Oταν κερδίζουν είναι μαχητές, έχουν μέταλλο, δείχνουν χαρακτήρα. Οταν δεν κερδίζουν ή χάνουν είναι αυτοκαταστροφικοί, είναι κουρασμένοι από τα πολλά ματς, φταίνε και τα ταξίδια. Βαρέθηκα με τις υπεραπλουστεύσεις και τα αντικρουόμενα, από αγώνα σε αγώνα, συμπεράσματα, ανάλογα με το αποτέλεσμα.
Πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι ακόμη δεν το κατάλαβαν. Ο φετινός ΠΑΟΚ έχει και θα έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Θα παίρνει νίκες σε δύσκολα ματς, θα χάνει νίκες μέσα από τα χέρια του, θα τα βρίσκει σκούρα με μικρούς αντιπάλους, είναι και θα είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Η απόλυτη ισορροπία, η αρμονία και η σταθερότητα σε απόδοση και σε αποτελέσματα δεν θα υπάρξουν ποτέ. Εκτός...
Εκτός κι αν τον Ιανουάριο γίνουν οι μεταγραφές εκείνες που θα ενισχύσουν το ρόστερ όσο χρειάζεται για να καλυφθούν τα κενά και να αντιμετωπιστούν ριζικά οι αγωνιστικές αδυναμίες. Να μπορεί να έχει ο Λουτσέσκου, για παράδειγμα, έναν καλύτερο δεξιό μπακ-χαφ, να έχει έναν ακόμη δημιουργικό χαφ, να έχει έναν ακόμη ταχύ εξτρέμ. Να μπορεί να “τρέχει” τα ροτέισον με μεγαλύτερη άνεση και περισσότερη αξιοπιστία. Και να αντιμετωπίζει ευκολότερα και πιο ποιοτικά τις όποιες απουσίες.
Στη Λεωφόρο ο ΠΑΟΚ έκανε ένα από τα καλύτερα φετινά παιχνίδια του, αλλά είδαμε ότι κινδύνευσε ακόμη και με ήττα. Γιατί αν δεν αστοχούσε με την κεφαλιά από τα τρία μέτρα ο Μαουρίσιο κι αν δεν προέκυπτε απροσδόκητα η φάση που οδήγησε στο πέναλτι, ένας Θεός ξέρει αν θα μπορούσε να αλλάξει το 2-1 υπέρ του Παναθηναϊκού. Κι αν άλλαζε, το πολύ-πολύ να γινόταν το 2-2. Και τότε, αντί να αποθεώνουν την ομάδα οι κριτικοί των ευκαιριακών και συγκυριακών συμπερασμάτων, θα την κατέκριναν γιατί “αυτοκτόνησε” για πολλοστή φορά.
Ζητούμενο, λοιπόν, είναι η διάρκεια στην καλή απόδοση και η μετατροπή της καλής απόδοσης σε ουσία. Που σημαίνει αξιοποίηση των ευκαιριών και αποφυγή χαζών λαθών στην άμυνα. Με τον Παναθηναϊκό κανείς παίκτης του ΠΑΟΚ δεν έκανε μια από τις γνωστές και συνηθισμένες γκάφες. Κανείς δεν έκανε δώρο στον αντίπαλο. Κι αν δεν ερχόταν αυτό το σουτ του Μαουρίσιο να στείλει την μπάλα κάτω από τα πόδια του Κούρτιτς και στη... γωνία-γωνία της γωνίας του Πασχαλάκη, δεν επρόκειτο ποτέ να σκοράρει ο υπερκινητικός αλλά φλύαρος Παναθηναϊκός.
Από την άλλη, η ομάδα έκανε το 0-1 με τη φοβερή ενέργεια του Ζίβκοβιτς και την άψογη εκτέλεση του Ακπομ, αλλά μετά, παρά την υπεροχή της, παρά την ανωτερότητά της, δεν κατάφερε, για μια ακόμη φορά, να “κλειδώσει” τη νίκη, μέχρι να έρθει το πέναλτι και στο φινάλε το καταπληκτικό φάουλ του Κούρτιτς. Κι αν το να αποκρούονται τα δύο αλλεπάλληλα σουτ του Μπίσεσβαρ από το σώμα του Βέλεθ είναι... γκαντεμιά, λογικά πρέπει να πούμε και ότι ένας παίκτης της κλάσης του Μπίσεσβαρ είναι υποχρεωτικό να βρίσκει εστία όταν σουτάρει δύο φορές από πολύ κοντά. Οπως είναι υποχρεωτικό να μην καθυστερεί ο Ακπομ να κάνει το σουτ σε τετ α τετ, λες και παίζει μόνος του στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να τον προλαβαίνει αντίπαλος. Αρα και επιθετικά πήγε πολύ καλά ο ΠΑΟΚ, όχι μόνο αμυντικά, αλλά και πάλι δεν πέτυχε τα γκολ που θα έπρεπε σύμφωνα με τις κλασικές ευκαιρίες που δημιούργησε.
ΥΓ. Η αντιμετώπιση του ματς από τον Λουτσέσκου ήταν μαεστρική. Αλλά και αύριο μέρα είναι. Θα τα πούμε εκτενώς.