Από την ημέρα που πάτησε στη Θεσσαλονίκη και έπιασε δουλειά ο Μίκαελ Ένινγκ, το ζητούμενο ήταν περισσότερο οι βαθμοί και όχι τόσο να αλλάξει (ριζικά) η εικόνα της ομάδας. Από τη μία μέρα στην άλλη άλλωστε είναι αδιανόητο να περιμένουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
Με τον Γερμανό στον πάγκο, σε δύο αγωνιστικές, ο Αρης πήρε έξι βαθμούς. Έναν περισσότερο δηλαδή απ’ όσους είχε μέχρι πριν το ματς στην Ξάνθη, ήτοι οι πέντε βαθμοί στις πρώτες έξι αγωνιστικές του Πρωταθλήματος. Από αυτή την άποψη ο καθένας έχει λόγο για να αισθάνεται χαρούμενος, να αισθάνεται ότι κάτι αλλάζει και ότι ο Αρης κάνοντας τα απλά στο γήπεδο, έχοντας συμμορφωθεί προφανώς στο κομμάτι της τακτικής, μαθαίνει να κερδίζει. Δίχως μάλιστα να κάνει πολλά-πολλά. Τουναντίον. Απλά ξέρει τί ζητάει και πώς θα το πάρει. Όπως και στην Ξάνθη, έτσι και εχθές, με τον Παναιτωλικό, είδαμε μία ομάδα συμμαζεμένη, με αρχή μέση και τέλος, με πειθαρχία (κατά βάση) στα μετόσπιθεν και υπομονή στο χτίσιμο της επίθεσης. Περιορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τα λάθη, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τη βελτίωση του Σούντγκρεν και του Ρόουζ δεν υπάρχουν.
Η ουσία για τον Αρη είναι ότι δίχως να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης, δίχως να είναι τόσο δημιουργικός, είχε τον τρόπο για να αποκτήσει προβάδισμα και να το διατηρήσει μέχρι το τέλος. Με την Λάρισα για να καταλάβετε είχε κάνει 24 τελικές, αλλά το αποτέλεσμα ήταν…μηδέν. Εχθές με τις μισές και λιγότερες (11 τελικές) το “ταμείο” έγραψε +3 βαθμοί, που στον πίνακα της βαθμολογίας μεταφράζονται σε αναρρίχηση και μόλις έναν πόντο πίσω από την εξάδα των play off που αποτελεί και τον πρωταρχικό στόχο στο Πρωτάθλημα.
Ως υποσημείωση της χθεσινής νίκης του Αρη κρατάω δύο πράγματα κρατάω ακόμα. Το πρώτο, ότι ο Ένιγκ στο 2-0 και βλέποντας την ομάδα του να μην αποδίδει βάσει των δυνατοτήτων της, ελέγχοντας παρόλο αυτά όμως τον ρυθμό, συνδύασε το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Προσπάθησε να φρεσκάρει την ομάδα του νωρίς και κυρίως να δώσει χρόνο συμμετοχές σε παίκτες που δεν είχαν πολλές ευκαιρίες (βλ. Ντουάρτε, Μπα, Τόνσο). Αυτό λέγεται: δικαιοσύνη. Το δεύτερο, η αστάθεια του Έμαν. Και μπορεί να μην δέχτηκε για δεύτερο σερί παιχνίδι γκολ, αλλά σε σχέση με την προηγούμενη αγωνιστική εχθές ήταν ιδιαίτερα ασταθής και έλαβε επιπόλαιες αποφάσεις. Αν απέναντί του είχε άλλη ομάδα με καλύτερη ευστοχία θα μπορούσε να δημιουργηθούν προβλήματα.