Ξεπέρασε τα άγχη του, ξεπέρασε τις φοβίες του και, τελικά, είναι ο δεύτερος φιναλίστ του τελικού Κυπέλλου του 2024. Μεγάλο παιχνίδι μπορεί να μην έκανε, όπως δεν έκανε γενικότερα φέτος, αλλά ο Άρης έχει συνηθίσει να βλέπει και να παίρνει την ουσία των πραγμάτων, όπως έκανε και την Τετάρτη (6/3) με αντίπαλο τον Παναιτωλικό.
Αυτό τον τελείως τυπικό τίτλο του «φιναλίστ», που, στους προηγούμενους 4 τελικούς (Τούμπα, Παμπελοποννησιακό, Καυτανζόγλειο, ΟΑΚΑ), δεν κατάφερε να μετατρέψει σε κάτι μεγαλύτερο, χρειάζεται τώρα να αποτινάξει στον επόμενο τελικό της ιστορίας του στις 18 Μαΐου έχοντας μέτωπο τον Παναθηναϊκό.
Και όσο γρηγορότερα, ο οργανισμός Άρης, καταλάβει ότι το παρελθόν δεν πρέπει να συγχέεται με το παρόν, τόσο θα ανεβάσει τις πιθανότητες να μην περιοριστεί απλώς ως φιναλίστ.
Από το 2010 και μετά, άλλαξαν πολλά. Πάρα πολλά.
Από προέδρους, ιδιοκτήτες μέχρι κατηγορίες ολόκληρες και ΑΦΜ.
Ο τότε Άρης, εταιρικά έχει κλείσει, αλλά ιστορικά -ίσως- όχι ακόμη.
Γιατί, ίσως;
Το 2024 είναι η χρονιά, που θα φανεί αν μείνει ως ορόσημο και στο κομμάτι της ιστορίας, η οποία θα αλλάξει ολοκληρωτικά από τη στιγμή που καταφέρει και κατακτήσει το Κύπελλο.
Η νυν ομάδα, όλων όσων την απαρτίζουν, δεν είναι υποχρεωμένη να θυμάται, να επικαλείται ακόμη και να μάθει τι (δεν) έγινε τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ο φόρτος στον τελικό με τον Παναθηναϊκό, όπου κι αν γίνει, θα αφορά το παρόν και όχι τους προηγούμενους χαμένους τελικούς, ούτε τον κερδισμένο του 1970.
Είναι φύσει αδύνατο για τον κάθε άνθρωπο να καλύψει τα χαμένα τρόπαια, τις χαμένες (μεγάλες) στιγμές και τους χαμένους τελικούς.
Κανένας Καρυπίδης, κανένας Μάντζιος και κανένας ποδοσφαιριστής δεν θα «παίξει» για το παρελθόν και των όσων (δεν) έγραψε η ιστορία.
Η νεότερη ιστορία γράφεται από το 2016.
Και εκ τότε, ο Άρης έχει μεγαλώσει σημαντικά και ως μέγεθος είναι εξόχως μεγαλύτερο από ό,τι ήταν πριν.
Οι μικρές νίκες (όπως κι αν τις ερμηνεύει κανείς) είναι στην καθημερινότητα και είναι εξίσου σημαντικές, για να φτάσει ο Θεός του Πολέμου -μετά τα όσα δεινά πέρασε- στον τελικό του 2024.
Κι αυτές οι μικρές νίκες μπορεί και να οδηγήσουν στη μεγάλη εικόνα, η οποία θόλωνε τα μυαλά όλων έως το 2014.
Υ.Γ 1: Το χαλάκι αντέχει να κρύβει τις αγωνιστικές αδυναμίες που εμφανίζει ο Άρης στα περισσότερα παιχνίδια του. Αντέχει, διότι έχει βρει τον τρόπο να παίρνει ό,τι θέλει, ανεξαρτήτως απόδοσης κι αυτό συνιστά -επίσης- νίκη στην καθημερινότητα.
Υ.Γ. 2: Επικοινωνιακά θα γίνουν πολλά, από πάσα κατεύθυνση, και ο πόλεμος νεύρων θα είναι εντονότερος τους επόμενο δύο και κάτι μήνες. Και ήδη ξεκίνησαν... διάφορα για την έδρα. Και οι επικοινωνιακοί χειρισμοί και μηχανισμοί θα κριθούν επίσης...
Υ.Γ.3: Ευτύχημα για τον φετινό Άρη, που διαθέτει 30άρηδες με βλέμμα 20άρηδων. Οι λίγοι μπορούν να συμπαρασύρουν τους πολλούς και να εμπνεύσουν το σύνολο, ακόμη κι όταν ο ιθύνων νους είναι σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα.
Υ.Γ.4: Μετά την πρόκριση στον τελικό, θα κλείσει, επιτέλους, η φανφαρολογία περί rotation, ξεκούρασης και των αλλαγών στην 11άδα;
