Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Αρης αντιμετώπισε υπεροπτικά τον Πανιώνιο στο χθεσινό παιχνίδι, αλλά σε κάθε περίπτωση, με το αποτέλεσμα της ισοπαλίας, αδίκησε τον εαυτό του και πέταξε μία σπουδαία ευκαιρία για να δώσει συνέχεια στο σερί που επεδίωξε να χτίσει από την Ξάνθη.
Το ποδόσφαιρο πάντως δεν είναι δίκαιο άθλημα, το επιβεβαιώσαμε και χθες, από την άποψη ότι δεν κερδίζει ούτε ο καλύτερος, ούτε η ομάδα που βρίσκεται ψηλότερα στη βαθμολογία, ούτε αυτή που θα δημιουργήσει τις περισσότερες ευκαιρίες. Αν πάμε με βάση το τελευταίο στατιστικό, ο Αρης αδικείται από την ισοπαλία. Οι τελικές ήταν 16-6 και η κατοχή της μπάλας 69%-31% υπέρ του, είχε και δύο δοκάρια, ενώ ο Πανιώνιος σκόραρε στη μοναδική φάση που δημιούργησε στο δεύτερο ημίχρονο και όντας με παίκτη λιγότερο από το 48’. Αν απομονώσουμε το τελευταίο δεκάλεπτο (85’-95’) ο Αρης έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ο αδικημένος της αγωνιστικής.
Επειδή όμως ένα παιχνίδι αρχίζει από το πρώτο λεπτό και τελειώνει όταν σφυρίξει ο διαιτητής, ο Αρης πλήρωσε τη δική του νοοτροπία. Καθυστέρησε αισθητά να αντιδράσει και το έκανε μόνο όταν δέχτηκε γκολ, κόντρα στη ροή του αγώνα. Στην ουσία πέταξε 70’ λεπτά και έχασε μοναδική ευκαιρία να σπάσει την κατάρα του Λεκανοπεδίου (μία νίκη, από πέρυσι) και εν προκειμένω της Νέας Σμύρνης.
Εν κατακλείδι, το χθεσινό ισόπαλο αποτέλεσμα έχει δύο όψεις. Η μία ότι ο Αρης μέχρι να μπει το γκολ του Ρόουζ θα πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένος ακόμα και με τον βαθμό. Η άλλη όψη έχει να κάνει με την αντίδραση (παρότι αργή) που έβγαλε μετά το 1-1, όπου η ομάδα έκανε τα πάντα για την ανατροπή. Έχω την αίσθηση όμως ότι ο Αρης γενικώς δεν μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος, όταν φεύγει με τον βαθμό κόντρα στον ουραγό Πανιώνιο, που έκανε κατάθεση ψυχής παίζοντας για 47 αγωνιστικά λεπτά με παίκτη λιγότερο κι έχοντας δύο τραυματισμούς στη διάρκεια.
Υποχρέωσε με την αγωνιστικότητά του τον Αρη να φτάσει στα… όρια του για να μπει στο γήπεδο και να παίξει βάσει των δυνατοτήτων του.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (3/11)