Αποχαιρετώντας με οδύνη τον Μέντορα μου «κλείνω ευλαβικά το γόνυ» στη μνήμη του

Υπέροχος άνθρωπος. Εκτυφλωτική προσωπικότητα. Με «γέννησε», με «έθρεψε» και με «ανέδειξε» δημοσιογραφικά. Του οφείλω πολλά, σχεδόν τα πάντα. Τον ένιωθα δίπλα μου στην πολύχρονη διαδρομή μου στο χώρο, να με παρακολουθεί και να με συντροφεύει διακριτικά, φροντίζοντας να μου δίνει κουράγιο, κίνητρα αλλά και να με ντοπάρει πραγματικά στις όποιες δύσκολες στιγμές, αφήνοντας στο γραφείο μου ή στέλνοντας ταχυδρομικά εκείνα τα εκπληκτικά και φιλοσοφημένα ιδιόγραφα (πάντοτε) σημειώματα του. Τα οποία με ανέβαζαν στην κυριολεξία στους ουρανούς. 

Σε ένα από αυτά μου έλεγε: «Φτάσε όπου μπορείς. Φτάσε ακόμη και εκεί όπου δεν μπορείς. Αυτή την παρότρυνση απηύθυνε σε κάθε νέο μαθητή και ο κορυφαίος διανοούμενος Νίκος Καζαντζάκης, με προφανή σκοπό να οδηγήσει τον καθένα στην προσέγγιση της τελειότητας. 

Εσύ αυτή την υπόδειξη την έκανες πράξη στο μακρύ και δύσβατο οδοιπορικό σου, όπου συνάντησες πολλά εμπόδια, αλλά η ακάματη θέληση σου και η συμπαράσταση των φίλων που πίστευαν στο προικισμένο ταλέντο σου, σου εξασφάλισαν τα κλειδιά, τα οποία σου άνοιξαν διάπλατα τις πύλες της δημοσιογραφίας και σου προσέφεραν αναρρίθμητες διακρίσεις πανελλαδικά». Κουβέντες του σοφού δασκάλου Γιάννη Λογοθέτη στον πιστό μαθητή του Δημήτρη Μπούζα. 

Τι να πρωτοθυμηθώ στα χρόνια που πορευόμουν στην σκιά ενός χαρισματικού ανθρώπου, του οποίου το ήθος και η ευρυμάθεια με εντυπωσίαζαν και πολλές φορές με συγκλόνιζαν. Συναρπαστικός σε όλα του. Μυθική η εκφορά λόγου με τα αψεγάδιαστα ελληνικά του.

 Θρυλικές οι ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις των αγώνων. Ο Γιάννης Λογοθέτης ήταν εκτός συναγωνισμού, ο κορυφαίος των κορυφαίων στο χώρο και στο... «είδος». Ωχριούσαν οι πάντες στις όποιες συγκρίσεις αποτολμούσαν. Σεμνός και περιορισμένος στα πλαίσια της παραγκωνισμένης Θεσσαλονίκης, άφησε σε άλλους εκεί στο αδηφάγο κέντρο, να διεκδικήσουν τίτλους και υστεροφημίες τις οποίες δεν τις δικαιούνταν.

Δύο από τα ιδιόγραφα σημείωματα του Γιάννη Λογοθέτη στο Δημήτρη Μπούζα:

Φίλος του Άρη, είχε βαφτίσει τον Χατζηπαναγή «Νουρέγιεφ» και τον Κούδα «Μεγαλέξανδρο». Ο σεβασμός και η εκτίμηση όλων των φιλάθλων και των οπαδών στο πρόσωπο του, ήταν καθολικός και αδιαπραγμάτευτος. Η τελευταία επαφή μας ήταν ένα τηλεφώνημα με το οποίο του ζητούσα πέντε αράδες – έτσι ακριβώς του είπα - για ένα βιβλίο που έχω ξεκινήσει και αφορά βιωματικές εμπειρίες και γνώσεις της 60χρονης διαδρομής μου στη δημοσιογραφία. 

Σε αυτό το τηλεφώνημα, βρήκαμε και την ευκαιρία να ανασύρουμε κάποιες από τις πολλές αναμνήσεις του παρελθόντος, που αφορούσαν τις ατέλειωτες συζητήσεις μας στο «Ντορέ», με τις νυχτερινές βόλτες μας στην παραλία το καλοκαίρι. Συζητήσεις και βόλτες που ήταν όλες προμελετημένες από τον δάσκαλο για να μυήσει τον μαθητή σε μια νοοτροπία, η οποία στόχευε στην ποιότητα και στο ρόλο της δημοσιογραφίας. 

Για τον φωτισμένο δάσκαλο η σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση ήταν κάτι το ιερό. Υπηρέτησε τον χώρο όντας ο ίδιος να είναι πρότυπο σοβαρού, ηθικού και υπεύθυνου δημοσιογράφου. Στις 4 Μαϊου 2003 πριν από 18 περίπου χρόνια μου έγραψε σε ένα από τα πολλά σημειώματα του, τα οποία φυλάσσω σαν κόρη οφθαλμού: «Αγαπητέ Δημήτρη, σε μια εποχή διαρκούς αυξανόμενης ξηρασίας σε συναισθήματα και φιλίες, οι ευαισθησίες σου αποτελούν παρηγοριά και δύναμη. 

Ανταποδίδω τα συναισθήματα που τόσο απλόχερα μου προσφέρεις, παρέχοντας σου την διαβεβαίωση ότι αυτό το ατέλειωτο κομβόι από σκληρά δουλεμένες ώρες που δημιούργησες, θα υπερασπίζεται εσαεί την αποφασιστικότητα σου να φτάσεις ψηλά, κάτι που το πέτυχες χωρίς να διαβείς κερκόπορτες, ακολουθώντας μονάχα το μονοπάτι του ασίγαστου αγώνα που οδηγεί τους γνωστούς μαχητές στην καταξίωση. Γιάννης Λογοθέτης».