Χ. Παπαδοπούλου: «Πονάω ακόμη στο βάδην, θέλω σαν τρελή τους Ολυμπιακούς Αγώνες»

Εθισμένη στην αλλαγή, πεισματάρα και πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη. Η ζωή της είναι χωρισμένη στα δύο, η βαλίτσα το δεύτερο σπίτι της και ο εαυτός της το πιο δυνατό της έρεισμα. 

Η Χριστίνα Παπαδοπούλου πριν τέσσερα χρόνια αποφάσισε να αλλάξει ριζικά την καθημερινότητα της, να μετακομίσει κατά το ήμισυ στην Ελλάδα και να κυνηγήσει μέχρι τελικής πτώσεως το όνειρο της, όπως ακριβώς της έμαθε η καλή της φίλη, Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Βρήκε μια νέα οικογένεια και με οδηγό το Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο προσπαθεί να φτάσει στο ανώτερο σημείο που μπορεί. 

Η 27χρονη αθλήτρια μίλησε στο Metrosport.gr για το ασημένιο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Κλειστού στο ΣΕΦ, την προετοιμασία και τους στόχους της καθώς και τον τραυματισμό που την πήγε ένα βήμα πίσω. Διηγήθηκε το πώς άρχισε το ταξίδι της στο βάδην, τους αγώνες που τη σημάδεψαν και την επιθυμία της να βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. 

Επιπλέον, αναφέρθηκε στη συμβολή του προπονητή της στην εξέλιξη της, στην ομάδα που έχει κάνει μαζί με τις Ντρισμπιώτη, Φιλτισάκου και Κουρκουτσάκη και τα μαθήματα που έχει πάρει από την Αντιγόνη. 

Τέλος, δε δίστασε να μιλήσει για τη στιγμή που χρειάστηκε να χτυπήσει την πόρτα ενός ψυχολόγου, την απώλεια του μπαμπά της αλλά και για τις γυναίκες της οικογένειας της που της έμαθαν να είναι ανεξάρτητη και να στηρίζεται στα πόδια της.

«Δώρο Θεού το μετάλλιο στο Παγκόσμιο – Πονάω ακόμη στο βάδην» 

Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού στο ΣΕΦ βγήκες δεύτερη. Είσαι ικανοποιημένη με την επίδοση σου;

«Είμαι ικανοποιημένη. Ήταν ένας αγώνας τεστ για εμένα καθώς λόγω τραυματισμού έχω χάσει τέσσερις μήνες και άρχισα προπονήσεις τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Τα 20χλμ που έρχονται είναι διαφορετικός αγώνας αλλά χάρηκα που αγωνίσθηκα στο τριάρι στο ΣΕΦ γιατί κατάλαβα ότι δεν έχω χάσει κάποια στοιχεία».

Η παρουσία του κόσμου στις κερκίδες πώς σου φάνηκε;

«Η αλήθεια είναι ότι ήμουν συγκεντρωμένη στην κούρσα και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στον κόσμο. Την προηγούμενη φορά το γήπεδο ήταν άδειο λόγω κορωνοϊού. Φυσικά, τώρα ήρθε ο κόσμος στο γήπεδο και πρέπει να ευχαριστήσουμε αθλητές όπως η Αντιγόνη (Ντρισμπιώτη) και ο Μίλτος (Τεντόγλου) που τους προσελκύσουν».

Πώς είναι η κατάσταση σου; Πώς αντιμετώπισες τον τραυματισμό σου;

«Μετά το Παγκόσμιο είχα κάποια προβλήματα αλλά ερχόταν το Ευρωπαϊκό και έσφιξα τα δόντια. Όταν τελείωσε και αυτός ο αγώνας, έκανα μια μαγνητική και ανακαλύψαμε πέντε τραυματισμούς, τρία οστικά οιδήματα και τρεις τενοντοπάθειες. Το πρώτο βήμα ήταν η ξεκούραση. Για αυτό έφυγα για την Αυστραλία, ξεκουράστηκα και έκανα εκεί τις φυσιοθεραπείες. Επέστρεψα στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη και άρχισα να βάζω περισσότερο τρέξιμο στην προπόνηση μου γιατί στο βάδην πονάω ακόμη. Δεν κάνω όλες τις μέρες της εβδομάδες βάδην. Με βοηθάνε πάρα πολύ ο φυσιοθεραπευτής μου, Δημήτρης Δήμας, και ο Φώτης Κούρτης. Έχω εβδομαδιαίες συναντήσεις μαζί τους. Σταδιακά βελτιώνομαι».

Η προετοιμασία σου πώς εξελίσσεται;

«Τη χειμερινή προετοιμασία την έχω χάσει. Άρχισα τις προπονήσεις στα μέσα του Δεκέμβρη. Για να μπορέσω να βρεθώ σε αυτό το σημείο έκανε κολύμβηση και πιλάτες. Με βοήθησαν να διατηρήσω στοιχεία όπως το αναπνευστικό, η δύναμη και η σταθεροποίηση της λεκάνης. Κάναμε αρκετή cross training πριν αρχίσω προετοιμασία. Έκανε ένα βήμα πίσω, είδα τι μου λείπει και δουλεύω πάνω σε αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι μια πάρα πολύ δυνατή αθλήτρια, έχω χαμηλή οστική μάζα και ίσως αυτό να προκάλεσε και τον τραυματισμό μου. Οπότε, δουλέψαμε πιο εστιασμένα στις ανάγκες μου. Βιαζόμαστε γιατί έχω πολλούς αγώνες που θέλω να συμμετέχω αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω».

Ποιος είναι οι επόμενοι στόχοι σου;

«Θέλω να κάνω μια καλύτερη επίδοση από ότι είχα κάνει πέρυσι στο Ομάν και να πάρω ένα μετάλλιο στο Πανελλήνιο, το οποίο θα με βοηθήσει στο παγκόσμιο ranking. Θα ήθελα να βρεθώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το καλοκαίρι. Στο Βαλκανικό και στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο θα συμμετέχω αλλά δεν ξέρουμε ακόμη σε ποια απόσταση».

Η περσινή χρονιά τι γεύση σου άφησε;

«Γλυκόπικρη. Αρχίσαμε τη χρονιά με ένα μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο ήταν δώρο Θεού. Κάναμε μια τρομερή προετοιμασία στο Καρπενήσι με τα κορίτσια αλλά μου βγήκε ο τραυματισμός στον αγώνα στόχο. Στεναχωρήθηκα γιατί εκεί που έπρεπε να πάω καλά, δεν μπορούσα. Στο Ευρωπαϊκό τερμάτισα με πολλούς πόνους και είμαι ικανοποιημένη».

«Αυτοί οι τρεις αγώνες είναι και ο λόγος που συνεχίζω να κάνω βάδην – Τη βαλίτσα πάντα αγκαλιά»

Από το 2019 και έπειτα έχεις μια ανοδική πορεία. Πού οφείλεται αυτό;

«Πριν το 2019 ζούσα στην Αυστραλία. Έκανα δυο δουλειές, είχα τη σχολή μου και έκανα προπόνηση όποτε είχα χρόνο. Το 2019 πήρα την απόφαση να το δω πιο σοβαρά. Ήρθα στην Ελλάδα και μίλησα με τον προπονητή μου, τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο. Αποφάσισα να μένω έξι μήνες στην Ελλάδα για να κάνω προπονήσεις και έξι μήνες στην Αυστραλία για να δουλεύω και να μπορώ να βλέπω την οικογένεια και το αγόρι μου. Συγκεντρώθηκα, δούλεψα και έχω αυτή την ανοδική πορεία».

Είναι εύκολο είναι να χωρίζεις τη ζωή σου στα δυο;

«Είναι πολύ δύσκολο. Τον Σεπτέμβρη παντρευόμαστε με τον άνδρα μου. Η εκκλησία που θα γίνει ο γάμος λέγεται «Αγία Υπομονή» και αυτό ακριβώς κάνουμε και οι δυο τόσα χρόνια. Κάποιοι το θεωρούν ιδανικό αλλά η αλήθεια είναι τα τελευταία τέσσερα χρόνια ζω έξω από μια βαλίτσα, δεν έχω το «σπίτι» μου και πάντα μου λείπει κάτι. Έξι μήνες είμαι στην Αυστραλία, πηγαίνω στη σχολή μου, δουλεύω, βλέπω τους φίλους και τον άνδρα μου και τους άλλους μήνες ζω μια άλλη ζωή. Έρχομαι εδώ, κάνω προπονήσεις και μάθημα online. Αλλάζει η γλώσσα, ο καιρός, ακόμη και η πλευρά που οδηγείς. Είναι όλα διαφορετικά αλλά θέλω να πετύχω τόσο πολύ τους στόχους μου. Δεν το σκέφτομαι τόσο πολύ συναισθηματικά. Βλέπω τα πράγματα ψυχρά και αυτό με βοηθάει».

Ποια η στάση του μέλλοντα συζύγου σου;

«Ο σύζυγος μου με στηρίζει πολύ. Ξέρει τι σημαίνει για εμένα αυτό που κάνω και είναι δίπλα μου. Δεν έχει φύγει από το πλάι μου και όταν μπορεί έρχεται και στην Ελλάδα για να είμαστε μαζί. Ο προπονητής μου τον αποκαλεί ήρωα (γέλια)».

Ποια η επιτυχία σου σε έχει σημαδέψει;

«Μου έρχονται στο μυαλό τρεις αγώνες. Τα δύο μετάλλια που έχουμε πάρει με τα κορίτσια στο Ευρωπαϊκό στην Τσεχία και στο Παγκόσμιο στο Ομάν. Γίναμε μια από τις ομάδες που στέκεται δίπλα στις μεγαλύτερες δυνάμεις του βάδην που λέγαμε ότι δεν μπορούμε να πλησιάσουμε. Επίσης, ένας ακόμη αγώνας είναι αυτός το καλοκαίρι, όπου η Αντιγόνη έκανε το απίστευτο. Ακολούθησε πανηγύρι. Αυτοί οι τρεις αγώνες είναι και ο λόγος που συνεχίζω να κάνω βάδην. Τους σκέφτομαι και μου δίνουν δύναμη».

Έχει συμβεί κάτι περίεργο στα ταξίδια σου;

«Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ταξίδι το 2021. Πηγαίναμε στην Αττάλεια με την Κυριακή (Φιλτισάκου) μέσω Μονάχου. Κάναμε ένα ταξίδι 10 ωρών και μας έχασαν τις βαλίτσες. Καμία από τις δυο δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό και είχαμε βάλει μέσα σε αυτές τα συμπληρώματα διατροφής, τα τζελάκια και άλλα διάφορα. Ευτυχώς, είχαμε στο σακίδιο το αγωνιστικό τα παπούτσια μας. Την επόμενη ημέρα το πρωί αγωνιζόμασταν και δεν είχαμε τίποτα για να αλλάξουμε. Δεν κάναμε προπόνηση και πήγαμε στον αγώνα. Ήταν μια απίστευτη διαδρομή και κάναμε και οι δυο ατομικά ρεκόρ, τα οποία κρατάμε μέχρι και σήμερα. Παρά τις αναποδιές που προέκυψαν, βγήκε ένας αγώνας που δεν τον περιμέναμε. Πήραμε τις βαλίτσες λίγο πριν φύγουμε και καταφέρουμε να κάνουμε ένα μπάνιο. Από τότε παίρνω αγκαλιά τη βαλίτσα (γέλια)».

Τι είναι αυτό που θα ήθελες να πετύχεις και δεν το έχεις καταφέρει ακόμη;

«Δεν μου αρέσει να βάζω υψηλούς στόχους. Με αγχώνει. Θέλω να μπω σε έναν αγώνα χωρίς να υπάρχει κάτι να με σταματήσει. Δεν ξέρω που μπορώ να φτάσω».

Ποια είναι η μεγαλύτερη σου επιθυμία;

«Θέλω να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν τρελή!».

«Το 12^ο χιλιόμετρο στο 20άρι είναι το πιο βασικό»

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να αρχίσεις το βάδην;

«Δεν ήξερα τι είναι το βάδην όταν ήρθα σε επαφή μαζί του. Κάπου στα 12 άρχισα στίβο γιατί πήγαινε μια φίλη μου. Γράφτηκα και άρχισα να τρέχω. Μου άρεσε η αντοχή αλλά επειδή δεν είχα την κατάλληλη υποδομή, πονούσα σε διάφορα σημεία. Μόνο όταν έκανα βάδην δεν πονούσα. Έτσι, ο τότε προπονητής μου στο Περιστέρι με έβαλε να κάνω αυτό. Συνέχιζα να βαδίζω, συμμετείχα στο Πανελλήνιο και βγήκα τρίτη και το συνέχισα».

Δοκίμασες και άλλα αθλήματα;

«Τίποτα άλλο, είχα δοκιμάσει λίγο ανώμαλο».

Τι σε εντυπωσιάζει στο άθλημα;

«Η τεχνική, η οποία συνδυάζεται με τα πολλά χιλιόμετρα. Είναι δύσκολο ως αγώνισμα και χρειάζονται πολλές ώρες προπόνησης. Μου βγαίνει αβίαστα να κάνω βάδην. Είναι κάτι που μου ταιριάζει».

Ποιο χρονικό σημείο είναι πιο σημαντικό στο βάδην; Παρατάω ή συνεχίζω;

«Το 12^ο χιλιόμετρο στο 20άρι είναι το πιο βασικό. Εκεί καταλαβαίνεις αν είσαι καλά, αν μπορείς να συνεχίσεις και να αυξήσεις ρυθμό. Είναι το σημείο που κάνεις την προσωπική σου εκτίμηση. Είτε έχεις κουραστεί πολύ και σφίγγεις τα δόντια για να τερματίσεις είτε σκέφτεσαι άλλα οχτώ έμειναν και φορτσάρεις. Το 35άρι είναι μια μεγάλη κούρσα. Στα τελευταία πέντε χιλιόμετρα σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις. Για μένα είναι δύσκολο αυτό το σημείο».

Ο οργανισμός πώς ανταπεξέρχεται;

«Κατά τη διάρκεια του αγώνα χάνονται πολλά υγρά και ιχνοστοιχεία από τον οργανισμό και είναι δύσκολο να συνεχίσεις στον ίδιο ρυθμό. Το νερό μας αναζωογονεί. Χρειάζεται υδατάνθρακες για να συνεχίσει να τρέχει. Ουσιαστικά, βάζουμε βενζίνη στον οργανισμό για να μπορέσει να συνεχίσει».

Τι πρέπει να έχει ένας καλός βαδιστής;

«Πρέπει να έχει υπομονή, φυσική αντοχή, δυνατό μυαλό και πλαστικότητα στους μύες και στη λεκάνη».

Κάνεις κάτι ιδιαίτερο πριν αρχίσει η κούρσα;

«Δεν έχω κάποια ρουτίνα. Κάνω πάντα το σταυρό μου πριν αρχίσω τον αγώνα και κατά τη διάρκεια προσεύχομαι για να παίρνω δύναμη».

«Η Αντιγόνη με δίδαξε να κυνηγάω τα όνειρα μου μέχρι να πέσω κάτω»

Πού προπονείσαι;

«Κάνω προπονήσεις στο Ζάππειο, όπου υπάρχει μια 1000άρα διαδρομή και το απόγευμα στον Πανελλήνιο, που είναι ο σύλλογος μου».

Πόσες ώρες την ημέρα κάνεις προπόνηση; Τι περιλαμβάνει;

«Εξαρτάται από την περίοδο που βρισκόμαστε. Κατά μέσο όρο κάνουμε τρεις ώρες την ημέρα και συνήθως κάνουμε χιλιόμετρα, λάστιχα, ενδυνάμωση και stretching».

Ποιος είναι ο ρόλος του προπονητή του στην εξέλιξη σου;

«Ο προπονητής μου είναι η εξέλιξη μου. Πιστεύει σε εμένα. Είναι πανέξυπνος και ιδιαίτερος σαν χαρακτήρας. Ξέρει το σώμα μου και τις ανάγκες του. Γνωρίζει πως να με κάνει να πετύχω ρεκόρ. Μόνο μαζί του έχω δει εξέλιξη».

Ποια η σημαντικότερη συμβουλή του;

«Να πιστεύω στον εαυτό μου και στις δυνάμεις του».

Ποιος ο ρόλος της Αντιγόνης στην πορεία σου;

«Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε καλή σχέση. Μπορούμε να μιλήσουμε με τα μάτια. Τη νιώθω αδερφή μου. Δεν μπορεί να μας χωρίσει κάτι. Μου έχει δείξει πόσο επιμονή πρέπει να έχεις για να πετύχεις τα όνειρα σου. Να μην τα παρατάς ποτέ. Η Αντιγόνη αυτό πρεσβεύει. Με έχει σημαδέψει πολύ γιατί έμαθα από εκείνη να κυνηγάω τα όνειρα μου μέχρι να πέσω κάτω».

Έχετε κάνει μια καλή παρέα οι τέσσερις σας;

«Είμαστε τέσσερις διαφορετικές χαρακτήρες με κοινό στόχο. Είμαστε αποφασισμένες να πετύχουμε. Ακούμε η μια την άλλη. Είμαστε μια μικρή οικογένεια. Πολλές φορές θα κλάψει μια και η άλλη θα την πάρει αγκαλιά και θα την παρηγορήσει. Γελάμε πολύ. Έχουμε τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Έχουμε ταιριάξει».

Λειτουργεί η μια για την άλλη ως δύναμη;

«Φυσικά! Μια αγκαλιά στο τέλος της κούρσας είναι αρκετή πολλές φορές».

«Η ψυχανάλυση είναι το καλύτερο δώρο στον εαυτό μας»

Ποια η στάση της οικογένειας σου;

«Η οικογένεια μου δεν είναι αθλητική. Δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Η μαμά και η γιαγιά μου εκνευρίζονται όταν με βλέπουν να κουράζομαι. Με συμβουλεύουν να βάλω τον εαυτό μου προτεραιότητα και να ξεκουραστώ. Δεν μπορούν να καταλάβουν την τρέλα του αθλητή αλλά είναι περήφανες για εμένα. Η αδερφή μου μού δίνει δύναμη. Η γιαγιά μου είναι η διατροφολόγος, ο άνθρωπος που με φροντίζει και κάνει τα πάντα. Εγώ απλά κάνω προπόνηση. Είναι βασικός παράγοντας που πηγαίνω καλά στους αγώνες μου.

Τον μπαμπά μου τον χάσαμε το 2018 εντελώς ξαφνικά. Ήταν ένα σοκ. Ήταν ο μόνος αθλητικός μέσα στην οικογένεια και θυμάμαι κάθε φορά μαλώναμε για το αν θα έρθει στον αγώνα ή όχι. Δεν ήθελα να έρχονται γιατί αγχωνόμουν. Με έχει επηρεάσει πολύ ψυχολογικά η απώλεια του. Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος, δεν παραπονιόταν, ήταν εργατικός. Ήμασταν φίλοι, πηγαίναμε και στα μπουζούκια».

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να βελτιώσεις αγωνιστικά;

«Θα ήθελα να βελτιώσω την ανθεκτικότητα μου. Έχω μια φυσική ταχύτητα και θα ήθελα να την εξελίξω ώστε να γίνει παρατεταμένη».

Η περίοδος είναι ένα δύσκολο κομμάτι για τις γυναίκες αθλήτριες. Εσένα σε επηρεάζει;

«Είναι δύσκολο! Στους καλοκαιρινούς μήνες το σώμα στεγνώνει και η περίοδος δεν είναι ποτέ σταθερή. Έχω άγχος και περιμένω το καλεντάρι των αγώνων για να δω τι θα κάνω. Έχει τύχει να μου έρθει περίοδος την ώρα του αγώνα. Είχε καθυστερήσει 10 μέρες λόγω άγχους. Με έπιασαν κάτι κράμπες και τερμάτισαν κακήν κακώς. Θα ήταν ωραίο να το κοντρολάρουμε».

Έχεις αμφισβητήσει ποτέ τον εαυτό σου;

«Πολλές φορές. Σταμάτησα τον αθλητισμό στα 18 μου χρόνια γιατί δεν πίστευα στον εαυτό μου. Ακόμη και τώρα, υπάρχουν στιγμές που δεν με πιστεύω. Μου έχουν τύχει αρκετές κακές κούρσες και είναι λογικό να χάσω λίγο την εμπιστοσύνη μου».

Τι έκανες για αυτό;

«Δούλεψα πολύ με την ψυχολόγο μου για να μπορέσω να πιστέψω στον εαυτό μου ακόμη και όταν όλοι οι αγώνες πηγαίνουν χάλια. Πολλές φορές τη λύση, μπορούν να μας τη δώσουν οι ειδικοί. Όταν δυσκολευόμαστε, οφείλουμε να ζητήσουμε βοήθεια. Στην Ελλάδα είναι ταμπού, στην Αυστραλία οι ψυχολόγοι είναι παντού. Η ψυχανάλυση είναι το καλύτερο δώρο στον εαυτό μας».

Ποιος ήταν ο λόγος που σε οδήγησε στην Αυστραλία;

«Η μαμά μου έχει γεννηθεί στην Αυστραλία αλλά έφυγε μόλις στα δύο της χρόνια από εκεί. Είχε έρθει μια ξαδέρφη μου διακοπές μια χρονιά, τη γνώρισα και ήθελα να πάω. Έκανα μόνη μου τη διαδικασία για διαβατήριο και προσπάθησα να πάρω την υπηκοότητα. Την πήρα μετά από δύο χρόνια γιατί τα έκανα όλα λάθος. Έφυγα στα 18 μου γιατί ήθελα να ταξιδέψω και να γνωρίζω μια άλλη νοοτροπία. Δεν μου άρεσε να δουλεύω εννιάωρα ως σερβιτόρα για 30 ευρώ. Δεν είχα εξέλιξη και δεν θα ήταν εύκολο να πάω διακοπές, να πάρω αυτοκίνητο και να μείνω μόνη μου. Μάζεψα χρήματα και έφυγα. Πήγα πρώτα στο Σίδνεϋ και δεν μου άρεσε. Μετά πήγα στο Μπρίσμπεϊν, άρχισα τη σχολή, γνώρισα και τον άνδρα μου και όλα πήραν τον δρόμο τους. Ήρθαν η μητέρα μου και η αδερφή μου εκεί μετά από καιρό».

Τι σπουδάζεις; Είναι εύκολο να τα συνδυάσεις;

«Χρηματοοικονομικά. Δεν ήθελα ποτέ να σπουδάσω κάτι σχετικό με τον αθλητισμό».

Τι σκέφτεσαι να κάνεις μετά;

«Θα ήθελα να πάρω πτυχίο αλλά με όλα αυτά τα ταξίδια πήγε πίσω. Θα το πάρω το 2024 και μετά θα ήθελα να κάνω μια πιο φυσιολογική ζωή, να μένω σε μια χώρα. Βέβαια, έχω κάνει σχέδια μέχρι το 2024. Θα πάρω πτυχίο, θα παντρευτώ, θα πάω ταξίδι του μέλιτος και μετά βλέπουμε».

Τips

Πρότυπο: «Συναναστρέφομαι με αρκετά δυνατές γυναίκες, όπως είναι η μαμά και η γιαγιά μου. Έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με γυναίκες πανέξυπνες και δραστήριες. Μου έχουν μάθε πως να στέκομαι στα πόδια μου. Είμαι αρκετά ανεξάρτητη και νομίζω η μητέρα μου μού το έχει μάθε αυτό. Στον αθλητισμό θα επιλέξω την Αντιγόνη. Είναι μια κοπέλα που δουλεύει στην εστίαση και εγώ έχω περάσει πολλά χρόνια στον ίδιο τομέα και ταυτίστηκα μαζί της αμέσως. Μου έδειξε πως να είμαι σκληρός εργάτης, όπως είναι και εκείνη. Δουλεύει πάντα σωστά και πολύ. Δεν παραπονιέται»

Αγαπημένο φαγητό: «Γεμιστά»

Αγαπημένο τραγούδι: «Έχω πολλά, προτιμώ να ακούω ξένη μουσική»

Αγαπημένη σειρά/ταινία: «La Casa De Papel»

Αγαπημένο χρώμα: «Μπλε»

Κατοικίδιο: «Όχι»

Γούρι: «Όχι αλλά πριν τους αγώνες συνήθως τακτοποιώ πράγματα. Για παράδειγμα, αν ο αγώνας είναι το απόγευμα, το πρωί κάθομαι και τακτοποιώ και την παραμικρή λεπτομέρεια στο δωμάτιο μου»

Ελεύθερος χρόνος: «Μου αρέσει να είμαι όλη μέρα έξω από το σπίτι. Βγαίνω έξω με τις φίλες μου για φαγητό ή ποτό και σε περιόδους προετοιμασίας βλέπω πολλές ταινίες»

Πώς θα περιέγραφες την Χριστίνα με μια λέξη/φράση: «Εθισμένη στην αλλαγή και πεισματάρα».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook