Ο Άρης έκανε το δρομολόγιο μεταξύ παραδείσου και κόλασης μέσα σε περίπου 60 δευτερόλεπτα. Το γκολ του Μάρκο Λιβάγια στο τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα «γκρέμισε» τις ελπίδες πρόκρισης στον τελικό και μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό κανείς δεν είχε τη δύναμη να σηκωθεί από τον αγωνιστικό χώρο.
Η εικόνες ήταν ενδεικτικές των στιγμών. Τραγικές. Οι ποδοσφαιριστές του Άρη σωριάστηκαν στο γήπεδο, κάποιοι ξέσπασαν σε κλάματα, αδυνατώντας να πιστέψουν αυτό που είχε συμβεί. Κυρίως ο Λίντσεϊ Ροζ. Ακούμπησε την πλάτη του στο δοκάρι μιας εστίας με χιλιάδες σκέψεις να διαπερνούν το μυαλό του. Ο Λούκας Σάσα κάθισε στον πάγκο, σε μια στιγμή όπου η μοναξιά ήταν ο καταλληλότερος σύντροφος. Κι όμως, λίγα λεπτά νωρίτερα, στο γκολ του Νικολάς Ντιγκινί, όλα έμοιαζαν υπέροχα καθώς οι «κίτρινοι» βαστούσαν το εισιτήριο της πρόκρισης για τον τελικό του Κυπέλλου, αυτό της επιστροφής από την εξορία. Επί της ουσίας, όλα τελείωσαν στο πρώτο γκολ του Κροάτη επιθετικού της ΑΕΚ. Μετά το τελευταίο σφύριγμα του Ολλανδού διαιτητή Ντάνι Μακέλι, επικράτησε νεκρική σιγή. Ακούγονταν μόνο οι πανηγυρισμοί των ανθρώπων της ΑΕΚ. Απαρηγόρητος ήταν και ο Μίκαελ Ενινγκ. Πήγαινε από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη για να μιλήσει στους ποδοσφαιριστές του. Λίγο μετά, κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο και ο Θόδωρος Καρυπίδης. Ο πρόεδρος της ΠΑΕ Άρης συνομίλησε για λίγα λεπτά με τον Γερμανό τεχνικό και στη συνέχεια τον αγκάλιασε. Στη συνέχεια πήγε στα αποδυτήρια της ομάδας, μίλησε στους παίκτες, του έδωσε συγχαρητήρια για την προσπάθεια και ζήτησε απ’ όλους να μην το βάλουν κάτω.
Τα συναισθήματα ήταν ανάλογα με αυτά που επικράτησαν στον Άρη και πριν από δέκα μήνες. Τότε, στον δεύτερο αγώνα με τη Μόλντε όπου και πάλι μια μαγική χρονιά εξελίχθηκε σε εφιάλτης με ένα επίσης κρύο γκολ, εκεί που οι «κίτρινοι» ήταν σε απόσταση ενός βήματος για μια σπουδαία πρόκριση