Πολλές επιτυχίες έχει στο ενεργητικό του ο Γιάννης Βαχανελίδης στην πολύχρονη παρουσία στα γήπεδα έχοντας πετύχει ανόδους με Μακεδονικό Ασκού, ΑΕ Πολυδενδρίου, Αγία Νάπα Κύπρου, Διόσκουρους, Πλατύ Ημαθίας, Κιλκισιακό, Εθνικό Σοχού, Φοίνικα Πολίχνης, με τον Ιάσονα Αυγής έπαιξε στα πλέι οφ ενώ υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και στον Ηρακλή χωρίς όμως να συνεχίσει.
Τα πρώτα του βήματα τα έκανε στον Αργοναύ- τη Ανθοκήπων και συνέχισε στον ΠΑΟΚ φτάνοντας μέχρι την Κ20 αλλά χωρίς να το καταλάβει και ο ίδιος βρέθηκε στον Φοίνικα Πολίχνης. Πλέον φορά τη φανέλα της Δόξας Γερακαρούς.
Για τα νέα δεδομένα που επικρατούν στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αλλά και τη Δόξα Γερακαρούς τόνισε: «Μόνο οι καλές στιγμές μένουν από την παρουσία μου στα γήπεδα αλλά και μια πίκρα. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο κόσμος δεν σε βοηθάει. Περίμενα βοήθεια από όλους αυτούς που με ήξεραν που έλεγαν πόσο καλός είμαι αλλά δεν ήρθε ποτέ αυτή η βοήθεια.
Ημουν απλά ένα καλό ταλέντο και τίποτε παραπάνω. Σίγουρα θα μπορούσα να πετύχω περισσότερα. Τα δικά μας χρόνια ήταν πιο δύσκολα και όχι όπως τώρα. Εγώ ήμουν 15 ετών στον ΠΑΟΚ, αρχηγός στην Κ20. Όλοι πίστευαν ότι θα παίξω μπάλα στον ΠΑΟΚ, αλλά μια μέρα ξαφνικά, ο Γιαννάκης βρέθηκε στον Φοίνικα Πολίχνης χωρίς να ξέρει τίποτε. Αλλοι κάνουν κουμάντο».
-Τι σημαίνει αυτή η μεγάλη αποχή;
«Η μεγάλη αυτή αποχή μόνο προβλήματα έφερε. Ποιος θα παίξει μπάλα. Αυτή τη στιγμή το ποδόσφαιρο είναι σε πέμπτη μοίρα. Στην ηλικία μου ποιος θα πάει να παίξει μπάλα; Σταματάει πολύς κόσμος το ποδόσφαιρο. Εγώ έχω φίλους που μου λένε Γιάννη εμείς θα σταματήσουμε. Όταν δεν υπάρχουν δουλειές ποιος θα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, όταν μάλιστα τα παιδιά δεν έχουν βοήθειες από πουθενά και παίζουν γιατί αγαπάνε αυτό που κάνουν».
-Υπάρχουν ταλέντα;
«Αν γυρίσετε σε γήπεδα της Θεσσαλονίκης θα δείτε ταλέντα αλλά αυτά τα παιδιά δεν έχουν καμία βοήθεια ούτε από τον προπονητή τους ούτε από τους γονείς τους γιατί κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Οι προπονητές βγαίνουν πλέον από τα ΤΕΦΑΑ που δεν έχουν παίξει ποδόσφαιρο και απλώς διάβασαν και έγιναν προπονητές. Δεν μπορούν να βοηθήσουν ένα παιδί για να εξελιχθεί. Ακόμη και ένα παιδάκι μικρό. Προπονητές σε ακαδημίες πρέπει να είναι παιδιά που έχουν παίξει μπάλα».
-Ποιος είναι δικός σου στόχος;
«Να συνεχίσω να παίζω μπάλα όσο αντέχω και να κάνω κάτι καλό με τη Γερακαρού. Ωραίο είναι ότι όλος ο κόσμος του χωριού αγαπάει την ομάδα και την υποστηρίζει σε όποια κατηγορία και αν βρίσκεται. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν να βοηθάνε και μου φαίνεται τόσο ωραίο. Και μόνο που το είδα με τα μάτια μου πραγματικά θα αγωνιστώ για αυτούς τους ανθρώπους, για τον προπονητή που δίνει την ψυχή του, για τα παιδιά που έρχονται από τόσο μακριά στο χωριό για να κάνουν προπόνηση. Σε μεγαλύτερες κατηγορίες σε αναγκάζουν να έρθεις προπόνηση και σε υποχρεώνουν.
Στη Γερακαρού όμως όλοι έρχονται γιατί αγαπάνε την ομάδα. Κάτι παρόμοιο είχα ζήσει στο Πολυδένδρι αλλά και σε άλλες ομάδες».
-Θα ήθελες να ασχοληθείς με την προπονητική;
«Θα ήθελα να προπονώ παιδιά μικρής ηλικίας 5-8 ετών αλλά όχι παραπάνω».