Δεν «δαγκώνει», δεν θυμώνει, δεν είναι ο ΠΑΟΚ που ξέραμε

Ο Κώστας Πετρωτός καταγράφει το μεγάλο πρόβλημα νοοτροπίας του φετινού ΠΑΟΚ από το οποίο κινδυνεύει να χάσει (και) την δεύτερη θέση και το Κύπελλο

Η πρώτη ανάγνωση του χθεσινού αγώνα με τον Παναθηναϊκό, προφανώς, οδηγεί τον καθένα να μιλήσει για βελτιωμένο ΠΑΟΚ. Δύο τελικές εντός περιοχής κόντρα στον Ολυμπιακό, δέκα (αν συνυπολογίσουμε και δύο κεφαλιές) απέναντι στον Παναθηναϊκό και μάλιστα μακριά από την Τούμπα.

Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο η εικόνα του Δικεφάλου ήταν τέτοια που δεν μπορούσε κανείς παρά να υπογραμμίσει την ταχύτητα, την ενέργεια και την παραγωγικότητα που είχε σε φάσεις.

Είναι προφανές πως με τον Γιαννούλη παρόντα, τον Πέλκα στην ενδεκάδα και ένα πιο ελαφρύ δίδυμο μέσων (Εσίτι-Ελ Καντουρί) ο ΠΑΟΚ αποτίναξε εκείνη την εικόνα της βαριάς ομάδας που είχε μία εβδομάδα πριν.

Ωστόσο, κάνοντας δεύτερες σκέψεις οι συγκρίσεις με την περσινή ομάδα είναι αναπόφευκτες και εξηγούν σε πολύ μεγάλο βαθμό γιατί ο ΠΑΟΚ φέτος έχασε τον τίτλο και κινδυνεύει να απολέσει και τους άλλους δύο στόχους που του έχουν απομείνει, το Champions League και το Κύπελλο.

Ποιο είναι το βασικό πόρισμα; Ο ΠΑΟΚ του Φερέιρα δεν… δαγκώνει. Αδυνατεί να τελειώσει ματς που είναι εμφανώς καλύτερος από τον αντίπαλό του και πολλές φορές πολύ πιο ελκυστικός από τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου. Αναπτύσσεται πιο γρήγορα, παράγει ευκαιρίες, αλλά δεν έχει ουσία. Παρόμοιο παιχνίδι με αυτό του πρώτου ημιώρου χθες είχαμε δει και με την ΑΕΚ και πάλι στο ΟΑΚΑ. Και τότε, παρότι σκόραρε κιόλας, θα μπορούσε να είχε τελειώσει το ματς, αλλά αρκέστηκε στην ισοπαλία.

Δεν έδωσε ποτέ την εντύπωση ότι έπιασε από τον λαιμό τον αντίπαλο και τον τελειώνει, σε αντίθεση με ό,τι έκαναν οι invincibles. Γι’ αυτό και υπήρχαν πολλοί φίλοι της ομάδας που αναφώνησαν χθες στην ανάπαυλα: «Με την περσινή ομάδα τώρα θα ήμασταν τουλάχιστο στο 0-2 και θα μιλούσαμε μόνο για την διαχείριση του ματς».

Μόνο δείγματα καλού ΠΑΟΚ

Πάμε και σε κάτι άλλο: Φτάσαμε 14 Ιουνίου και ακόμη δεν έχουμε δει ένα ολοκληρωμένο καλό παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για ένα καλό ημίχρονο και ένα αρκετά πιο μέτριο. Προφανέστατα τίθεται και θέμα αποθεμάτων φυσικής δύναμης και κατά συνέπεια της δουλειάς που έγινε από το καλοκαίρι. Κι αφού είχαμε φτάσει με αυτή την εικόνα Μάρτη μήνα ήταν μάλλον παράλογο ότι θα διορθωθεί τώρα. Το πλάνο καλοκαιρινής προετοιμασίας, εστιασμένο κυρίως στα ματς με τον Αγιαξ, απέτυχε και σαφέστατα θα πρέπει να είναι μπούσουλας για το τι (δεν) πρέπει να γίνει αυτό το καλοκαίρι.

Φερέιρα και παίκτες μοιάζουν να μην ενοχλούνται που δεν κερδίζουν

Δεν πάνε πολλές εβδομάδες από τότε που μετρούσαμε την επέκταση του σερί αγώνων που νικούσε ο ΠΑΟΚ. Πλέον έφτασε τα τέσσερα ματς χωρίς νίκη στο Πρωτάθλημα και, η αλήθεια είναι, ότι κανείς δεν βλέπει στα πρόσωπα ή στις δηλώσεις των παικτών και του Φερέιρα ανησυχία ή θυμό. Ο τελευταίος μοίρασε χθες δημοσίως συγχαρητήρια για την εμφάνιση στους παίκτες και απέδωσε την ισοπαλία στην ατυχία της ομάδας του. Συγνώμη κόουτς, αλλά ατυχία δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει φάση στην οποία να έγινε κάτι εκτός νόρμας ποδοσφαίρου. Οι επιθέσεις του ΠΑΟΚ κατέληγαν σε ευκαιρίες και όχι γκολ λόγω του εξαιρετικού Διούδη, αλλά και της αδυναμίας των παικτών του να σπρώξουν την μπάλα στα δίχτυα.

Κανονικά θα έπρεπε όλοι να είναι σκασμένοι που δεν πήρε τους τρεις βαθμούς ο ΠΑΟΚ. Να τα έχουν με τους εαυτούς τους και να ασκούν πολύ αυστηρή κριτική που δίνουν σήμερα στην ΑΕΚ την ευκαιρία να τους προσπεράσει στην βαθμολογία (έστω κι αν υπάρχει ο αστερίσκος του CAS).

