Ένα «σφιχτό», «σκληρό» και περίεργο παιχνίδι με εναλλαγές κατοχής, ευκαιριών αλλά και συναισθημάτων τελείωσε χθες, με τον ΠΑΟΚ να έχει πάρει αυτό που ήθελε και την Ένωση να χάνει την ευκαιρία να ντουμπλάρει τις δικές της επιτυχίες μετά από την κατάκτηση του κυπέλλου.
Η ομάδα του Βλάνταν Ίβιτς για δεύτερη φορά αποδεικνύεται ιδιαίτερα ανθεκτική στα απρόβλεπτα και καίρια χτυπήματα που δέχεται από αποβολές παικτών, σε κομβικά σημεία των πλέον αποφασιστικών αναμετρήσεων της, με τους δύο βασικούς ανταγωνιστές της, για την κατάκτηση της πρωτιάς η οποία οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Με τον Παναθηναϊκό (ο Τζιόλης) και με την ΑΕΚ χθες (ο Τζαβέλλας) «πλήρωσαν» σύμφωνα με το γράμμα του νόμου τα λάθη τους, αλλάζοντας με την αποβολή τους τις συνθήκες, τις ισορροπίες του αγώνα, προφανώς όμως και ως ένα σημείο και την ψυχολογία των συμπαικτών τους.
Στην πρώτη των περιπτώσεων ο κ. Κύζας, που έβγαλε αστραπιαία –ωστόσο νομότυπα- την κόκκινη, κάτι που δεν τον αποτόλμησε σε δύο παρόμοιες παραβάσεις των Παναθηναϊκών (Κουτρουμπή και Ταυλαρίδη) κρίθηκε και θεωρήθηκε από ανίκανος ως και ύποπτος. Βέβαια, στη διαιτησία του στο παιχνίδι της Λεωφόρου δεν υπήρχε μόνο αυτή η σοβαρή επισήμανση μεροληψίας σε βάρος του ΠΑΟΚ, γιατί η κόκκινη του Τζιόλη συνοδεύτηκε και από πολλές άλλες διαιτητικές λαθροχειρίες του, όπως ήταν οι επινοήσεις ανύπαρκτων φάουλ σε βάρος του Δικέφαλου. Άσε τι λένε τώρα κάποια λαμόγια της ενημέρωσης, ότι ο Κύζας δεν έβλαψε τον ΠΑΟΚ.
Χθες ο Κομίνης κράτησε αποστάσεις και απέφυγε να δώσει το δικαίωμα στη μία ή την άλλη ομάδα να τον χαρακτηρίσουν ως μεροληπτούντα. Απέβαλε τον Τζαβέλλα γιατί ο παίκτης του ΠΑΟΚ του έδωσε την αφορμή (σύμφωνα με τον κανονισμό) αλλά δε δίστασε να κάνει το ίδιο και με τον παίκτη της ΑΕΚ (Πέκχαρτ).
Γενικά, αν εξαιρέσεις το ότι χαρίστηκε στον Μπαρμπόσα, στον οποίο θα μπορούσε να δώσει τη δεύτερη κίτρινη που θα ήταν κόκκινη, τα σφυρίγματά του δεν ξέφυγαν από μια εμφανή προσπάθεια ισονομίας.
Έδειχνε ολοκάθαρα ότι δεν είχε πρόθεση να βλάψει καμία από τις δύο ομάδες. Ως εκ τούτου, ούτε ο ΠΑΟΚ ούτε η ΑΕΚ έχουν να του επισυνάψουν προθέσεις -τουλάχιστον για το χθεσινό παιχνίδι- παρόμοιες με εκείνες των γνωστών χειρουργών του παραμάγαζου της παράγκας (ΚΕΔ).
Όπως προαναφέραμε, το χθεσινό ντέρμπι των Δικεφάλων ήταν ένα σφιχτό και δύσκολο παιχνίδι που μερικές φορές έμοιαζε με ρώσικη ρουλέτα ή με ακροβασίες σε μεγάλο ύψος, χωρίς να υπάρχει από κάτω δίχτυ ασφαλείας.
Όπως ξεκίνησε ο ΠΑΟΚ και μέχρι να μείνει με 10 παίκτες έδειχνε ότι στέκεται πολύ καλά στα πόδια του και ότι ανά πάσα στιγμή ήταν σε θέση να κάνει τη ζημιά στους γηπεδούχους. Ο Ίβιτς άλλαξε τακτική μετά την αποβολή του Τζαβέλλα, την οποία παγιοποίησε και τσιμεντάρισε στο β’ μέρος μετά την αριθμητική ισορροπία που ήρθε με την αποβολή παίκτη των γηπεδούχων.
Έτσι επικεντρώθηκε αποκλειστικά στο να διεκδικήσει τον πολύτιμο βαθμό, πράγμα που είχε σαν συνέπεια να δώσει την πρωτοβουλία στην αντίπαλη ομάδα. Το «Χ» λοιπόν ήταν το ζητούμενο για τον Ίβιτς, που έδειξε με τις αλλαγές που έκανε και οι οποίες αποδείχθηκαν στην εξέλιξη σωστές, ότι αυτός ήταν ο σκοπός του. Οι δύο φάσεις –ευκαιρίες με Αραβίδη- της Ενωσης ήρθαν με τον παίκτη της ΑΕΚ από καθαρή θέση οφσάιντ.
Κρίνοντας τις δύο ομάδες όχι εκ του αποτελέσματος θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ΠΑΟΚ παρά την υποχώρηση του β’ ημιχρόνου δεν πανικοβλήθηκε, αλλά έδειξε πως ήταν σε θέση να πάρει ακόμη και το τρίβαθμο. Αλλωστε αυτός που τελικά κράτησε το «Χ» για λογαριασμό της ΑΕΚ ήταν ο Ανέστης, με την εκπληκτική επέμβασή του στη βολίδα του Κάτσε.
Το αποτέλεσμα το χθεσινό και ο πολύτιμος βαθμός αφενός απέκλεισαν την ΑΕΚ από τον διεκδικητικό της ρόλο, αφετέρου δίνουν το δικαίωμα στην ασπρόμαυρη οικογένεια να δώσει έναν πανηγυρικό χαρακτήρα στο τελευταίο παιχνίδι. Ο «ναός»… ανοίγει τις πύλες του και καλεί τους πιστούς στην ιεροτελεστία της «ενατένισης» του… σεντονιού. Η θρυλική και πυρακτωμένη έδρα «επιστρέφει». Με ό,τι σημαίνει αυτό για όλους.
ΥΓ: Όλοι οι παίκτες του ΠΑΟΚ θεωρούνται και είναι διακριθέντες. Αυτό που πέτυχαν χθες ήταν ένα αποτέλεσμα που δε διαφέρει σε σημασία από μία νίκη.
