Αγαπητή Metrosport, τέσσερις ομάδες μετείχαν σε δύο... χαμούς και τελικά πανηγύρισε μόνο η μία, η Γκάνα. Καταευχαριστήθηκαν, όμως, χάρη και στις τέσσερις, όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι σε όλο τον πλανήτη. Τα χθεσινά συγκλονιστικά ματς Σερβίας-Καμερούν και Γκάνας-Νότιας Κορέας βασάνισαν με συνεχείς εναλλαγές έντονων συναισθημάτων τους οπαδούς των ομάδων, αλλά αποτέλεσαν τη χαρά των ουδέτερων θεατών. Χαρήκαμε γκολ, χαρήκαμε ωραίες φάσεις, χαρήκαμε πάθος, χαρήκαμε ένταση, χαρήκαμε ποδόσφαιρο. Σκέτη απόλαυση. Και, ταυτόχρονα, αφορμή για δύο διαπιστώσεις.
Η πρώτη: Ολες οι ομάδες έπαιξαν με μοναδικό σκοπό τη νίκη. Φουλ επιθετικά, που, μοιραία, αυτό πάντα σημαίνει ότι θα υπάρξουν κενά στην άμυνα. Κενά εδώ, κενά εκεί, επίθεση από εδώ, επίθεση από εκεί, ήρθαν τα 11 γκολ στους δύο αγώνες και πολλά ακόμη χάθηκαν σε σπουδαίες ευκαιρίες. Αρα, όταν και οι δύο αντίπαλοι δεν παίζουν συντηρητικά και δεν ενδιαφέρονται κυρίως να μη χάσουν, είναι βέβαιο, τουλάχιστον σ' αυτό το επίπεδο, ότι θα ευχαριστηθούμε θέαμα.
Η δεύτερη: Ο άνθρωπος εξελίσσεται με φοβερούς ρυθμούς. Εξελίσσονται οι φυσικές δυνάμεις του. Ταυτόχρονα, εξελίσσεται το ποδόσφαιρο σε όλους τους τομείς. Βλέπουμε ποδοσφαιριστές (και, γενικά, αθλητές, σε όλα τα σπορ) βιονικούς. Πολύ δυνατούς, πολύ ταχείς , με τεράστιες αντοχές. Είμαι βέβαιος ότι αν ήταν δυνατό, (αν, λέω, καθαρά υποθετικά) να παίξουν η μεγάλη Βραζιλία του 1970 με τη σημερινή Κόστα Ρίκα ή την Γκάνα και όχι απαραίτητα με κάποιο μεγαθήριο, ή την ίδια τη σημερινή Βραζιλία, ο Πελέ, ο Ζαιρζίνιο, ο Ριβελίνο, ο Τοστάο και όλοι οι τότε σπουδαίοι άσοι, ούτε που θα έβλεπαν την μπάλα. Δεν θα προλάβαιναν να τη δουν και να την κρατήσουν στα πόδια τους. Αλλες ταχύτητες, άλλες δυνάμεις, άλλα τρεξίματα, άλλα μαρκαρίσματα, όλα είναι διαφορετικά μισό αιώνα μετά και όλα τείνουν στο να δικαιωθούν εκείνοι που πριν από κάποια χρόνια είχαν προβλέψει ότι θα... μειωθεί ο αριθμός των παικτών μέσα στα γήπεδα, επειδή είναι ανέφικτο να μεγαλώσουν παγκοσμίως οι διαστάσεις των αγωνιστικών χώρων.
Δεν μου φαίνεται παράλογο και απίθανο να συμβεί. Πολλές φορές οι 22 παίκτες φαίνονται πολλοί. Γεμίζουν το τερέν με τις ταχύτητες και τις αντοχές τους. Δεν θα παραξενευτώ αν, κάποια στιγμή, αποφασιστεί να παίζουν οι ομάδες με 10 και όχι με 11, για να δοθεί μια ανάσα στην πολυκοσμία και να μειωθεί η έλλειψη χώρου που δημιουργεί η συνεχής βελτίωση των ανθρώπινων φυσικών δυνάμεων.
Η Βραζιλία, πάντως, δεν πρόσφερε χορταστικό θέαμα. Εκανε, όμως, τη δουλειά, σφράγισε την πρόκριση και έκανε σούπερ ντέρμπι το Σερβία-Ελβετία. Τώρα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν η ίδια θα είναι χαλαρή στο ματς με το Καμερούν. Αν δεν γίνει εδώ η μεγάλη έκπληξη, της Ελβετίας θα της αρκεί η ισοπαλία με τη Σερβία για να περάσει.
Ωραίο παιχνίδι δεν είδαμε ούτε στο Πορτογαλία-Ουρουγουάη, παρά μόνο στο τελευταίο 20λεπτο, όταν η Ουρουγουάη τα έπαιξε όλα για όλα μήπως και ισοφαρίσει. Σ' αυτό το ματς έλαμψε όμως για πολλοστή φορά το άστρο της τύχης που φωτίζει επίμονα τους Πορτογάλους. Ο τερματοφύλακάς τους αποκρούει με τον... πωπό, χωρίς και ο ίδιος να ξέρει πώς, στην κλασική ευκαιρία των Ουρουγουανών στο πρώτο ημίχρονο, ενώ στο δεύτερο βάζουν ένα γκολ από σέντρα που δεν “βρήκε” ο Ρονάλντο, γλιτώνουν από το δοκάρι την ισοφάριση και σφραγίζουν τη νίκη με ένα πέναλτι από χέρι εντελώς ακούσιο και συμπτωματικό και, μάλιστα, από το χέρι στήριξης του αμυνόμενου της Ουρουγουάης. Απίστευτο, αλλά αληθινό.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook