Kατοχή μπάλας 74-26%, τελικές 15-6, κόρνερ 7-1, αποτέλεσμα 0-1. Τον λες και... μπουνταλά τον ΠΑΟΚ, που κατάφερε να χάσει (πάλι) από τον Αρη.
Από το 74% της κατοχής, τουλάχιστον το 64% ήταν φλύαρο, χωρίς νόημα και ουσία. Από τις 15 τελικές, καλή ευκαιρία ήταν μόνο το εξ' επαφής σουτ του Τζίμα που βρήκε στο σώμα του Κουέστα. Και όλα τα κόρνερ, όπως και όλες οι σέντρες, ήταν σα να μην εκτελέστηκαν, αφού όλοι οι μεσοεπιθετικοί παίκτες του ΠΑΟΚ, εκτός του Μεϊτέ, ζούσαν στη σκιά των υψηλόσωμων αντιπάλων τους.
Λίγο-πολύ, τα ίδια δεδομένα είχαμε και στα δύο ματς με τον Αρη στην κανονική περίοδο. Ο ΠΑΟΚ πέταξε σ' αυτά πέντε βαθμούς, αλλά ο Λουτσέσκου αποδείχτηκε ανεπίδεκτος μαθήσεως. Ακόμη και οι πέτρες ήξεραν ότι ο Αρης θα μαρκάρει στενά τα ατού του ΠΑΟΚ, θα παίξει ταμπουρωμένος πίσω για να μην αφήσει ελεύθερους χώρους, δεν θα ρισκάρει να ανοιχτεί ποτέ και θα περιμένει λάθη και αδράνειες για να αντεπιτεθεί. Ο Ρουμάνος, όμως, επέμενε στο... κυριαρχικό παιχνίδι, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή οι παίκτες του θα βρουν έναν κάποιο τρόπο για να σκοράρουν, στη χειρότερη περίπτωση ότι θα πέσει κάποιο γκολ από τον ουρανό και ότι δεν θα γίνει κανένα λάθος που θα έδινε την ευκαιρία στον Αρη να κάνει τη ζημιά. Για τρίτη φορά αντιμετώπισε το ματς κόντρα στον Αρη με τη λογική των... ευσεβών πόθων και όχι με ρεαλισμό και εξυπνάδα. Αυτό λέγεται είτε κουταμάρα, είτε στείρος και επιζήμιος εγωϊσμός.
Για να τρέξει, να δημιουργήσει και να σκοράρει ο ΠΑΟΚ χρειάζεται ελεύθερους χώρους, βάσει των χαρακτηριστικών των ποιοτικών παικτών του. Πασίγνωστο και αυτό. Ο Λουτσέσκου, όμως, επέμενε να ζητάει από τους παίκτες να διασπάσουν τον συνωστισμό μέσα στην αντίπαλη περιοχή, πράγμα που ούτε η Μάντσεστερ Σίτι το καταφέρνει εύκολα απέναντι σε αξιόλογες ομάδες. Μηδέν προοπτικές να δράσει ο Μπράντον, μηδέν προοπτικές να αξιοποιήσει την “έκρηξή” του ο Τάισον, μηδέν προοπτική να βρει πεδίο δράσης ο Ζίβκοβιτς, αλλά και μηδέν προοπτική να βγουν έξυπνες πάσες από τον “ελάχιστο” Μουργκ που εύκολα “εξαφανίζεται” από έναν σοβαρό αντίπαλο και από τον έτσι κι αλλιώς “εξαφανισμένο” Μάρκος Αντόνιο, που είναι κανείς να απορεί για ποιον ακριβώς λόγο επιμένει να παίζει ποδόσφαιρο, παριστάνοντας, μάλιστα, τον οργανωτή.
Κοντολογίς, ο ΠΑΟΚ οδηγήθηκε στο ναυάγιο από τη λανθασμένη και αποδεδειγμένα προ πολλού αποτυχημένη τακτική του Λουτσέσκου, αλλά και από τις λανθασμένες επιλογές του Μάρκος Αντόνιο και του Μουργκ για τη δημιουργία, καθώς και οι δύο το μόνο που δημιουργούν είναι μια τρύπα στο νερό. Αυτή είναι η ευθύνη του Ρουμάνου τεχνικού, ο οποίος, συν τοις άλλοις, άφησε πάλι να χαθούν 60 ολόκληρα λεπτά και μόνο τότε άρχισε να κάνει τις αλλαγές.
Τη μεγαλύτερη ευθύνη, όμως, όπως πάντα, την έχουν οι παίκτες. Το μοναδικό ελαφρυντικό τους είναι το υπερφορτωμένο πρόγραμμα αγώνων τον τελευταίο μήνα. Αλλά η εικόνα τους στα τελευταία ντέρμπι (εκτός της ρεβάνς του Κυπέλλου με τον Παναθηναικό) και στο ματς με την Ντινάμο στο Ζάγκρεμπ είναι απαράδεκτη. Αν συνέλθουν σωματικά και πνευματικά, κανένα λάθος του Λουτσέσκου δεν θα τους εμποδίσει να σώσουν τη χρονιά. Οι ίδιοι απέδειξαν φέτος ότι μπορούν, κόντρα στις εμμονές και τα πείσματα του Ρουμάνου. Γιατί λέγαμε μέχρι πρότινος ότι είναι πετυχημένο το rotation του Λουτσέσκου; Γιατί όλοι, όσο και όποτε έπαιζαν, έδειχναν τον καλύτερο εαυτό τους. Τώρα δείχνουν τον χειρότερό τους. Δική τους υπόθεση είναι να συνέλθουν...
ΥΓ. Ματαιοπονούμε, δυστυχώς, όλοι όσοι περιμένουμε να δούμε τον Τζίμα στην 11άδα. Ο Λουτσέσκου θέλει σέντερ φορ χαμάλη, τρεχαλατζή, που μαρκάρει όπως και το 6άρι. Θυμίζω μόνο ότι προσπαθούσε να κάνει βασικό τον Κουλούρη για να έχει αναπληρωματικό τον Πρίγιοβιτς!
