Αν δεν ήταν κι η χθεσινή παρέμβαση της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας υπέρ του αιτήματος του Αρη για πρωτάθλημα 20 ομάδων την επόμενη σεζόν στην Football League και κάλυψη των όποιων κενών προκύψουν από τις δευτεραθλήτριες της FootballLeague 2, θα έλεγα ότι οι «κίτρινοι» είναι απελπιστικά μόνοι τους σε αυτό τον αγώνα.
Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει στον Αρη. Η ομάδα τους παλεύει για να ικανοποιήσει ένα δίκαιο αίτημα και δεν έχει κανέναν δίπλα της. Δεν μιλώ για πρόσωπα ή θεσμούς εκτός της οικογένειας των «κιτρίνων». Μιλώ για αυτούς που βρίσκονται εντός της οικογένειας του Αρη, αυτούς που εκφράζουν ευρύτερα την πόλη της Θεσσαλονίκης.
Σε άλλες εποχές, αν υπήρχε παρόμοιο αίτημα από τον Αρη, οι κινητοποιήσεις θα ήταν καθημερινές, οι διαδηλώσεις, επίσης, στην ημερήσια διάταξη, τα μέσα ενημέρωσης θα βομβαρδιζόταν από ανακοινώσεις.
Αντ’ αυτού; Ακρα του τάφου σιωπή επικρατεί όλες αυτές τις μέρες, από τότε που χάθηκε η πρώτη θέση στο πρωτάθλημα και ξεκίνησε η προσπάθεια να ανοίξει ένα άλλο παράθυρο για την άνοδο. Οι οπαδοί είναι… εξαφανισμένοι, αντίδραση καμία, ανακοίνωση στήριξης ούτε για δείγμα από την πλευρά τους. Κάτι ακούω ότι μπορεί να πάνε σήμερα στην ΕΠΟ…
Ο Αλεξ Κάλας το παλεύει μόνος του, όπως και άλλη φορά έχω γράψει, βρίσκοντας στήριξη από ελάχιστους ανθρώπους. Μάλιστα, ακόμη και κάποιοι από τους συνεργάτες του δεν έχουν αισθανθεί την ανάγκη να βοηθήσουν, επικοινωνιακά έστω, την προσπάθεια για την άνοδο, ακόμη κι αν αυτή έρθει από το… παράθυρο.
Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Εχουν την εξήγησή τους. Είναι το αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας η οποία έχει καταστρέψει τον Αρη, αλλά εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει. Είναι η νοοτροπία σύμφωνα με την οποία ποτέ δεν βρίσκεται πάνω απ’ όλα η ομάδα, αλλά τα πρόσωπα.
Γιατί αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα επιβεβαιώνει απόλυτα την άποψη ότι το μόνο που ενδιαφέρει όσους βρίσκονται πέριξ του Αρη, είναι ποιος θα κάνει κουμάντο. Σιγά να μην νοιαστούν ορισμένοι αν ο Αρης θα καταφέρει, έστω κι απ’ το παράθυρο να ανέβει στη Β’ Εθνική. Αφού αυτούς τους ενδιαφέρει να απαξιωθεί ο Καλαϊτζίδης, να ισοπεδωθεί και να κατηγορηθεί για ό,τι μπορεί να φταίει, ή και να μην φταίει, ώστε να φύγει και να ανοίξει η πόρτα για τον επόμενο.
Αν τους ένοιαζε ο Αρης, αυτή την στιγμή θα ήταν όλοι συσπειρωμένοι στον κοινό σκοπό: την άνοδο στην Β’ Εθνική. Κι όταν θα τελείωνε αυτή η ιστορία (θετικά ή αρνητικά), θα είχαν όλο το χρόνο για να αποδώσουν ευθύνες, να διώξουν όποιους φταίνε και να φέρουν όποιους πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν καλύτερα την δουλειά.
Όμως ουδείς σκέφτεται έτσι, διότι ουδείς ενδιαφέρεται για το καλό του Αρη. Αυτά τα «ο Αρης πάνω απ’ όλα», είναι μόνο για όσους δεν ξέρουν. Ή, για όσους εξακολουθούν να τρώνε κουτόχορτο…
