Παρακολουθώ τις τελευταίες δέκα ημέρες αυτή την ιστορία που έχει προκύψει για τον Αρη με την μη πληρωμή της τελευταίας δόσης για το άρθρο 44, εξαιτίας της οποίας κινδυνεύουν οι «κίτρινοι» να φορτωθούν ένα χρέος που ξεπερνά τα 15.000.000 ευρώ.
Εγραφα την προηγούμενη εβδομάδα ότι πρόκειται για ένα ακόμη εγκληματικό λάθος το οποίο, σαφέστατα, βαρύνει τις διοικήσεις της ΠΑΕ τα τελευταία χρόνια, καθώς είναι ξεκάθαρο ότι όλες αδιαφόρησαν, καμία δεν φρόντισε να δημιουργήσει έναν κουμπαρά στον οποίο θα υπήρχαν αυτά τα χρήματα, αποκλειστικά για τις πληρωμές του άρθρου 44.
Και σαν να μην φτάνει που όλοι αυτοί οι κύριοι δεν έκαναν απολύτως τίποτε, εγκαλούν τώρα την διοίκηση του ΑΣ, ή, ακόμη χειρότερα, τον χρηματοδότη του ποδοσφαιρικού τμήματος, γιατί δεν δείχνουν την ευαισθησία (;) και το ενδιαφέρον για να πληρώσουν τους δικούς τους… τζερεμέδες.
Είναι φοβερό αυτό που, για μια ακόμη φορά, συμβαίνει στον Αρη. Και ξέρετε γιατί είναι φοβερό; Επειδή αυτή η ιστορία των 75.000 ευρώ, που αν δεν πληρωθούν θα αναβιώσει χρέος 15.000.000 ευρώ, αφορά όλες τις διοικήσεις της ΠΑΕ από το 2004 και μετά. Καμιά τριανταριά ανθρώπους, δηλαδή, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ.
Οπερ σημαίνει ότι αν αυτοί οι τριάντα άνθρωποι βάλουν από 2.500 ευρώ, τελειώνει η ιστορία. Ποια ιστορία; Όχι τόσο αυτή που αφορά σε κάποια εκατομμύρια ευρώ ακόμη που θα φορτωθεί αυτή η καταχρεωμένη ΠΑΕ Αρης, αλλά η ιστορία της ταλαιπωρίας που θα υποστούν όλα αυτά τα φυσικά πρόσωπα καθώς εναντίον τους θα κινηθεί η Πολιτεία για να τα διεκδικήσει.
Κι αντί, λοιπόν, να δώσει από 2.500 ευρώ ο καθένας από αυτούς, να καθαρίσουν τη θέση τους και να δικαιούνται να λένε ότι βοήθησαν την ομάδα που διοίκησαν και η οποία –και από δικά τους λάθη- έφτασε εδώ που έφτασε, φορτώνουν την ευθύνη στον ΑΣ για τον οποίο ξέρουν όλοι τους ότι δεν έχει μαντίλι να κλάψει και στον υπεύθυνο του ποδοσφαιρικού τμήματος που δεν έχει καμία απολύτως σχέση.
Μιλάμε για μια στάση απαράδεκτη, αλλά απολύτως ενδεικτική του γεγονότος ότι όλοι εμφανίζονται στον Αρη ως σωτήρες, ως έχοντες τις λύσεις για να σωθεί η ομάδα τους, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να πουλάνε μυαλό.
Διότι, όταν έρθει η συζήτηση στα χρήματα, ακόμη κι όταν μιλάμε για ποσά που και τώρα, στην περίοδο της κρίσης, δεν είναι απαγορευτικά για συγκεκριμένους ανθρώπους, ουδείς προσφέρεται και η αντίδραση είναι να φορτώνουν σε άλλους την ευθύνη.
Το αποτέλεσμα, βέβαια, είναι να κρατάνε μονίμως αποπροσανατολισμένους τους οπαδούς, διασπασμένους και έτοιμους να τα βάλουν σήμερα με τον έναν, αύριο με τον άλλο και μεθαύριο με κάποιον τρίτο.
Και η ζωή συνεχίζεται για τον Αρη, ο οποίος όσο αυτές οι μέθοδοι θα ζούνε και θα βασιλεύουν, τόσο ποτέ δεν θα βρει ενότητα, δεν θα πετύχει συσπείρωση, θα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
