Αποχαιρετώντας ένα μεγάλο ΠΑΟΚτσή (από τους κορυφαίους παράγοντες της ιστορίας του συλλόγου) ας μου επιτραπεί να δανειστώ μια τελευταία δήλωση της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελαροπούλου που αφορά τα θύματα της πανδημίας: «Ας μη συμφιλιωθούμε με την απώλεια.
Ας μην την συνηθίσουμε. Ας μην ξεχάσουμε όσους έφυγαν, έστω και αν η ανάμνηση τους εξουθενώνει την ηθική μας αντοχή. Αθέατοι πια αλλά ονομασμένοι, οι νεκροί μας γίνονται φιλικοί, παρηγορητικές σκιές στη δύσκολη καθημερινότητα μας». Δεν άντεξε ο Στέφανος το χαμό της αγαπημένης του συζύγου Ρούλας.
Δεν άφησε όμως και το χρόνο να τον χωρίσει από την πολύτιμη σύντροφο του. Την ακολούθησε αμέσως και την πρόφτασε για να συνεχίσουν και πάλι μαζί χέρι – χέρι αχώριστοι και αιώνια αγαπημένοι το δρόμο της μοίρας τους. Ο Στέφανος Κατέρογλου για όσους γνωρίζουν καλά την ιστορία του ΠΑΟΚ, θεωρείται και είναι ένας από τους κορυφαίους σε ήθος και σε προσφορά παράγοντες του δικέφαλου.
Σεμνός και αθόρυβος «έβαζε πλάτη» σε όλες τις δύσκολες στιγμές, δίνοντας λύσεις σε αδιέξοδα με γενναίες παρεμβάσεις χωρίς ποτέ να διεκδικήσει προβολές και εγκώμια. Γίναμε φίλοι όπως ήταν επόμενο, αφού και οι δύο για δεκαετίες ολόκληρες βρισκόμασταν στο ίδιο ασπρόμαυρο μετερίζι. Προσφυγόπουλο με καταγωγή απο το Ικόνιο, πρόκοψε με την εργατικότητα του και έφτασε ψηλά σαν επιχειρηματίας. Συνετός και διορατικός σε όλα του, αρκετές φορές αποτέλεσε το φρένο και το ανάχωμα σε διαφαινόμενους κινδύνους και εκτροπές διοικητικές και οικονομικές που απείλησαν τον ΠΑΟΚ.
Από τα τόσα πολλά ενδιαφέροντα και χαρακτηριστικά που έζησα μαζί του, θα μου μείνουν αξέχαστες δύο ιστορίες. Η μία αφορά τη μεταγραφή του Μητσιμπόνα και η άλλη τις διαπραγματεύσεις που είχε αναλάβει με τους Αιγύπτιους για τους υποψήφιους μεταγραφικούς στόχους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ (αλλά και πως ήταν δυνατό να ξεχάσω) ένα πρωινό, σχεδόν χαράματα, που ήρθε να με ξυπνήσει και να με «επιστρατεύσει», ζητώντας μου να βοηθήσω στη μεταγραφή που είχε βάλει στα σκαριά ο ΠΑΟΚ, με στόχο να αποκτήσει τον Μητσιμπόνα, τον οποίο τον διεκδικούσαν συγχρόνως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός.
Βρεθήκαμε στα γραφεία του Θωμά Βουλινού, στη Μητροπόλεως, από όπου ξεκίνησε κι ένας μαραθώνιος πλειοδοσίας, με τους Λαρισαίους να ανεβάζουν την προσφορά της μεταγραφής σε ύψη παράλογα. Σχεδόν παρανοϊκά. Όπως ήταν επόμενο ξεκίνησε μια μακρόχρονη διαδικασία πλειοδοσίας μέχρι να συμφωνηθεί τελικά το όριο και σε αυτό το ποσό επάνω να ποντάρουν οι τρεις ανταγωνιζόμενοι.
