Όσο το τεράστιο πρόβλημα στον Ερασιτέχνη παραμένει άλυτο, δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτα.
Ο Παπαθανασάκης δεν ήρθε για να… φύγει. Αυτό είναι προφανές από τον τρόπο με τον οποίο κινείται, από το γεγονός πως ασχολείται καθημερινά, είτε είναι εδώ, είτε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, με έκδηλο ενδιαφέρον για… τα πάντα. Από το πιο σημαντικό ως τις λεπτομέρειες. Ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ σαφώς κι έχει δείξει ένα τεράστιο ενδιαφέρον για το θέμα του γηπέδου. Του γηπέδου του Ηρακλή στη Μίκρα. Το θέλει, το οραματίζεται, θέλει να το κάνει πραγματικότητα. Άλλωστε έχει από τον Ιούλιο στα χέρια του το πλάνο (από το 2008) της Deloitte, έχει συνομιλήσει με έναν άνθρωπο που διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο στις προ ετών εξελίξεις για να δημιουργηθούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις και για τις εκτάσεις, ώστε να έχει δυνατότητα ο Ηρακλής να δημιουργήσει το δικό του γήπεδο, τον νυν ΥΜΑΘ, Γιώργο Ορφανό και γενικότερα κινείται από την αρχή γι’ αυτό το θέμα. Οι δε επαφές του με τους ανθρώπους της διοικούσας επιτροπής του Γ.Σ., πέραν του ενδιαφέροντος για τον σύλλογο, δηλώνουν πρόσθετα την πρόθεσή του για το γήπεδο. Το οποίο όμως, τώρα, με τα δεδομένα που ισχύουν Σεπτέμβριο 2014, δεν μπορεί να γίνει.
Μεθοδικά και βήμα-βήμα
Αυτή τη στιγμή με το τεράστιο πρόβλημα στον Ερασιτέχνη να παραμένει άλυτο (παρ’ ότι υπάρχει πολύπλευρη πρόθεση επίλυσής του), ο σύλλογος κατ’ ουσίαν δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει καμιά ιδιοκτησία του. Δεν μπορεί και να ξεκινήσει τις ουσιαστικές διαδικασίες για το γήπεδο. Ιεραρχικά ασφαλώς και πρέπει να ξεκαθαρίσει, να μπει σε μια σειρά προς επίλυση το θέμα του Γ.Σ. Ηρακλής, πρωτίστως για την ύπαρξη του ιστορικότερου και πλουσιότερου συλλόγου στη Βόρεια Ελλάδα. Είναι κεφαλαιώδες και υπάρχει βούληση. Αλλά από αυτό, μέχρι τις λεπτομέρειες που αφορούν αμιγώς το γήπεδο στη Μίκρα υπάρχει χαοτική απόσταση όπου επιβάλλεται προαπαιτούμενες προϋποθέσεις να διευθετηθούν. Μεθοδικά και βήμα προς βήμα, ο Ηρακλής ασφαλώς μπορεί, πρέπει και ασυζητητί αξίζει το δικό του γήπεδο στη Μίκρα. Αυτό που ιστορικά είχε ανέκαθεν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και από το οποίο δύο φορές ξεριζώθηκε από την πολιτεία, θυμίζοντας πρόσφυγα στην ίδια του την πόλη. Είναι όμως παράταιρο από το «ένα» που βρίσκεται το θέμα να γίνεται κουβέντα για το «δέκα» που όλοι εύχονται, ονειρεύονται και προσδοκούν να φτάσει.