Ο αποκλεισμός από τα Playoff και η θλιβερή κατάληξη της σεζόν στα Playout της GBL Basketleague συνιστούν παταγώδη αποτυχία για τον Άρη και δείχνουν ξεκάθαρα την ανάγκη αλλαγής αγωνιστικού μοντέλου διοίκησης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν ο αποκλεισμός από τα Playoff για την καταγραφή της τελευταίας διαπίστωσης. Όλα όσα έλαβαν χώρα στη διάρκεια της φετινής σεζόν στοιχειοθετούν το τέλειο πειστήριο, αναδεικνύοντας επίσης την ανάγκη αλλαγής μοντέλου αγωνιστικής διοίκησης.
Επί τέσσερα χρόνια, ο Άρης βολεύτηκε με αυτό της «λευκής επιταγής» στον προπονητή και πορεύτηκε αναλόγως της ορθότητας των επιλογών του Γιάννη Καστρίτη. Ο τελευταίος ήταν το απόλυτο «κουμάντο» σε οτιδήποτε είχε να κάνει με το αγωνιστικό τμήμα. Μόνο που στη διάρκεια του χρόνου άλλαξαν άρδην οι απαιτήσεις και οι αντίστοιχες φετινές ανέδειξαν την ανεπάρκεια του μοντέλου σε συνδυασμό και με τις άτυχες στιγμές που είχε να διαχειριστεί.
Σε κανένα club του κόσμου ή μάλλον σ’ αυτά που θέλουν να υπηρετήσουν υψηλούς στόχους, δεν ασκείται αγωνιστική διοίκηση από ένα άτομο. Είναι διαφορετικό να έχει την τελευταία άποψη ο ιδιοκτήτης από το να περιμένεις όλα από ένα άτομο.
Παντού υπάρχουν επιτελεία με γνώση της αγοράς και διαρκή παρακολούθηση αυτής στην εξέλιξη της χρονιάς καθώς ένας προπονητής είναι αδύνατο να τα καταφέρει έχοντας δύο αγώνες την εβδομάδα. Τούτο, ο Άρης το κατάλαβε φέτος και μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση.
Παραδείγματός χάρη, το περασμένο καλοκαίρι, κανείς δεν αντέδρασε ή μάλλον δεν απέτρεψε τον Γιάννη Καστρίτη στην υπογραφή τριών παικτών οι οποίοι είχαν προβλήματα τραυματισμών. Κανείς δεν εμπόδισε επίσης την υπογραφή παικτών των οποίων η παρουσία, εκ του αποτελέσματος, αποδείχθηκε περιττή. Γι’ αυτό ο Άρης μετατράπηκε σε κέντρο διερχομένων. Μετά από ένα σημείο χάθηκε η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η φετινή χρονιά είναι απόλυτα αποτυχημένη. Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, μετράει περισσότερο η συνολική παρουσία παράλληλα των αποφάσεων που λήφθηκαν στο ξεκίνημα αλλά και στη διάρκειά της. Ξεκινώντας δηλαδή από τις επιλογές του καλοκαιριού και τα ρίσκο που λήφθηκαν (με την υπογραφή παικτών που αντιμετωπίζουν προβλήματα τραυματισμών) και συνεχίζοντας στις (… υποτίθεται) διορθωτικές κινήσεις οι οποίες δεν βελτίωσαν καμία κατάσταση. Η μη απόκτηση αγωνιστικής ταυτότητας αποτέλεσε τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, έστω κι αν κάποια στιγμή καλλιεργήθηκε η αισιοδοξία ότι θα μπορούσε, έστω, να μπει στα Playoff.
Και πάλι όμως, η χρονιά θα ήταν απόλυτα αποτυχημένη γιατί η οικονομική δαπάνη είναι συντριπτικά μεγαλύτερη από το αγωνιστικό αποτέλεσμα.
Και το τελευταίο έχει την εξήγησή του. Στη διάρκεια της χρονιάς, ο Άρης δεν εμφάνισε τα στοιχεία που οφείλει να έχει μια ομάδα. Λειτούργησε με κάποιες εκλάμψεις οι οποίες ανάπτυξαν αβάσιμες ελπίδες.
Οι αποστάσεις μεταξύ των παικτών ήταν φανερές σε επίπεδο ομοιογένειας και συνεργασιών. Κι επειδή το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, στο τέλος πάντα κερδίζουν οι ομάδες. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Άρης θα υποχρεωθεί να αγωνιστεί στην άχαρη διαδικασία των Playout με την υποχρέωση να μην χειροτερέψει την εικόνα του.
Το ερώτημα που παραμένει είναι αν έγινε αντιληπτή η ανάγκη αλλαγής του αγωνιστικού μοντέλου έπειτα από τη φετινή αποτυχία.
Προσωπικά έχω μεγάλη αμφιβολία βάσει κάποιων πληροφοριών επί των συζητήσεων με την εταιρία που εκπροσωπεί τον Φραντσίσκο Ταμπελίνι του οποίου το όνομα πράγματι απασχολεί. Ο Ιταλός προπονητής φέτος πραγματοποιεί καλή σεζόν στην τεχνική ηγεσία της Νίμπουρκ αλλά το ζήτημα δεν είναι μόνο αν πρόκειται για προπονητή ο οποίος μπορεί να αναλάβει τον Άρη κι αν διαθέτει την ανθεκτικότητα για την απορρόφηση των απαιτήσεων.
Περισσότερο προβληματίζει η μεθοδολογία του Άρη. Μια ομάδα που έχει πάρει το μάθημά της, πρώτα θα προχωρούσε, σε κινήσεις που θα υπεδείκνυαν την απόφαση αλλαγής αγωνιστικού μοντέλου και μέσα τις αξιολογήσεις, θα επέλεγε και τον επόμενο προπονητή. Προς το παρόν δείχνει την πρόθεση παροχής νέας λευκής επιταγής και ουσιαστικά διατήρησης του φετινού μοντέλου αγωνιστικής διοίκησης. Ναι, αυτού που ήταν αποτυχημένο…