Ο Παναθηναϊκός βγήκε από τη μέση και η μάχη έμεινε ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στους ερυθρόλευκους. Και οι δύο είχαν συμφωνήσει να καταβάλουν το ποσό. Σε αυτό το σημείο πλέον οι εκπρόσωποι του κάμπου έθεσαν όρο ότι το ποσό αυτό θα πρέπει να καταβληθεί κας την επομένη. Εκεί κλώτσησε ο θρύλος και άρχισε τα παζάρια. Την ίδια στιγμή ο Βουλινός κοίταξε στα μάτια τον Κατέρογλου και τον ρώτησε: «Στέφανε εγώ δεν έχω μετρητά αυτή τη στιγμή, είναι δύσκολο να καλυφθεί ένα τόσο μεγάλο ποσό και μάλιστα εντός ενός 24ώρου.
Ποια είναι η γνώμη σου;». Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και η απάντηση ήταν: «Αύριο το πρωί έχεις μια επιταγή δική μου των 95 εκατομμυρίων (αν θυμάμαι καλά το ποσό). Ξεφτίλισε τους Πειραιώτες». Βέβαια έγινε χαμός όταν ανακοινώθηκε ότι ο ΠΑΟΚ πέταξε έξω τον Ολυμπιακό και τον ταπείνωσε. Και ο παίκτης ο οποίος εθεωρήτο τότε ως ο κατ εξοχήν πρώτος μεταγραφικός στόχος της περιόδου εκείνης, ήρθε στην Τούμπα με πανηγυρισμούς των οπαδών του δικέφαλου.
Η άλλη ιστορία έχει σχέση με τα ταξίδια του Στέφανου στην Αίγυπτο και τα παζάρια που έκανε για να αποκτήσει ο ΠΑΟΚ τους πρώτους στόχους του από την χώρα των Φαραώ. Οι εκπρόσωποι των οποίων ομάδων, άλλαζαν από το πρωί ως το βράδυ δέκα γνώμες. Έτσι ο έμπειρος και υπομονετικός αναπληρωτής πρόεδρος είχε βρει μια φάμπρικα που εξασφάλιζε τον ΠΑΟΚ από πιθανές – μάλλον σίγουρες – ανακολουθίες των Αιγυπτίων. Όλα τα σχετικά έγγραφα τα υπέγραφε είτε με μολύβι, είτε με το αριστερό χέρι. Με αυτόν τον τρόπο καθάριζε εύκολα το τοπίο και όλοι είχαν πλέον τη σιγουριά πως δεν θα στράβωνε τίποτε. Ο Στέφανος ήταν μια ιστορία ολόκληρη από μόνος του. Στενός συγγενής του συγχωρεμένου προέδρου του Άρη Δήμου Δασυγέννη και φίλος με τους αδελφούς Δεδέογλου (Γιάννη, Θανάση και Σεραφείμ), όπως και με τον Τάκη Πανελούδη και τον Δημήτρη Μητροπάνο, αποτελούσε την ψυχή όλων των εκδηλώσεων με το έξυπνο χιούμορ του, την ευγένεια του και το χαμόγελο του. Φίλος καλός, υπέροχος άνθρωπος, μεγάλος ΠΑΟΚτσής. Η απώλεια είναι πολύ μεγάλη. Αλήθεια τι χρέος μένει σε εμάς μετά από τέτοιες απώλειες, εκτός από τα θερμά μας συλλυπητήρια στις οικογένειες τους; Ίσως αυτό το πολύ εύστοχο που σημείωσε η Πρόεδρος τη Δημοκρατίας: Να μην συμφιλιωθούμε ποτέ με την απώλεια τους, να μην τους ξεχάσουμε και να τους ζούμε ανάμεσα μας, παρηγορητικές σκιές, εκεί στην δύσκολη καθημερινότητα μας. Καλό ταξίδι φίλε, πανάκριβε και αγαπημένε, καλό ταξίδι μεγάλε ΠΑΟΚτσή. Δεν είναι πολύς ο χρόνος που έφυγε και ο άλλος καλός φίλος της δικής μας παρέας, ο Γιώργος. Ας είναι το ίδιο ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, όπως κι αυτό που σκέπασε την αγαπημένη σου σύντροφο.
