Απέφυγα τις προηγούμενες ημέρες να σχολιάσω τα... γκάζια του
Κλάτενμπεργκ προς τους διαιτητές στην τηλεδιάσκεψη που είχε μαζί τους, και ιδιαίτερα την απαράδεκτη αναφορά του περί -δήθεν- «δωροδοκίας» δημοσιογράφων εκ μέρους τους, προκειμένου «να γράφουν καλά λόγια γι' αυτούς».
Το απέφυγα συνειδητά. Αφενός διότι γνώριζα, ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του
ΠΣΑΤ, ότι θα υπάρξει αντίδραση από το θεσμικό όργανο των Ελλήνων αθλητικών συντακτών, και αφετέρου επειδή είχα μια, μικρή για να πω την αλήθεια επειδή είμαι μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι... θαύματα δεν γίνονται, απορία να δω αν διαθέτουν το ψυχικό σθένος ώστε να αντιδράσουν οι ίδιοι οι διαιτητές.
Ξεκινώντας από τους διαιτητές, δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα. Και κατάλαβα, για μία ακόμη φορά ότι ένας από τους σημαντικότερους, αν όχι ο σημαντικότερος λόγος που κατάντησαν να εξαρτώνται από τις διαθέσεις ξένου αρχιδιαιτητή και να βλέπουν ξένους διαιτητές να σφυρίζουν τα μεγάλα παιχνίδια κι αυτοί τα παιχνίδια της... σειράς, είναι η ανύπαρκτη δυναμική τους, ότι δεν τολμάνε να μιλήσουν, να πούνε την άποψή τους δημόσια, να διαφοροποιηθούν εφόσον διαφωνούν ή θίγονται από κάτι που τους καταλογίζουν.
Οσο για τον Κλάτενμπεργκ, είναι τουλάχιστον προκλητικό να προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να βρει άλοθι για το μπάχαλο που έχει προκαλέσει με την στρατηγική του.
Μια στρατηγική,η οποία από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές αποδοκιμάστηκε από τους τηλεκριτικούς, οι οποίοι με βαρύτατους χαρακτηρισμούς επιτέθηκαν στον Άγγλο αρχιδιαιτητή, καταλογίζοντάς του έως και επιλεκτική ερμηνεία των κανονισμών.
Είναι αδιανόητο, ο ξένος αρχιδιαιτητής που επιλέχθηκε με την σύμφωνη γνώμη των ισχυρών του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά πριν αλέκτωρ λαλήσαι και οι τέσσερις πήραν αποστάσεις και δήλωσαν πως αίρουν την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό του, να προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες στους διαιτητές για την αλλοπρόσαλλη εικόνα της ελληνικής διαιτησίας, εμπλέκοντας -με τον κατάπτυστο τρόπο που το έκανε- και τους δημοσιογράφους.
Υπάρχει και χειρότερο, βέβαια, που είναι ότι η ΕΠΟ, αντί να τον καλέσει και να του τραβήξει το αυτί, να του θυμίσει πως η δουλειά του είναι να εκπαιδεύει και να εξελίσσει τους Ελληνες διαιτητές και όχι να πετάει λάσπη, σφύριξε αδιάφορα...
Οχι ότι περίμενα από την συγκεκριμένη διοίκηση της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου να αντιδράσει, αλλά δεν μπορώ και να μην το αναφέρω, καθώς ήταν θεσμική υποχρέωσή της.
