Ως έναν άνθρωπο χειριστικό με συγκεκριμένο τρόπο δράσης, τον οποίο μάλιστα ακολουθούσε επί σειρά ετών, ώστε να ικανοποιεί «ανεξέλεγκτες» γενετήσιες ορμές του περιγράφουν τον Δημήτρη Λιγνάδη οι δικαστές - μέλη του συμβουλίου Πλημμελειοδικών της Αθήνας.
«Παράφιλος», «εφηβόφιλος» και «χειριστικός με παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά», είναι κάποια από τα επίθετα που χρησιμοποιούν οι δικαστές στο 14σελιδο βούλευμα που εξέδωσαν, απορρίπτοντας με αυτό την αίτηση που κατάθεσε η πλευρά του σκηνοθέτη για ακυρότητα της προδικασίας, ήτοι της ποινικής δίωξης και του εντάλματος για την σύλληψή του.
Συγκεκριμένα, οι δικαστές περιγράφουν τον τρόπο που, όπως αναφέρουν, δρούσε ο κατηγορούμενος και παράλληλα, εμμέσως, σκιαγραφούν το «προφίλ» του σκηνοθέτη. Σημειώνουν χαρακτηριστικά: «Ο κατηγορούμενος επεδείκνυε την παραβατική και αντικοινωνική αυτή συμπεριφορά του επί σειρά πολλών ετών, ως στοιχείο πλέον της προσωπικότητάς του έχοντας μεθοδεύσει τη δράση του επιλέγοντας ανήλικους και άτομα νεαρής ηλικίας, που λόγω ακριβώς της μη διαμορφωμένης προσωπικότητάς τους και της ανάγκης του επαγγελματική εξέλιξη ήταν ευάλωτα και διαχειρίσιμα. Εκμεταλλευόμενος δε την αδυναμία τους αυτή και αξιοποιώντας την αναγνωρισιμότητά του, τη ρητορική του δεινότητα και την ικανότητα πειθούς, που αναμφισβήτητα φύσει και θέσει κατείχε, υπό το πρόσχημα της καθοδήγησης και διαπαιδαγώγησής τους, προσέγγιζε τα άτομα αυτά, κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους και ακολούθως τα χειραγωγούσε, ώσπου εν τέλει να επιτύχει την εκπλήρωση των ανάρμοστων προθέσεων του».
Κατά τους δικαστές, ο Δ. Λιγνάδης «είχε εμφανή παραφιλική έφηβοφιλική σεξουαλική τάση και προτίμηση, την οποία εξεδήλωνε χωρίς καμία αναστολή, ακόμα και σε δημόσιους χώρους για ένα πολύ μακρό χρονικό διάστημα …». Ο κατηγορούμενος σύμφωνα με το βούλευμα «εκμεταλλευόμενος, αφενός την ευαίσθητη ηλικία των ανηλίκων που προσέγγιζε ιδίως αγοριών (από 14 έως 16 ετών), αφετέρου την ματαιοδοξία τους και την έλλειψη οικογενειακού περιβάλλοντος, δρώντας σχεδόν με πανομοιότυπο μεθοδικό και συστηματικό τρόπο κάθε φορά, καλλιεργούσε αρχικά κλίμα εμπιστοσύνης, επικαλούμενος και προβάλλοντας την επαγγελματική του ιδιότητα, ως καταξιωμένου σκηνοθέτη - ηθοποιού πείθοντας αυτά ότι πρόθεσή του ήταν να τα βοηθήσει να ανελιχθούν στο χώρο του θεάματος και παρασύροντάς τα με τις υποσχέσεις αυτές στο σπίτι του, με αποκλειστικό σκοπό την τέλεση των πράξεων μαζί του. Σε δυο μάλιστα περιπτώσεις, προκειμένου να ικανοποιήσει τη γενετήσια ορμή του η οποία ήταν πολύ συχνά ανεξέλεγκτη, χρησιμοποίησε στην μεν πρώτη σωματική βία σε βάρος του θύματός του, στη δε δεύτερη αλκοόλ και ναρκωτική ουσία προκειμένου να περιάγει το θύματά του σε κατάσταση πλήρους ανικανότητας αντίστασης».
Οι δικαστές αναφέρονται ακόμη και στον τόπο μόνης κατοικίας του σκηνοθέτη το Μεταξουργείο, όπου «ανέκαθεν αλίευε ανήλικους», επιδεικνύοντας «σταθερή εξακολουθητική ροπή για την ικανοποίηση της γενετήσιας ορμής του με ανήλικα αμφοτέρων των φύλων». Η ροπή, δε, αυτή του κατηγορούμενου «έφτασε στην εγκληματική και μάλιστα κακουργηματική της μορφή με παθόντες δύο αλλοδαπούς», δηλαδή τους μηνυτές του.
«Τον περίμεναν ανήλικα»
Προς επίρρωση των όσων αναφέρουν, οι δικαστές επικαλούνται στο βούλευμά τους πλήθος στοιχείων της δικογραφίας, μεταξύ αυτών και κατάθεση ηθοποιού – τραγουδιστή, ο οποίος αναφέρει πως έβλεπε στο σκηνοθέτη να μεταβαίνει στις πρόβες έργων με ανήλικά, τα οποία τον περίμεναν να τελειώσει.