Είναι θέμα νοοτροπίας που φαίνεται ότι έχει αλλάξει φέτος στον ΠΑΟΚ. Οι νίκες δεν μοιάζουν να είναι αυτό το στοιχείο που ορίζει το πρόσημο μιας θετικής σε σχέση με μία αρνητική παρουσία. Κυρίως ο κόουτς του Δικεφάλου φαίνεται να ικανοποιείται από το καλό κατά διαστήματα ποδόσφαιρο, χωρίς να το φιλτράρει σε σχέση με την ουσία. Εκεί εντοπίζω και την μεγαλύτερη ευθύνη του Φερέιρα. Προφανώς, δεν έχει αντιληφθεί στον βαθμό που έπρεπε τι σημαίνει για μία ομάδα πρωταθλητισμού όπως ο ΠΑΟΚ το να νικά και αρκείται με την προσπάθεια. Πιθανόν αυτή να είναι η κουλτούρα που κουβαλά από την Μπράγκα, καθότι δεν είναι μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, αλλά ικανοποιείται και μόνο με τις καλές εμφανίσεις.

Το κουτσάρισμα δεν δείχνει νοοτροπία νικητή

Το κακό είναι ότι αυτός ο τρόπος σκέψης περνά και στο κοουτσάρισμα του Φερέιρα. Αρκούν μόνο δύο στοιχεία από το χθεσινό ματς για του λόγου το αληθές. Το πρώτο αφορά στην είσοδο του Ροντρίγκο αντί του κουρασμένου Πέλκα στο ματς. Αλήθεια, όταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού είδαν τον Βραζιλιάνο μπακ να περνά εξτρέμ, τι σκέφτηκαν; Δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι και ο αντίπαλος πρώτα απ’ όλα φοβάται μην χάσει και θέλει να «δέσει» την ισοπαλία;

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αμπέλ Φερέιρα μας δίνει πειστήρια ότι... δεν το έχει με το mind game. Υπάρχουν και παλιότερα ματς που οι ανάγκες του αγώνα ωθούσαν προς άλλες κινήσεις και εκείνος έκανε τα δικά του, στέλνοντας μήνυμα ότι προσχεδιάζει τις αλλαγές χωρίς να προσμετρά τις ανάγκες του παιχνιδιού.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στο χθεσινό: Και η αντικατάσταση του Μπίσεσβαρ ήταν μάλλον βιαστική και η αλλαγή του Ροντρίγκο… θύμισε σε μικρότερο βαθμό την είσοδο του άπειρου νεαρού Τζόλη στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, δηλαδή ομάδα που δεν κυνηγά πάση θυσία την νίκη. Υπάρχει όμως μία ακόμη κίνηση που ξεπερνά όλα τα παραπάνω…

Δεν γίνεται ο πρώτος σκόρερ να κάθεται στον πάγκο

Η διαχείριση του Σφιντέρσκι που μπήκε μόλις στο 86’ στο παιχνίδι μοιάζει ακατανόητη. Ομάδα που εμφανίζει τρομερή δυσκοιλιότητα στο γκολ, κρατά τον πρώτο σκόρερ της για πολύ μεγάλο διάστημα στον πάγκο (με τον Ολυμπιακό έμεινε για 68 λεπτά). Και ειδικά στο χθεσινό ματς, ο ΠΑΟΚ έφερνε συχνά την μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου που ο Πολωνός είναι κίνδυνος θάνατος.

Να θυμώσει και να δαγκώσει, αλλιώς...

Ενδεχομένως ορισμένοι να αναρωτιέστε γιατί επιλέγω τώρα να τα γράψω όλα αυτά και δεν αρκούμαι στο να υπογραμμίσω την σαφέστατη βελτίωση στην απόδοση του ΠΑΟΚ σε σχέση με το ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Φοβάμαι μην τυχόν δούμε ξανά την επανάληψη του έργου που παίχτηκε στην μάχη του τίτλου. Ο ΠΑΟΚ αρκούνταν στα περί καλού 40λεπτου όλη την σεζόν, δεν... δάγκωνε, δεν θύμωνε και στο τέλος έχασε τον τίτλο. Για μένα, έχοντας καλύτερους ποιοτικά παίκτες από τον Ολυμπιακό. Αν δεν θέλει, λοιπόν, να πάθει το ίδιο και με τον Champions League και το Κύπελλο, θα πρέπει από σήμερα κιόλας το συναίσθημα που θα κυριαρχεί στα αποδυτήρια να είναι γιατί έδωσε την ευκαιρία στην ΑΕΚ να τον προσπεράσει (δεν βάζω στη συζήτηση την υπόθεση CAS, αυτή δεν πρέπει να απασχολεί τους παίκτες).

Υ.Γ. Ματς σαν τον χθεσινό συνιστούν για τον Δημήτρη Λημνιό ευκαιρία για να συζητά όλη η ποδοσφαιρική πιάτσα για τις ικανότητές του. Λογικά θα πρέπει να είναι σκασμένος που δεν μπόρεσε να βάλει τουλάχιστον ένα γκολ και να μην επιχειρήσει να φύγει στο ένας με ένα με τον Ινσούα τουλάχιστον τρεις φορές. Ο 22χρονος Βολιώτης τα έχει όλα, αν γίνει πιο θρασύς και αποκτήσει σκέψη επιθετικού, κάτι που θα φέρει και βελτίωση στα τελειώματά του, θα φύγει σε μεγάλο ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Στα πόδια του είναι...