Εχει καταντήσει εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο, λες κι αυτή η ομάδα ανακαλύπτει κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να εκτροχιαστεί από τον βασικό στόχο της χρονιάς. Από εκείνο το γκολ στην τελευταία φάση του αγώνα με την ΑΕΚ, το ολέθριο λάθος του Κουέστα με τον Μπουχαλάκη, τα χαμένα πέναλτι (πέρυσι) στη Λαμία και το φετινό. Λες και είναι καταραμένη αυτή η ομάδα, σαν να την έχει αρνηθεί κάποιος τη γεύση μιας μεγάλης χαράς.
Ο Αρης δεν άξιζε αυτό που εισέπραξε χθες γιατί παρά τις τρομερά αντίξοες συνθήκες, τις απουσίες βασικών ποδοσφαιριστών εμφάνισε μια μάχη με την αυταπάρνηση ένα σωρό παικτών και δημιούργησε με κόπο και ιδρώτα τη σπουδαία ευκαιρία. Κατόπιν εορτής, θα αποφύγω να εκτιμήσω αν η επιλογή του Αντρε Γκρέι για την εκτέλεση του πέναλτι ήταν η κατάλληλη, προσωπικά όμως θυμόμουν ότι ο Τζαμαϊκανός είχε αστοχήσει από τα έντεκα βήματα και στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Πολλές φορές το ποδόσφαιρο είναι μια στιγμή και σ’ αυτή τη σπουδαία του χθεσινού αγώνα, η κακή εκτέλεση οδήγησε σ’ έναν ακόμη οδυνηρό αποκλεισμό.
Ο Αρης δεν το άξιζε, όπως δεν το άξιζε και την περασμένη τριετία αλλά μένει συνέχεια εκτός θεσμού με τον κάθε πιθανό και απίθανο. Χθες, σίγουρα του αναλογούσε κάτι συντριπτικά περισσότερο από αυτό που εισέπραξε γιατί κυριάρχησε στο γήπεδο (αν κι έπαιξε με 13 παίκτες!), ανάγκασε τον Ολυμπιακό να κλειστεί στην άμυνά του γα να υπερασπιστεί το σκορ του πρώτου αγώνα, μόχθησε στο χορτάρι αλλά και πάλι δεν ανταμείφθηκε. Μετά την κάκιστη εκτέλεση του Γκρέι και παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα, ένας διακόπτης κατέβηκε και το κλίμα ανατράπηκε.
Η ελπίδα του κόσμου μετατράπηκε σε οργή. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα χρειαστεί αυτή η ομάδα για να συνέλθει ούτως ώστε να πετύχει το μίνιμουμ του στόχου (έξοδος στην Ευρώπη), κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να πάψει να αδικεί τον εαυτό της γιατί τουλάχιστον χθες, δεν άξιζε αυτό που εισέπραξε.
