Τον δύσκολο δρόμο διάλεξε ο Θόδωρος Καρυπίδης στην υπόθεση του Μαντσίνι. Όχι μόνο δεν... υπέκυψε στις προτάσεις που είχε για τον ποδοσφαιριστή και, όπως λέγεται, κάποιες εξ αυτών ήταν δελεαστικές, όχι μόνο δεν φοβήθηκε το ρίσκο που πάντα υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις να χαθεί το momentum και ποτέ στο μέλλον να μην υπάρξει αντίστοιχη κατάλληλη στιγμή, αλλά αποφάσισε να τον κρατήσει και να του αυξήσει και τις αποδοχές.
Είναι προφανές ότι έβαλε πάνω απ' όλα ο ισχυρός άνδρας του Άρη το αγωνιστικό συμφέρον της ομάδας. Οτι συμφώνησε με όσους επέμεναν ότι αυτή την στιγμή στη ζυγαριά θα πρέπει, όπως και να 'χει, να βαρύνει ότι η ομάδα χρειάζεται το πιο γερό χαρτί της, τον Μαντσίνι, δηλαδή, οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υπερισχύσει το συμφέρον του... ταμείου της ΠΑΕ.
Ήταν άλλη μια απόδειξη, νομίζω, πως στον φετινό Άρη οτιδήποτε άλλο εκτός από την ισχύ του ρόστερ και την πληρότητα του ρόστερ, περνάει σε πρώτη μοίρα. Πάνω απ' όλα είναι το αγωνιστικό τμήμα και πως αυτό θα έχει ό,τι χρειάζεται για να πετύχει τους στόχους του. Βέβαια, σ' αυτές τις περιπτώσεις ο επικεφαλής μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας, λογικό είναι να κάνει και τον... σταυρό του την ώρα που αποφασίζει να κρατήσει στην ομάδα και να μην πουλήσει έναν ποδοσφαιριστή που όλες οι προϋποθέσεις είναι υπέρ της παραχώρησής του.
Και κάνει τον σταυρό του για να μην αποδειχθεί στο μέλλον, κοντινό ή πιο μακρινό, πως έσφαλε. Πως κρατώντας τον παίκτη έχασε την ευκαιρία να αποκομίσει οικονομικά οφέλη που δεν θα έχει την ευκαιρία αργότερα να καρπωθεί. Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει, αλλά στην παρούσα φάση, όπως προαναφέρθηκε, ο Καρυπίδης τον προσπέρασε, κρίνοντας ότι ο Μαντσίνι, υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμη και με ένα τόσο ποιοτικό και με τόσες εναλλακτικές ρόστερ, είναι αναντικατάστατος...