Όπως αναφέρει το βούλευμα ο συγκεκριμένος μάρτυρας επιβεβαίωσε ενώπιον του εισαγγελέα ότι γνώρισε τον κατηγορούμενο το 1993 στο Εθνικό Θέατρο όπου εργάστηκε ως ηθοποιός. «Επιβεβαίωσε (ο μάρτυρας) ότι ο αιτών (ο σκηνοθέτης) κατά τα έτη 1999 – 2000, είχε εξωσχολικές σχέσεις με ανήλικους μαθητές του Αρσάκειου, χωρίς να γνωρίζει κάτι άλλο πέραν από τις φήμες που κυκλοφορούσαν ότι διατηρούσε σχέσεις με τα ανήλικα παιδιά» αναφέρεται στο βούλευμα. «Μάλιστα κατά το έτος 2002 οπότε ο αιτών είχε δεχθεί επίθεση με μαχαίρι, όλοι συζητούσαν ότι αυτή πιθανώς να προέρχεται από κάποιο πατέρα ανηλίκου. Και ο ίδιος (ο μάρτυρας) έβλεπε τον αιτούντα να μεταβαίνει στις πρόβες που έκανε στα διάφορα θέατρα μαζί με ανήλικους που κάθονταν εκεί για ώρες και τον περίμεναν, ενώ, όταν το 2006 έμαθε (ο μάρτυρας) ότι ο νεαρός που έβλεπε να συνοδεύει τότε τον αιτούντα και ο οποίος είχε σχέσεις μαζί του ήταν μόλις 15 – 16 χρόνων, ένιωσε αποτροπιασμό και αποφάσισε να απομακρυνθεί και να μην έχει περαιτέρω επαφές μαζί του», επισημαίνεται ακόμη στο δικαστικό έγγραφο.
Μάλιστα, για την μαρτυρία αυτή η ανακρίτρια ρώτησε τον Δ. Λιγνάδη κατά τη διάρκεια της απολογίας του έλαβε χώρα ο εξής διάλογος:
Ανακρίτρια: Με τον κύριο (….) τι σχέση είχατε;
Κατηγορούμενος: Κάναμε παρέα με τον (….), τον εκτιμούσα, με ερωτεύτηκε πολύ, πήγαινα σπίτι του και κάποια στιγμή χωρίσαμε. ...Ψεύδεται ασυστόλως όταν λέει ότι διατηρούσα εξωσχολικές σχέσεις με παιδιά του Αρσάκειου το 1999 - 2000. Εγώ στο Αρσάκειο εργάστηκα από το 1993 περίπου έως το 2001, γιατί το 2002 πήγα στο κολλέγιο όπου εργάστηκα για τρία χρόνια. Και στα δυο σχολεία είχα το εργαστήριο θεάτρου και έκανα μάθημα και σε αγόρια και σε κορίτσια. Οι γονείς και τα παιδιά του Αρσάκειου καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου εκεί, είχαν και έχουν τεράστια εκτίμηση στο πρόσωπό μου. Περίπου 500 παιδιά του Αρσάκειου, Γυμνάσιου και Λυκείου, διδάχτηκαν θέατρο από εμένα.
Ανακρίτρια: Πως εξηγείτε το γεγονός ότι ο (…) λέει, αυτά που λέει για εσάς;
Απόκριση: Κακώδης συμπλεγματισμός επειδή δεν έκανε την καριέρα που ήθελε. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πέτυχε χωρίς να χρησιμοποιώ τα στερεότυπα των συναδέλφων μου.
Ανακρίτρια: Χρησιμοποιούσατε ποτέ την φράση «τα παιδιά του Λιγνάδη»;
Απόκριση: Όχι, δεν μου λέει κάτι η φράση αυτή.
«Από το 1984 προσέγγιζε ανηλίκους»
Τέλος, οι δικαστές αναφέρουν πως ο κατηγορούμενος: «Τουλάχιστον από το έτος 1984, οπότε χρονολογείται σήμανσή του για αδίκημα σχετιζόμενο με τη γενετήσια ελευθερία σε βάρος ανηλίκου και έως έτος 2015, δηλαδή για διάστημα τουλάχιστον 30 ετών, προσέγγιζε ανηλίκους και εν γένει άτομα νεαρής ηλικίας, πέραν των κατανομαζόμενων στη δικογραφία και πλήθος άλλων, τους οποίους εντόπιζε με αφορμή τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες στο χώρο των θεάτρων που λειτουργούσε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, είτε ως διδάσκων θεατρική αγωγή σε σχολεία και εργαστήρια, είτε από φιλικούς κύκλους, ακόμη δε και τυχαία σε διάφορες περιοχές των Αθηνών, που σύχναζαν ανήλικοι και νέοι και υποσχόμενος να τους καθοδηγήσει και να τους βοηθήσει να σταδιοδρομήσουν στον καλλιτεχνικό χώρο…..».
