Αγαπητή Metrosport
H Mπαρτσελόνα εμπιστεύθηκε την τεχνική ηγεσία της στον Τσάβι Ερνάντεθ, απέκτησε τον Ντάνι Αλβες, που έχει σκοπό, φαίνεται, να παίζει μέχρι τα 50 και, τώρα, ο Τζουάν Λαπόρτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να επιστρέψουν ο Λίο Μέσι και ο Αντρες Ινιέστα.
Οταν περνάει ο χρόνος τίποτε δεν είναι όπως πριν και η φοβερή Μπάρτσα που είδαμε με τους... τρεις Πόκεμον, τον Αλβες, τον Πικέ και όλη εκείνη τη μεγαλειώδη παρέα, με προπονητή τον Πεπ Γκουαρδιόλα, δεν πρόκειται ποτέ να ξαναεμφανιστεί. Ωστόσο αυτό που συμβαίνει στη Βαρκελόνη μας οδηγεί σε δύο χρήσιμα συμπεράσματα.
Το πρώτο: Παικταράδες που γίνονται προπονητές αξίζουν μια ευκαιρία στον πάγκο της ομάδας που δόξασαν και μαζί της δοξάστηκαν. Το έκανε ο Μπαρτσελόνα με τον Γκουαρδιόλα, το έκανε με τον Λουίς Ενρίκε, το κάνει τώρα και με τον Τσάβι.
Το δεύτερο: Παικταράδες, που, για διάφορους λόγους, αποχώρησαν, καλό είναι να κρεμούν τα ποδοσφαιρικά παπούτσια τους στην ομάδα με την οποία συνέδεσαν το όνομά τους. Το έκανε η Μπαρτσελόνα με τον Αλβες, στα 38 του, είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσει να το κάνει και με τον Ινιέστα (τώρα στα 37) και με τον Μέσι (τώρα στα 34). Προφανώς κανείς δεν θα μπορεί να προσφέρει όσα πρόσφερε στα χρόνια της ακμής του, αλλά όσες ομάδες είναι... κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ, δίνουν σημασία και σε άλλα, πολύ σημαντικά πράγματα, όπως είναι ο σεβασμός στις σημαίες και η ικανοποίηση των επιθυμιών των φιλάθλων τους.
Πέρα από αυτό, όσοι πιστεύουν ότι μια ομάδα γίνεται μεγάλη όταν η συγκυρία το φέρει να διαθέτει ταυτόχρονα πολλούς μεγάλους παίκτες και όσοι επίσης πιστεύουν ότι η δύναμη μιας μεγάλης ομάδας εξαρτάται κυρίως από τους χαφ, στην περίπτωση της μεγάλης Μπαρτσελόνα έχει το κορυφαίο παράδειγμα για να υποστηρίξει την άποψή του.
Η συνύπαρξη Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι, ήταν ό,τι πιο ωραίο συνέβη στην ιστορία αυτής της ομάδας, αλλά και του ευρωπαικού ποδοσφαίρου. Η Μπαρτσελόνα μάς χόρτασε μπάλα, παίζοντας ένα καθαρά δικό της στιλ ποδοσφαίρου, που έσπευσαν να το αντιγράψουν πολλές άλλες μεγάλες ομάδες. Χάρισε θέαμα στον κόσμο, κατέκτησε ένα σωρό τίτλους, κάποιους έχασε για κάποιες λεπτομέρειες, ή για κάποιες κακές βραδιές, αλλά όλα αυτά δεν τα έκανε μόνο ο Μέσι, μόνο ο Ινιέστα, ή μόνο ο Τσάβι, ή μόνο ο κάθε άλλος άσος εκείνης της υπερομάδας. Ολοι αποτέλεσαν ένα θαυματουργό σύνολο, του οποίου όμως κινητήρια δύναμη ήταν οι τρεις κοντοί. Ομάδα με τρεις χαφ της δικής τους ευφυίας, της δικής τους δεξιοτεχνίας, της δικής τους ταχύτητας, της δικής τους προσωπικότητας, δεν θα μπορούσε παρά να είναι μία από τις κορυφαίες, αν όχι η κορυφαία, στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Θυμίζω: Πέρασε και ο Μαραντόνα από την Μπαρτσελόνα. Πέρασε και ο Ροναλτίνιο, Πέρασε και ο Ριβάλντο. Και οι τρεις, όμως, ήταν μόνοι. Ελειπαν άλλοι δύο από τα χαφ για να γίνει το θαύμα που έκαναν μετέπειτα οι τρεις Πόκεμον...
ΥΓ. Ο Ροναλντίνιο “πρόλαβε” να παίξει συμπαίκτης των τριών την πενταετία 2003-2008 και θα γινόταν ακόμη πιο τρελό το πάρτι, αλλά αυτός βιάστηκε, δυστυχώς, να αυτοκαταστραφεί ποδοσφαιρικά...