Είναι κάποιες στιγμές τόσο δύσκολες που όσο κι αν το θέλεις, όσο και αν το προσπαθήσεις δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις. Έτσι ένιωσα χάνοντας έναν ανεκτίμητο φίλο.
Έφυγε από τη ζωή ο πρόεδρος της FARCOM, ένθερμος υποστηρικτής του ΠΑΟΚ και επί σειρά ετών έφορος ποδοσφαίρου του δικέφαλου και έμπιστος συνεργάτης του μεγάλου προέδρου Δημήτρη Δημάδη.
Η οικογένεια του ΠΑΟΚ μετρώντας το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο με τις απώλειες σημαντικών παραγόντων και φίλων της, δέχεται άλλο ένα συντριπτικό πλήγμα με την απώλεια ενός ιστορικού μέλους της.
Με τον Γιώργο Σαρασίδη γνωρίστηκα πριν από μισό περίπου αιώνα. Αφορμή και συνδετικός κρίκος της σχέσης η κοινή μας αγάπη για τον ΠΑΟΚ. Η φιλία μας αδιατάραχτη για δεκαετίες ολόκληρες θεμελιώθηκε πάνω σε έναν στέρεο αλληλοσεβασμό και σε μια ειλικρινή αλληλοεκτίμηση.
Το τελευταίο διάστημα οι συναντήσεις μας ήταν τακτικότερες από παλιά. Οταν δηλαδή ήταν στέλεχος των διοικήσεων του ΠΑΟΚ. Αυτό πιθανότατα το θέλαμε και οι δύο γιατί απολαμβάναμε τις νοσταλγικές αναμνήσεις του παρελθόντος και μοιραζόμασταν τις χαρές και τους προβληματισμούς του σημερινού ΠΑΟΚ.
Είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα να τον πείσω για να δημοσιοποιήσει τις απόψεις του για όσα συμβαίνουν σήμερα στο σύλλογο. Στις λίγες φορές που το πέτυχα το αποτέλεσμα υπήρξε εξαιρετικό. Τα όσα είπε έγιναν αποδεκτά από τον κόσμο του ΠΑΟΚ ο οποίος τα χαρακτήρισε και ενδιαφέροντα και ουσιώδη.
Σε αυτές τις τακτικές συναντήσεις μας που κρατούσαν συνήθως ένα δίωρο είχα και την ευκαιρία να διαπιστώσω έναν δεύτερο ρόλο του, που δεν τον γνώριζα και τον οποίο σαφέστατα ο ίδιος δεν θα ήθελε να τον προβάλλει και να τον περάσει προς τα έξω.
Γινόταν μια μικρή παρέλαση αθλητών και παραγόντων οι οποίοι τον επισκέπτονταν είτε για να τον ευχαριστήσουν για κάποια βοήθεια, είτε για να του ζητήσουν μια στήριξη. Κάτι που ποτέ βέβαια δεν το αρνιόταν. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους βετεράνους οι οποίοι τον υπεραγαπούσαν.
Είχε αδυναμία στον Κούδα, εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Στρατηγό Φράγκο Φραγκούλη, αγαπούσε τον Ζαγοράκη, τον Άγγελο Αναστασιάδη και προσκαλούσε σε καθιερωμένες συνάξεις και τραπεζώματα όλους τους φίλους που διατηρούσε και είχαν κοινό κριτήριο επιλογής, την αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ.
Τώρα τελευταία έδειχνε λίγο κουρασμένος, ωστόσο το ενδιαφέρον του για την έκδοση ενός βιβλίου που ήδη είχα ξεκινήσει και αφορούσε τον ΠΑΟΚ παρέμενε ζωηρό. Είχε παρακολουθήσει από το ξεκίνημα της την προσπάθεια μου και συνέβαλε με τις συμβουλές του σε μια βοήθεια πολύτιμη, ώστε να μην τα παρατήσω και να ολοκληρώσω αυτό που είχα ξεκινήσει.
Τιμώντας την μνήμη του αναδημοσιεύω ένα μικρό απόσπασμα που αφορά την εποχή Δημάδη στο βιβλίο κι έχει σχέση με την προσφορά του ως εφόρου ποδοσφαίρου σε μια πολύ δύσκολη εποχή:
«Στενός συνεργάτης του Δημήτρη Δημάδη υπήρξε ο Γιώργος Σαρασίδης. Ιδιοκτήτης της μεγάλης βιομηχανίας καλλυντικών FARCOM. Ένας νεαρός κι ενθουσιώδης ΠΑΟΚτσής της κερκίδας που κατάφερε να συνδέσει το όνομα του και το πέρασμα του από τα διοικητικά σαν ένας από τους πλέον πετυχημένους εφόρους του ποδοσφαιρικού τμήματος, με ριζοσπαστικές για εκείνη την εποχή πρωτοβουλίες.
Η γενναιότητα του με το ρίσκο ενός τεράστιου για την εποχή προσωπικού του δανείου να ενισχύσει τον χειμαζόμενο οικονομικά ΠΑΟΚ, άνοιξε δρόμους, έλυσε αδιέξοδα και προκάλεσε ανανεωτικές και αναγεννητικές προσδοκίες που στήριξαν στα δύσκολα την ομάδα. Εκτιμήθηκε ιδιαίτερα τόσο από τον πρόεδρο που τον εμπιστευόταν απόλυτα, όσο και από όλους όσους τότε ζούσαν από κοντά τον ΠΑΟΚ.
Για εκείνους που τον γνώριζαν και τον έζησαν αποτελεί ένα πρότυπο παράγοντα που έβλεπε εκατό χρόνια μπροστά. Αποφασιστικός και δυναμικός, δεν επέτρεψε ποτέ στο παρασκήνιο να πλησιάσει και να βλάψει τον ΠΑΟΚ. Επί της εφορίας του, το ποδοσφαιρικό τμήμα λειτουργούσε με ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Ο Γιώργος Σαρασίδης ζούσε πάντοτε με την ίδια ένταση και αγάπη και το ίδιο ενδιαφέρον ότι είχε σχέση με τον ΠΑΟΚ».
Στον επίλογο τα θερμά μας συλλυπητήρια στην πολυαγαπημένη του και αξιαγάπητη σύζυγο του Λούση, στα παιδιά του Θέμη και Δημήτρη και στα εγγόνια του που τα λάτρευε. Όσο για μένα η προσευχή για την ανάπαυση της ψυχή σου αγαπημένε και ανεκτίμητε φίλε, συνοδεύεται από την ιερή υπόσχεση να μην σε ξεχάσω ποτέ.
Ήταν τόσα πολλά αυτά που μας ένωναν, ώστε η απώλεια τους να αφήνει ένα δισθεόρατο κενό, που πολύ δύσκολα θα αναπληρωθεί.
