Αγαπητή Metrosport,
Λήξη Πρωταθλήματος, ώρα απολογισμού. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε προπονητή, δεν είχε σοβαρή στήριξη από την ΠΑΕ, πολλοί από τους κομβικούς παίκτες του ήταν αγνώριστοι, “χτυπήθηκε” από αλλεπάλληλους τραυματισμούς, κυνηγήθηκε αγρίως από τον Ολυμπιακό, τον Αυγενάκη, την αστεία Ε.Ε.Α. και τους δήθεν αθλητικούς δικαστές και όμως βγήκε δεύτερος, γεγονός, που, παρεμπιπτόντως, δείχνει το χαμηλό επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου και την έλλειψη ανταγωνισμού στη διεκδίκηση των τίτλων.
Ουσιαστικά, έτρεξαν δύο στο φετινό Πρωτάθλημα και ο ΠΑΟΚ ήρθε δεύτερος, εκτός κι αν πίστευε έστω ένας Ελληνας φίλαθλος ότι η ΑΕΚ θα μπορούσε να διεκδικήσει κι αυτή τον τίτλο. Και βγήκε δεύτερος, διότι, παρά τα χίλια μύρια προβλήματα που αντιμετώπισε, ο ίδιος χάρισε την πρωτιά στον Ολυμπιακό.
Ο ΠΑΟΚ “αυτοκτόνησε” σε δύο φάσεις. Στην πρώτη, στο φινάλε της κανονικής περιόδου, με την ήττα από τον Ολυμπιακό στην Τούμπα και την ισοπαλία στην Ξάνθη. Στη δεύτερη, με τις δύο ήττες από Ολυμπιακό και ΑΕΚ και, φυσικά, τις δύο ισοπαλίες με τον Παναθηναικό, στα πλέι οφ.
Με τα ίδια προβλήματα που ήδη είχαν συσσωρευτεί έγιναν οι δύο ήττες στα ντέρμπι της Τούμπας, με τα ίδια προβλήματα η ίδια ομάδα νίκησε τον Ολυμπιακό και έφερε ισοπαλία με την ΑΕΚ στα εκτός έδρας ματς. Αυτό από μόνο του τα λέει όλα. Οταν εκτός έδρας δεν χάνεις από Ολυμπιακό και ΑΕΚ, είναι παραλογισμός που ισοδυναμεί με αυτοκτονία να χάνεις και από τους δύο μέσα στην έδρα σου.
Η ζυγαριά των ευθυνών για την αποτυχημένη χρονιά (αν συνυπολογίσουμε τόσο τον πρόωρο αποκλεισμό από την Ευρώπη, όσο και τον αποκλεισμό από τον τελικό του Κυπέλλου), γέρνει, κατά τη γνώμη μου, προς την πλευρά των ποδοσφαιριστών.
Αυτοί αγωνίζονται, αυτοί πρέπει κυρίως να κρίνονται. Αυτοί δικαιούνται πρώτοι τα συγχαρητήρια στην επιτυχία, αυτοί είναι οι βασικοί υπαίτιοι στην αποτυχία. Κι αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ένας μόνο παίκτης, ο Μίσιτς, ήταν καλύτερος από τον εαυτό του στον νταμπλούχο ΠΑΟΚ και μόνο τρεις στάθηκαν στο ίδιο ύψος. Ο Κρέσπο, μέχρι τον τραυματισμό του, ο Γιαννούλης και ο Σφιντέρσκι. Κανένας άλλος. Με τόσους πολλούς, λοιπόν, παίκτες χειρότερους από πέρσι, συν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, μοιραία ήταν η κατάληξη.
Δεύτερη υπεύθυνη η ΠΑΕ. Εχασε κατά κράτος όλες τις μάχες με τον Ολυμπιακό, τόσο σε επικοινωνιακό, όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο. Η ομάδα σύρθηκε όλη τη σεζόν κατηγορούμενη, απολογούμενη και τιμωρούμενη, χωρίς να κατορθώσει ποτέ ο επίσημος ΠΑΟΚ να την προσταστεύσει και χωρίς να περάσει ποτέ στην αντεπίθεση ώστε να στριμώξει κι αυτή τον Ολυμπιακό.
Τρίτος στη σειρά ο Αμπελ Φερέιρα. Του πιστώθηκε χρόνος, όπως ήταν λογικό, καθώς ανέλαβε ξαφνικά μια άγνωστη γι’ αυτόν ομάδα, αλλά όσο κυλούσε ο χρόνος αυτή η ομάδα γινόταν ολοένα και χειρότερη αντί να γίνεται καλύτερη, όπως θα συνέβαινε με έναν αληθινά ικανό προπονητή.
Τα πολλά φετινά λάθη και παθήματα (συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της ασυγχώρητης γκάφας με τα δελτία υγείας) ας γίνουν μαθήματα για όλους και, κυρίως, για τον Ιβάν Σαββίδη, που πρέπει επιτέλους να πάρει γενναίες αποφάσεις.
ΥΓ 1. Το χθεσινό βαρετό ματς με τα… υπολείμματα του Αρη δεν αντέχει σε κριτική. To απίστευτο αλλά αληθινό είναι, πάντως, ότι οι 16 του ΠΑΟΚ δεν κατάφεραν να νικήσουν τους ψόφιους από την κούραση στο δεύτερο ημίχρονο 11, όλους κι όλους, παίκτες του αντιπάλου τους.
ΥΓ 2. Το πιο σωστό που άκουσα φέτος από τον Φερέιρα, το είπε προχθές: “Μετά το νταμπλ έπρεπε να ενισχυθεί η ομάδα. Πρέπει να υπάρχουν ένα πλάνο και ένα όνειρο. Γιατί όνειρα χωρίς πλάνα θα παραμένουν πάντα άπιαστα”. Το ακούς, αγαπητέ Ιβάν;
