Αγαπητή Metrosport,
Στους προπονητές δεν αρέσουν οι τρελούτσικοι παίκτες. Εκτός και αν πρόκειται για σπουδαία ταλέντα, που καταφέρνουν να προσφέρουν με τα αγωνιστικά προσόντα τους περισσότερα από τις φθορές που προκαλούν με τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα τους.
Στον ΠΑΟΚ των τελευταίων χρόνων υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο Πέδρο Ενρίκε και ο Αμρ Ουάρντα. Δεξιοτέχνες και οι δυο, μπαίνουν στο παιχνίδι και κάνουν πράγματα να συμβαίνουν, αλλά κανείς προπονητής δεν τους γούσταρε και δεν τους καθιέρωσε ποτέ στη βασική ενδεκάδα γιατί δεν μπορούσαν να τους σετάρουν στη λειτουργία του συνόλου. Έλεγαν -και δεν είχαν άδικο- ότι είναι αγωνιστικά απείθαρχοι. Ότι παρασύρονται σε ατομικές ενέργειες, ότι ξεχνιούνται και ξεφεύγουν από το πλάνο της ομάδας, ότι δεν μαρκάρουν για να βοηθήσουν στην άμυνα και ότι επιθετικά υστερούν γιατί δεν συνεργάζονται όπως πρέπει με τους συμπαίκτες τους.
Και οι δύο, παρά τη μειωμένη αποδοχή τους και από τους προπονητές και από τον κόσμο, δηλώνουν ερωτευμένοι με τον ΠΑΟΚ και υπερηφανεύονται ότι φορώντας της φανέλα του πέτυχαν πολλά. Επί της ουσίας, δεν πέτυχαν τίποτε. Οι ίδιοι έμειναν στάσιμοι και η ομάδα εισέπραξε από αυτούς ελάχιστα. Πολύ λιγότερα από αυτά που περίμενε όταν τους έβαζε να υπογράψουν τα συμβόλαιά τους. Εξ ου και τα συνεχή “πήγαινε - έλα” και των δύο, με τους αλλεπάλληλους δανεισμούς τους σε άλλες ομάδες.
Για την καθαρά ποδοσφαιρική αξία τους είναι άδικο, αλλά οι ίδιοι είναι που αδίκησαν τον εαυτό τους. Τι θα θυμάται ο ΠΑΟΚτσής από τον Ενρίκε; Δυο-τρία γκολ όλο κι όλο, με κορυφαίο το νικητήριο του τελικού του Κυπέλλου στον Βόλο με την ΑΕΚ. Τι θα θυμάται από τον Ουάρντα. Το γκολ στη Λισαβόνα επί της Μπενφίκα και απολύτως τίποτε άλλο σε καθοριστικά παιχνίδια. Αν προσθέσουμε και στους δυο κάποιες ωραίες κινήσεις με ατομικές ενέργειες, τελειώνει το φτωχό παλμαρέ της προσφοράς τους στον ΠΑΟΚ. Κι αν τουλάχιστον ο Ενρίκε δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα με την εξωγηπεδική συμπεριφορά του, ο Ουάρντα, με την παιδική αφέλεια που ποτέ δεν τον εγκατέλειψε, μάλλον φύρα ήταν περισσότερο παρά όφελος για την ομάδα.
Κακά τα ψέματα. Για να κάνεις καριέρα στο ποδόσφαιρο και, γενικά, στον αθλητισμό, δεν αρκούν τα αθλητικά προσόντα. Ακόμη πιο απαραίτητα είναι τα πνευματικά. Είναι ελάχιστοι οι αθλητές που έγραψαν ιστορία με συνδυασμό ταλέντου και προβληματικής προσωπικότητας. Αντίθετα, είναι πολλοί εκείνοι που διακρίθηκαν διαθέτοντας λιγότερα αγωνιστικά προσόντα αλλά υγιή προσωπικότητα. Και, βέβαια, αν μιλάμε για ομαδικά αθλήματα, οι πειθαρχημένοι αγωνιστικά αθλητές, εκείνοι που υπηρετούν πιστά το πλάνο της ομάδας, είναι πάντα πιο υπολογίσμοι από τους προπονητές τους. Κυρίως σ' αυτούς στηρίζονται οι προπονητές, γιατί, πολύ απλά, αυτοί είναι οι εκφραστές της δουλειάς που προσπαθούν να κάνουν στις ομάδες τους. Κι αν δεχτούν στο σύνολο κάποιον λιγότερο πειθαρχημένο, θα το κάνουν μόνο για μια ξεχωριστή περίπτωση αθλητή, που, παρά τις ιδιαιτερότητές του, είναι προικισμένος με σπάνιο ταλέντο, οπότε τελικά μπορεί να προσφέρει ακόμη και το κάτι περισσότερο από τους άλλους.
ΥΓ. Αντίστροφο παράδειγμα ο Μαουρίσιο. Επίσης λίγα θα θυμάται ο ΠΑΟΚτσής από τη θητεία του στην ομάδα, ωστόσο όλοι οι προπονητές ποντάρουν σ' αυτόν γιατί ξέρουν ότι είναι ένα σταθερό, χρήσιμο εργαλείο, ωφέλιμο για τη λειτουργία του συνόλου.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης
