Αν ήταν παλικάρι, όπως θέλει να εμφανίζεται ο υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, δεν θα έκανε πίσω με την ΦΙΦΑ και την ΟΥΕΦΑ.
Κι αν πραγματικά ήταν αποφασισμένοι να τον στηρίξουν μέχρι τέλους όσοι λένε ότι πάρα πολύ καλά το χειρίζεται το θέμα, θα τον προέτρεπαν να φτάσει στα άκρα, ως τον αποκλεισμό του ελληνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή, κι όχι να δηλώνουν πως είναι απευκταίο αυτό το σενάριο.
Τι έχουμε, όμως, στην πραγματικότητα; Εχουμε τον κ. Κοντονή, που με βάση όσα δήλωνε μέχρι και την προηγούμενη Δευτέρα θα έπρεπε χθες να έχει ψηφιστεί το νομοσχέδιό του, να κάνει πίσω και να περιμένει τους επιτελείς της ΟΥΕΦΑ για να συζητήσουν και να βρούνε φόρμουλα συνεννόησης, ώστε στις 4-5 Μαϊου να ψηφιστεί αυτό στο οποίο θα συμφωνήσει με τους διεθνείς οργανισμούς του ποδοσφαίρου.
Είναι μια κατάσταση με μπρος-πίσω, όπως τις περισσότερες φορές συμβαίνει όταν πρόκειται για τόσο σημαντικά ζητήματα, στα οποία όλοι ξέρουν πως κάποια σενάρια δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πραγματικότητα, γιατί ούτε οι ίδιοι που τα ρίχνουν στο τραπέζι δεν τα πιστεύουν, αλλά παρόλα αυτά τα κουβεντιάζουν για να αποκομίσουν επικοινωνιακά οφέλη.
Παρότι δεν πιστεύω στις ακραίες λύσεις, εν τούτοις θεωρώ –και το έχω ήδη γράψει- πως ο μοναδικός, ίσως, τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα ήταν ο αποκλεισμός μας από την Ευρώπη.
Ωστόσο, το ζήτημα είναι αν υπάρχει υπουργός Αθλητισμού στην Ελλάδα αποφασισμένος να το τραβήξει το σχοινί ως το τέλος, εφόσον διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει διάθεση από τους εγχώριους θεσμούς για συνεννόηση.
Η άποψή μου, έτσι όπως την διαβάζετε τις τελευταίες ημέρες, είναι ότι ο κ. Κοντονής απειλεί μόνο στα λόγια και ότι επί της ουσίας δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να προχωρήσει στην οριστική ρήξη με ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ.
Γι’ αυτό και τονίζω συνεχώς ότι με αυτό τον τρόπο δεν πετυχαίνει τίποτε εκτός από το να χάνει χρόνο. Όταν δεν είσαι αποφασισμένος να… χυθεί και αίμα αν χρειαστεί, δηλαδή, να απομονώσεις, να περιθωριοποιήσεις το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πουλάς μαγκιά.
Πιο συνετό, πιο φρόνιμο είναι να καταστρώσεις ένα σχέδιο, να βάλεις κόκκινες γραμμές, να συμφωνήσεις με τον εαυτό σου πού θα κάνεις παραχωρήσεις και πού θα είσαι αμετακίνητος και να πας για να διαπραγματευτείς.
Κάτι το οποίο φαίνεται πως κατάλαβε, έστω και με καθυστέρηση ο κ. Κοντονής, γι’ αυτό και ανέβαλλε την ψήφιση του νομοσχεδίου, ώστε να διαπραγματευτεί με την ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ.
Όλα τα άλλα ήταν μόνο για τις εντυπώσεις, σε έναν χώρο στον οποίο έχουμε χορτάσει από επικοινωνιακές στρατηγικές και μεγάλα λόγια και περιμένουμε να δούμε ένα έξυπνο, μεθοδικό, καλό διαπραγματευτή πολιτικό, ο οποίος θα μπορέσει να βάλει σε τάξη τον χώρο του ποδοσφαίρου.
Αυτά, όμως, δεν γίνονται με πυροτεχνήματα…
