Eίχε έρθει τότε, στο απώγειο της δόξας του, στα γραφεία της εφημερίδας και είχα την ευκαιρία να τον ζήσω για λίγο από κοντά. Αυτό το λίγο ήταν υπεραρκετό για να νιώσω το πνευματικό υπόβαθρό του και την ποιότητα του χαρακτήρα του. Σκέφτηκα τότε ότι αποτελεί ακλόνητη επιβεβαίωση της διαπίστωσης ότι ένας σπουδαίος αθλητής δεν διαθέτει μόνο αθλητικά προσόντα. Ενας πρωταθλητής, ένας Ολυμπιονίκης, δεν αναδεικνύεται μόνο χάρη στο ταλέντο του και τη σκληρή προπόνηση. Ο νους, που σφραγίζει την προσωπικότητά του και την ολοκληρώνει, είναι εκείνος που τον οδηγεί στην κορυφή.
Ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης το μεγαλύτερο μετάλλιο το παίρνει τώρα, με τον θάνατό του, όπως πολύ όμορφα το είπε ο Α.Σ. Αρης. Μ' αυτό το μνημειώδες μάθημα ζωής που άφησε για όσους από εμάς θέλουμε να προβληματιστούμε, να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε τι τελικά έχει αληθινή αξία στο σύντομο πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο.
“Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε”, έγραψε σ' αυτή τη συγκλονιστική ανάρτηση που ετοίμασε ενώ ήταν ακόμη μαζί μας.
Είναι το απόσταγμα της σοφίας που αναδύεται από μια δημοσίευση που πρέπει να διαβάσουμε λέξη προς λέξη. Γιατί κάθε λέξη και κάθε πρόταση μπορούν να μας απαλλάξουν από τις αλυσίδες της ματαιοδοξίας, να μας απελευθερώσουν από τις μικρότητες και να αποκαλύψουν στη συνείδησή μας τη μία και μοναδική απάντηση στην υπαρξιακή αγωνία μας: Το νόημα της ζωής είναι να δώσεις στη ζωή σου νόημα...
Ενας παλίκαρος “έφυγε” στα 43 του. Κρίμα κι άδικο. Μας πικραίνει όλους και μας βυθίζει στο πένθος. Αλλά δεν του πρέπει ο θρήνος. Δεν θρήνησε ποτέ ο ίδιος, δεν το θέλει κι από εμάς. Μόνο δέος του αξίζει. Μόνο θαυμασμός. Μόνο ένα ακόμη χειροκρότημα. Και μια ταπεινή προτροπή από τα βάθη της καρδιάς μας: Μόνο υπερηφάνεια να νιώθουν για τον Αλέξανδρο η σύζυγός του, τα δύο παιδάκια τους, τα δύο αδέλφια του και όλοι οι δικοί του άνθρωποι.
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
