Το διεθνές δίκαιο και οι διπλωματικές πρωτοβουλίες είναι τα πεδία στα οποία ξεκάθαρα επενδύει η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει την τουρκική προκλητικότητα.
Ο στόχος της Ελλάδας είναι να καταστεί σαφές, ακόμη και σε όσους έχουν, ενδεχομένως, ακόμη αμφιβολίες, ότι η τουρκική συμπεριφορά όχι μόνο αντιβαίνει τους στοιχειώδεις κανόνες αλλά δημιουργεί τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης στην περιοχή, όσο προχωράει μονομερώς και αυθαίρετα στον επαναπροσδιορισμό των ορίων της περιοχής ευθύνης έρευνας και διάσωσης που βρίσκεται στην δικαιοδοσία της.
Το ζήτημα, ωστόσο, είναι αν όλες αυτές οι διπλωματικές ενέργειες, είτε προς την πλευρά της ΕΕ, είτε προς την πλευρά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ, διαφόρων Διεθνών Οργανισμών, οι δηλώσεις και οι ανακοινώσεις πολιτικών ηγετών και υπουργών Εξωτερικών, αρκούν για να λυθεί το πρόβλημα.
Η απάντηση είναι “όχι”. Δεν αρκούν. Και το βλέπουμε καθημερινά, με την Τουρκία να αδιαφορεί πλήρως για όλες αυτές τις παρεμβάσεις, το Oruc Reis να κόβει βόλτες στο Αιγαίο, να επιχειρεί το καθεστώς Ερντογάν να πείσει ότι το Καστελόριζο είναι ένα κομμάτι γης, ένας βράχος, αποκομμένος και απομονωμένος από την Ελλάδα.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: όσο δεν υπάρχουν κυρώσεις, η τουρκική προκλητικότητα θα συνεχίζεται. Οι δηλώσεις και τα -όποια- επίσημα ανακοινωθέντα είναι... χάδια για τους Τούρκους. Δεν τους αγγίζουν, δεν τους προβληματίζουν.
Αντιθέτως, τους δίνουν το δικαίωμα να αισθάνονται πως κανείς από αυτούς που τους κατακρίνουν -στα λόγια- για την προκλητικότητά τους, δεν είναι είναι διατεθειμένος -με πράξεις- να τους φέρει σε δύσκολη θέση.
Σε μια περίοδο κατά την οποία η οικονομία της Τουρκίας καταρρέει, το νόμισμά της καθημερινά υποτιμάται, μόνο οι κυρώσεις θα την έφερναν σε δύσκολη θέση, θα την υποχρέωναν να υπαναχωρήσει, να αναθεωρήσει την στάση της.
Ορθώς ο Ελληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, ζήτησε από τους εταίρους μας στην ΕΕ, στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, να ληφθεί απόφαση για εμπάργκο όπλων στην Τουρκία. Πρόταση την οποία επανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, με σχετικές επιστολές προς τους ομολόγους του της Γερμανίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας.
Μόνο με τέτοια μέτρα, αν επιδειχθεί, εν τοις πράγμασι, η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και αποφασιστεί από τους ηγέτες των κρατών-μελών της ΕΕ να σκληρύνουν την στάση τους, μπορεί να... πονέσει η Τουρκία.
Διαφορετικά, θα αρκούμαστε να δηλώνουμε ότι “ξέρει η Ευρώπη ποιος είναι ο ταραχοποιός”.
