O ερυθρόλευκος Τύπος, ο εξαρτώμενος από τον ερυθρόλευκο πρόεδρο, απέδωσε τον αποκλεισμό της Εθνικής από τα τελικά του Euro στη... “συμμορία της ΕΠΟ”. Προσευχή έκαναν οι Ελληνες της πλάκας να αποτύχει η Εθνική για να ξεδώσουν πάλι κατά των υποτιθέμενων εχθρών της Ολυμπιακάρας. Λες και αν η κεφαλιά του Μαυροπάνου πήγαινε δοκάρι και μέσα θα πίστωναν οι άθλιοι την πρόκριση της Εθνικής στον Μπαλτάκο και τους λοιπούς της “συμμορίας”...
Οι σοβαρές εφημερίδες και οι μη εξαρτημένοι αρθογράφοι είπαν τα πράγματα με το όνομά τους. Δηλαδή, εν συντομία, ότι προσπαθήσαμε μεν φιλότιμα, αποδειχτήκαμε δε ολίγοι, στο πιο κρίσιμο ματς. Και επειδή υπάρχουν και δημοσιογράφοι που μπορούν να “νιώσουν” το κάτι παραπάνω και δεν φοβούνται να το καταθέσουν δημοσίως με το βλέμμα στο αύριο της Εθνικής, ιδού τι έγραψε στα “Νέα” ο Γιώργος Νασμής: “Οποιος προπονητής καθίσει στον πάγκο της Γαλανόλευκης την επόμενη μέρα, θα πρέπει να χρίσει ηγέτη τον Γιάννη Κωσταντέλια και όχι να τον χρησιμοποιεί ως αλλαγή. Αυτός είναι ο Μωυσής που μπορεί να οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο στη Γη της Επαγγελίας”.
Δεν θα κακολογήσω τον Πογέτ για την επιμονή του στη χρησιμοποίηση ενός συγκεκριμένου βασικού κορμού ποδοσφαιριστών, που είναι όλοι έμπειροι. Δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε. Το έκανε και ο Ρεχάγκελ, το έκανε και ο Σάντος. Αλλά, με δεδομένο ότι προ πολλού δεν υπάρχει στην Εθνική (κακώς, βέβαια) ο Φορτούνης, θα έπρεπε να έχει από κοντά τον Κωνσταντέλια, να τον μπολιάσει πολύ πιο γρήγορα στο κλίμα και το πνεύμα της ομάδας, να τον χρησιμοποιεί περισσότερο, να τον έχει κάνει βασικό και, κυρίως, να του έχει αλλάξει ρόλο.
Ενας πιτσιρικάς 19 χρονών ηγέτης της Εθνικής; Ναι, γιατί όχι; Από τη στιγμή που δεν υπάρχει καλύτερος και πιο προικισμένος, ναι, χίλιες φορές ναι. Πολύ φιλότιμος, πολύ συνεπής στο μέτρο των ικανοτήτων του ο Μάνταλος, πολύ έμπειρος, αλλά... φτάνει τόσο. Από τους 11 που άρχισαν προχθές το ματς στη Γεωργία ήταν ο μοναδικός που στην ομάδα του είναι εφεδρικός και όχι βασικός. (Ναι, είναι και ο Τσιμίκας, αλλά ο Τσιμίκας παίζει στη Λίβερπουλ...). Ο Πινέδα στην ΑΕΚ ξέρει ότι δεν μπορεί να περιμένει πολλά από τον Μάνταλο, Πογέτ όμως επέμενε να τον θεωρεί αναντικατάστατο, σα να μην είχε καμία εναλλακτική. Ακόμη κι όταν αποφάσισε να ρίξει στο παιχνίδι τον Κωνσταντέλια, τον έστειλε να παίξει στη θέση του Πέλκα. Εστω και αριστερά, χρήσιμος ήταν και έβγαλε τις μοναδικές αξιόλογες πάσες μέχρι τη λήξη του κανονικού αγώνα, μόνο που ο κόουτς... ξέχασε να πει στους παίκτες του ότι είναι ανοησία να προσπαθούν να παίξουν συνεχώς, από την άλλη πλευρά, με τον Μασούρα. Στην παράταση, αναγκάστηκε να ζητήσει από τον “Ντέλια” να παίξει 10άρι και τότε θέλω να πιστεύω ότι, επιτέλους, είδε ποια είναι τα πιο αναγκαία για την Εθνική προσόντα αυτού του παιδιού.
Εγώ δεν θα πω ότι “ο Κωνσταντέλιας είναι ο Μωυσής που μπορεί να οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο στη Γη της Επαγγελίας”, όπως έγραψε καθ' υπερβολήν σχηματικά ο καλός συνάδελφος. Ούτε επηρεάζει την άποψή μου το γεγονός ότι είναι παίκτης του ΠΑΟΚ. Εξ ου και η μεγάλη εκτίμησή μου στον Φορτούνη, που είναι παίκτης του (μισητού) Ολυμπιακού. Θα πω, όμως, αυτό που βλέπουμε όλοι μας, ανεξάρτητα από τις σωματειακές προτιμήσεις μας. Αυτό που βλέπουν νέοι και γέροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά και αποθεώνουν τον πιτσιρικά σε όποιο γήπεδο εμφανιστεί: Είναι ευλογημένος από τον Θεό. Αρκούν δυο-τρεις ενέργειές του στα 90 λεπτά για να κριθεί ένα ματς. Πάντα έχεις κάτι να περιμένεις από αυτόν. Και κανείς ποτέ δεν μπορεί να προβλέψει ποιον τρόπο θα σκαρφιστεί για να σου το προσφέρει. Ούτε βέβαια και οι αντίπαλοι. Τόσες ενέργειες, δυο-τρεις, χρειάζονταν όλοι οι σπουδαίοι άσοι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Και από πιτσιρικάδες ακόμη. Σε αναλογία για τα μέτρα της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, ο Κωνσταντέλιας είναι ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Ροναλντίνιο, ο Μέσι. Είναι, αν μη τι άλλο, ο νέος Κούδας, ο νέος Δομάζος, ο νέος Χατζηπαναγής. Δεν γίνεται αγαπητέ Γκουστάβο Πογέτ να μην το βλέπεις αυτό...
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης
