Το κείμενο που δημοσιεύω σήμερα ανήκει σε έναν υπέροχο, με όλη τη σημασία της λέξης, άνθρωπο, τον Γιώργο Λυσσαρίδη. Θα τον προσέβαλα αν έγραφα κάτι περισσότερο για να τον “συστήσω”. Οι πολύ νέοι, που είναι λογικό να μην τον γνωρίζουν, ας αναζητήσουν πληροφορίες για τον ίδιο, τις ιδιότητες και τη δράση του. Η αναζήτηση αυτή καλό θα τους κάνει. Θα μάθουν πολλά και θα διδαχτούν περισσότερα.
Μου το έστειλε με αφορμή το πολύ πρόσφατο άρθρο μου με τίτλο "Η χώρα που δίδαξε τον πολιτισμό, η μόνη στη γη χωρίς πολιτισμό στο ποδόσφαιρο". Αποτελεί μια σύντομη εξήγηση για το γεγονός ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι “πολιτισμένο” και υποφέρει από την παρουσία ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στα γήπεδα.
Και επειδή είχα αναφερθεί στην υποχρέωση της πολιτείας και των ομάδων να βρουν το θάρρος να καταδιώξουν τους ταραξίες και να τους κρατήσουν μακριά από τα γήπεδα, αποτελεί ταυτόχρονα και έναν προβληματισμό για τις ευθύνες που ΟΛΟΙ έχουμε, ως μέλη μιας απολίτιστης κοινωνίας, που, μοιραία, “παράγει” απολίτιστο ποδόσφαιρο.
Γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2019, αλλά είναι “ολόφρεσκο”. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε. Αλλωστε, τι είναι 3,5 χρόνια μέσα στην... αιωνιότητα;
Ιδού:
Υπομονή, Αιωνιότητα είναι, θα περάσει...
Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πότε και το δικό μας ποδόσφαιρο, το ελληνικό, θα «εκπολιτιστεί». Πότε, δηλαδή, θα πάψουμε
- να βλέπουμε και να διαβάζουμε με τα γυαλιά του οπαδού
- να θεωρούμε μισητούς εχθρούς τους οπαδούς όλων των άλλων ομάδων
- να ανεχόμαστε στην κερκίδα τον διπλανό μας να βρίζει χυδαία κατά πάντων
- να μην αποδεχόμαστε ποτέ ότι ο αντίπαλος ήταν πιό καλός ή, έστω, πιό τυχερός
- να «απαιτούμε» από την ομάδα μας να κερδίζει πάντοτε, αλλιώς μάς προδίδει
- να θεωρούμε «στημένο» κάθε παιχνίδι που χάνει η ομάδα μας
- να θεωρούμε «ανθρώπινο λάθος» κάθε λάθος που ευνοεί την ομάδα μας
- να φθονούμε κάθε άλλη ομάδα όταν σημειώνει «εθνική» επιτυχία
- να «απολαμβάνουμε» ανταλλαγές αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μοιάζουν με «πολεμικά ανακοινωθέντα», προς κολακεία των εκατέρωθεν «στρατών»
- να, να, να, ...
Μα, το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται η ίδια η κοινωνία μας. Και όταν η κοινωνία είναι (σε όποιον βαθμό) απαίδευτη (=απολίτιστη), τότε και το είδωλό της στον καθρέφτη, δηλαδή το ποδόσφαιρο, θα είναι κι αυτό (στον ίδιο βαθμό) απαίδευτο (=απολίτιστο).
Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι. Θα τα καταφέρουμε όλα τα παραπάνω, όταν θα πάψουμε,
- να σταθμεύουμε το αυτοκίνητό μας στις «θέσεις αναπήρων»
- να πετάμε «στη ζούλα» από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας ό,τι μας περισσεύει
- να επιδιώκουμε, με κουτοπονηριά, να πλασαριστούμε σε καλύτερη θέση, όταν είμαστε «στην ουρά», παραβιάζοντας την προτεραιότητα κάποιων «αφελών»
- να την «κοπανάμε» όταν, καθώς ξεπαρκάρουμε, κάνουμε ζημιά στο μπροστινό αυτοκίνητο
- να βάζουμε στην τσέπη ό,τι παραπανίσιο μάς επιστρέφουν για ρέστα, από λάθος
- να ψάχνουμε «μπάρμπα στην Κορώνη» για κάθε πρόστιμο, κλήση τροχαίας κλπ.
- να υπάρχει πάντοτε κάποιος «μπάρμπας στην Κορώνη», πρόθυμος να μας το σβήσει
- να περνάμε «με κόκκινο», απλά γιατί ο δρόμος δεν έχει κίνηση
- να μιλάμε ασταμάτητα στο κινητό μας, στο αστικό, σε επήκοο όλων των συνεπιβατών
- να αφήνουμε τα ανεπιθύμητα σκουπίδια μας στην πόρτα του παραδιπλανού
- να, να, να, ...
Μέχρι τότε, ας κάνουμε λίγη υπομονή. Αιωνιότητα είναι, θα περάσει ...
Γιώργος Λυσσαρίδης
Δεκέμβριος 2019
