Καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» βρέθηκε ο Χρήστος Ζαμπούνης, ο οποίος αναφέρθηκε στους κανόνες του savoir vivre, με τους οποίους έχει ταυτιστεί.
«Ζητήσατε να μιλάμε στον πληθυντικό» είπε η Νάνσυ Ζαμπέτογλου. «Ο λόγος είναι για να σεβαστώ αυτό που γράφω στο βιβλίο μου για την τηλεόραση ότι είναι πιο ωραίο οι τηλεθεαταί να βλέπουν ότι υπάρχει μια απόσταση γιατί αλλιώς νομίζουν ότι είμαστε μια παρέα όλοι και αποκλείονται» εξήγησε ο δημοσιογράφος.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας διηγήθηκε μέρος από την πολύκροτη ζωή του, όπως το ότι θα γινόταν γιατρός όπως οι γονείς του.
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην επαγγελματική «χασούρα» από το ρίσκο που πήρε να γίνει εκδότης.
«Βλέπουμε πολλούς φίλους μας που πέσαν στα βράχια με την οικονομική κρίση. Ε βέβαια κι εγώ έπεσα ως εκδότης. Πάθαμε μία μεγάλη ζημία υπό την έννοια ότι τα βιβλία είναι παρακαταθήκη και παίρναμε επιταγές που ήσαν ακάλυπτες. Και έπρεπε να πληρώσουμε τις επιταγές, τον φόρο από τα κέρδη που δεν εισπράτταμε και τον ΦΠΑ. Αντέξαμε με πάρα πολλή υπομονή».
Η απώλεια της κόρης του και τα ναρκωτικά
«Όταν καταρρέουν όλα, αρχίζω τη συγγραφή του βιβλίου “Ιστορίες ενός παιδήλικα” και αυτή ήταν η ψυχοθεραπεία που έκανα. Κάθισα να γράψω τα απομνημονεύματά μου που ήταν πολύ θρασύ για την ηλικία μου.
Θέλω να σας πω ότι μετάνιωσα που το εξέδωσα γιατί αυτά ήταν για μένα. Το έκανα για να θεραπεύσω όλη τη δυσκολία και την πίεση που περάσαμε.
Διότι η μητέρα μου μού έλεγε “τα εν οίκω μη εν δήμω”. Για ποιον λόγο να καθίσω να γράψω ότι όταν έχασα την κόρη μου έκανα για δυο χρόνια χρήση ναρκωτικών;
Απόρησα για το κεφάλαιο. Μετά το έκανα συνειδητά λέγοντας ότι έστω και ένας να διαβάσει ότι σταμάτησα την κοκαΐνη – δεν σταματάει, είναι τόσο γλυκό ναρκωτικό, τόσο ύπουλο, δεν το σταματάς- σημαίνει ότι μπορούν και άλλοι. Μερικοί το πήραν κακόβουλα. Δεν έχω ανασφάλειες για αυτό το θέμα.
Δεν χτίζω καριέρα, εικόνα, δεν είχα φιλοδοξία να κάνω κάτι γι’ αυτό και δεν ασχολήθηκα με την πολιτική. Δεν ξεκίνησα με σκέψεις καριέρας ή προστασίας καριέρας αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για αυτό το θέμα.
Το έγραφα χρόνια, με έσωσε αυτό το βιβλίο. Είναι άλλες τόσες σελίδες σε θυρίδα που δεν έχουν δημοσιευτεί. Δεν εκθέτουμε ανθρώπους, υπάρχουν τόσες ιστορίες. Τα έγραψα γιατί είχα την εσωτερική ανάγκη να θυμηθώ, να εξηγήσω και να εξηγηθώ.
Ο θάνατος του ανιψιού του στα Τέμπη
«Μου αρέσει η τάξις, η ευπρέπεια, η αξιοπρέπεια. Δεν μου άρεσε στην κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη όλος αυτός ο πανζουρλισμός, η φασαρία που έγινε. Σε κηδεία είναι η σιγή.
Δεν μιλάω για την επιβολή της τάξεως.
Πηγαίνω συνέχεια σε κηδείες τελευταία. Είναι πολύ οδυνηρό γιατί έχασα ανιψιό στα Τέμπη. Ηρνήθην να το μοιραστώ στους τηλεοπτικούς δέκτες γιατί ήταν οικογενειακό πένθος. 27 ετών. Στην κηδεία ο σωστός τρόπος από αρχαιοτάτων χρόνων είναι σιωπή.
Δέχτηκα 82 τηλεφωνήματα από τηλεοπτικούς σταθμούς για το πένθος του ανιψιού μου. Απαντούσα σε όλους “ευχαριστώ πολύ, πενθώ”. Το να μην απαντήσω είναι αγένεια, απήντησα σε έναν προς έναν».
