O Aρης των 45 λεπτών, όπως μας έχει συνηθίσει σε ουκ ολίγα φετινά παιχνίδια, είναι η ομάδα, που καταλαμβάνει τη 2η θέση της βαθμολογίας, έχοντας σπάσει ρεκόρ, έχοντας μπει στο στόχαστρο διαφόρων... φορέων του ποδοσφαίρου και έχοντας προκαλέσει αισθήματα ζήλιας σε εχθρούς και φίλους.
Θυμίζει τον καλό μαθητή στο σχολείο, ο οποίος διαβάζει λίγο, φέρνει όμως καλούς βαθμούς, αλλά κάνει και τις... κοπάνες του, είτε για να... ξεσκάσει, είτε για προκαλέσει, επειδή ξέρει ποιες είναι οι δυνατότητές του. Βέβαια, οι (επαναλαμβανόμενες) κοπάνες φέρνουν -ενίοτε- ποινές και στην περίπτωση των “κιτρινόμαυρων” είναι οι -εκτός προγράμματος- ήττες. Οι χαμένες 45λεπτες, διδακτικές ώρες σε φέρνουν πίσω, αλλά δεν σε βγάζουν από τον τελικό στόχο.
Στην Τρίπολη ο Ακης Μάντζιος επιχείρησε να εφαρμόσει το δόγμα του “1-0”, μόνο που οι ποδοσφαιριστές του έχασαν... τσουβάλια ευκαιρών στο πρώτο ημίχρονο και θα μπορούσαν να είχαν υπερπλουστεύσει, από νωρίς, την υπόθεση νίκη. Δεν το έπραξαν και ακολούθησαν την ίδια λογική και στο υπόλοιπο του αγώνα, μη δείχνοντας διάθεση προσαρμογής στις κινήσεις του Μίλαν Ράσταβατς και στη σταδιακή άνοδο των γηπεδούχων.
Στο δεύτερο ημίχρονο, από την “κιτρινόμαυρη” τάξη δεν απουσίασε ένας μαθητής, αλλά και οι έντεκα. Κανείς δεν κατάφερε να περάσει τη βάση -ως προς την απόδοση- και, παρά την άποψη του Μάντζιου, η οποία είναι σεβαστή, κάπου προς το 60' και μετά, έχασε τη συγκέντρωση στο μάθημα, δεχόμενος δύο γκολ σε τέσσερα λεπτά.
Τελείως, ασυνήθιστη κατάσταση στα φετινά παιχνίδια. Ο Αρης δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδες γκέλες, πολύ δε περισσότερο, όταν προηγείται στο σκορ.
Οπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, τα συνεχή παιχνίδια δίνουν ελαφρυντικά και δεν πρέπει να το παραβλέπουμε. Η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών είναι... σκασμένη, γιατί δεν μιλάμε για μηχανές, αλλά γι' ανθρώπους.
Επί της ουσίας, η καθημερινότητα των “κιτρινόμαυρων” είναι παιχνίδι-αποκατάσταση/αποθεραπεία και πάλι παιχνίδι, χωρίς να συνυπολογίζονται οι μετακινήσεις και οι καιρικές συνθήκες στα παιχνίδια.
Τα παραπάνω ισχύουν για όλους, δεν είναι, όμως, όλοι... δεύτεροι. Ο Αρης βρίσκεται πίσω από τον πρωτοπόρο κι αυτό δίνει το δικαίωμα όχι τόσο για χαλάρωση ή υπεροψία, αλλά για μερικές... στάσεις, όπως στην Τρίπολη. Μιλάμε για την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
