γουστάρουν οι σκληροπυρηνικοί; Ας σκεπάζουν το πέταλο με καμιά νεκροκεφαλή καλύτερα. Πιο ταιριαστό θα είναι και θα βγάζει νόημα...
