Το φιλικό με την Μακάμπι έδωσε τη δυνατότητα στον Άλαν Πάρντιου να διαπιστώσει σε συνθήκες αγώνα το βαθμό ανταπόκρισης των ποδοσφαιριστών του σε όσα δούλεψαν το διάστημα που προηγήθηκε. Ενα από αυτά είναι το 3-5-2 με το οποίο παρέταξε τον Άρη καθ΄όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, δίχως μάλιστα να έχει στη διάθεσή του βασικά «εργαλεία», όπως τους δύο δεξιούς του μπακ (Οντουμπάτζο, Εμπακατά), τον βασικό του αμυντικό μέσο (Ετέμπο), τον Ν’ Κουλού και τον Μαντσίνι, που ούτως ή άλλως είναι εκτός εξίσωσης.
Αναγκαστικά έπαιξε ο Καμάτσο τον ρόλο του δεξιού φουλ μπακ και ο Πίρσμαν ως τρίτος στόπερ. Τηρουμένων των αναλογιών, το σχήμα λειτούργησε. Και λειτούργησε καλά. Ειδικά στο επιθετικό κομμάτι όπου ο Αρης έβγαλε προϋποθέσεις και δημιούργησε υπεραριθμίες. Οι Κιτρινόμαυροι έβγαλαν ζωντάνια, είχε ορθολογική ανάπτυξη και ανταποκρίθηκαν σε μεγάλο βαθμό στα θέλω του προπονητή. Αμυντικά είχαν πρόβλημα, περισσότερο στην επικοινωνία γιατί, κακά τα ψέματα η ομάδα δεν δέχτηκε πολλές κλασσικές ευκαιρίες αλλά είχε κενά.
Ασφαλώς η διάταξη με τρεις στην άμυνα θέλει περισσότερη διδασκαλία και αφομοίωση, επιδέχεται προσαρμογές, αλλά είναι φανερό ότι για τον Πάρντιου η προχθεσινή λειτουργία της ομάδας είναι ένα μεγάλο κέρδος. Και μπορεί να λειτουργήσει ακόμη καλύτερα και πιο αποτελεσματικά όταν χρησιμοποιηθεί με τα βασικά γρανάζια της κιτρινόμαυρης μηχανής.
Το δεύτερο μεγαλύτερο κέρδος για τον Βρετανό είναι ασφαλώς οι δύο εσωτερικές… μεταγραφές που προέκυψαν από τον αγώνα κόντρα στους Ισραηλινούς. Ο Ντουκουρέ και ο Ροντρίγκες, που αν μη τι άλλο έδειξαν ότι θα δώσουν λύσεις στον μαραθώνιο αγώνων που έχει μπροστά του ο Αρης με την επιστροφή από την διακοπή των αγωνιστικών υποχρεώσεων.
