Αγαπητή Metrosport
O Θεός γελάει όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια και το ποδόσφαιρο ξεκαρδίζεται όταν ο άνθρωπος κάνει προγνωστικά. Τα ίδια και η τύχη, που, πολύ συχνά, παίζει τον δικό της σημαντικό ρόλο στα γήπεδα.
Νοκ άουτ η Βραζιλία, στους 4 η Κροατία. Ένα ακόμη απίστευτο αλλά αληθινό. Η Βραζιλία εκτός επειδή εμφανίστηκε πολύ... μπλαζέ, η Κροατία εντός επειδή είχε πνεύμα μαχητή, είχε Λιβάκοβιτς, είχε και την εύνοια της τύχης τη στιγμή ακριβώς που έπρεπε. Στο γκολ της ισοφάρισης. Όταν για να πάει η μπάλα στα δίχτυα χρειάστηκε να αλλάξει πορεία προσκρούοντας στο σώμα του Μαρκίνιος.
Στα πέναλτι, “ξαναμίλησε” ο Λιβάκοβιτς, ο οποίος και πριν είχε κρατήσει όρθια την Κροατία στις ευκαιρίες των Βραζλιάνων. Και έγινε πάλι ο ήρωας των πέναλτι. Καθόλου συμπτωματικά. Το παλικάρι δεν πέφτει τυφλά σε μια γωνία ελπίζοντας απλά ότι θα φανεί τυχερός. Δεν κουνιόταν ούτε μία τρίχα του πριν την εκτέλεση. Περίμενε ακίνητος, ψύχραιμος, έβλεπε πού πάει η μπάλα και έκανε το πλονζόν ποντάροντας στη φοβερή εκτίναξή του. Μόνο ο Πέντρο τον ξεγέλασε, κάνοντας όμως προσποίηση και σουτάροντας σε δεύτερο χρόνο. Του Ροντρίγκο το έπιασε χαλαρά, του Κασεμίρο παραλίγο, ο Μαρκίνιος το έστειλε στο δοκάρι και τέλος. Βλέπετε, οι Κροάτες ήταν άψογοι στις εκτελέσεις τους και είχαν απέναντί τους έναν Αλισον που έπεφτε όπου νάναι. Τα δύο πρώτα πέναλτι από Βλάσιτς και Μάγερ, στο κέντρο ακριβώς της εστίας του, πανεύκολα θα τα έπιανε αν ήταν... Λιβάκοβιτς.
Εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το... περπατητό στιλάκι των Βραζιλιάνων σε όλο το ματς, με ελάχιστες μόνο στιγμές που “γκάζωσαν”. Σα να έκαναν προπόνηση, σα να έπαιζαν φιλικό, σα να μην έτρεχε τίποτε, σα να μη κρινόταν κάτι σημαντικό, σα να πίστευαν ότι θα κέρδιζαν επειδή λέγονται Βραζιλία. Το ταλέντο ξεχειλίζει. Το μέταλλο πού ήταν;
Στο βραδυνό θρίλερ, η Aργεντινή ήταν καλύτερη, προηγήθηκε με 2-0, χάρη κυρίως στον Μέσι, αλλά από τη στιγμή που η Ολλανδία έκανε το ματς ροντέο, έχασε τα αυγά και τα καλάθια. Ο Φαν Χάαλ έριξε στο ματς όποιο επιθετικό ατού διέθετε, η Ολλανδία πίεσε άναρχα, με πολλές σέντρες και πολύ ψηλότερους παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, αλλά η Αργεντινή αντέδρασε με παιδαριώδη πανικό. Διώχνοντας όπως-όπως την μπάλα και μη μπορώντας να την κρατήσουν καθόλου, οι παίκτες της έμοιαζαν με ερασιτέχνες. Εκαναν ό,τι μπορούσαν για να... ισοφαριστούν και, τελικά, τα “κατάφεραν”. Ενα γκολ από σέντρα και ένα στη λήξη με φοβερή κομπίνα σε φάουλ-δώρο από άγαρμπο μαρκάρισμα και το 2-2 ήταν γεγονός. Στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης η τύχη προστάτευσε... αγρίως τους Ολλανδούς που γλίτωσαν από καραμπόλες το γκολ σε δύο περιπτώσεις, γλίτωσαν στο 120' και από το δοκάρι κι έτσι φτάσαμε στα πέναλτι.
Εκεί νίκησαν η μεγαλύτερη ψυχραιμία των Αργεντινών και ο Εμιλιάνο Μαρτίνεζ που απέκρουσε τα δύο πρώτα των Ολλανδών, για να προκριθεί έτσι η ομάδα που το άξιζε περισσότερο, αλλά αν αποκλειόταν θα έφταιγε περισσότερο η ίδια με την τρομερή σύγχυση από την οποία πνίγηκε όταν η Ολλανδία άρχισε την επιχείρηση της αντεπίθεσης. Οπως και νάχει, λίγο έλειψε να γίνει και σ' αυτό το ματς η έκπληξη.
ΥΓ. Αυτόν τον Ροντρίγκο, που πήγε και πρώτος-πρώτος, τρομάρα του, να σουτάρει πέναλτι για τη Βραζιλία, μόνο που τον έβλεπες πριν από την εκτέλεση, ήσουν σχεδόν σίγουρος ότι θα γίνει πρωταγωνιστής τραγωδίας. Το “έγραφε” στο άγουρο και φοβισμένο πρόσωπό του. Αλλά σημειώστε και αυτό: Για πέμπτο συνεχόμενο Μουντιάλ, η Βραζιλία αποκλείεται στο πρώτο νοκ άουτ ματς που βρίσκει απέναντί της μια ευρωπαϊκή ομάδα. Δεν μπορεί, κάτι σημαίνει αυτό...