Με απούσα, ως συνήθως, την Ελλάδα από το Μουντιάλ, όλοι οι Ελληνες είμαστε, αυτονόητα, ουδέτεροι. Εχουμε σίγουρα πολλοί από εμάς τη συμπάθειά μας για κάποια χώρα ή κάποιες χώρες, αλλά ούτε στους δρόμους θα βγούμε αν τα καταφέρουν, ούτε θα κατεβάσουμε μαύρες πλερέζες αν αποτύχουν. Θα δούμε χωρίς άγχος τους αγώνες (ειδικά όσοι δεν ασχολούμαστε με το στοίχημα...) και εκείνο που κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, μας ενδιαφέρει είναι να χαρούμε θέαμα. Ως προς την ποιότητα του ποδοσφαίρου που θα δούμε, υπάρχουν δύο θεωρίες. Και είναι λογικοφανείς και οι δύο.
Η πρώτη: Αυτή την εποχή, όλοι οι ποδοσφαιριστές όλων των χωρών βρίσκονται σε φουλ φόρμα, γιατί όλα τα Πρωταθλήματα βρίσκονται σε εξέλιξη. Αρα, θα βρεθούν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο απόδοσης.
Η δεύτερη: Ακριβώς επειδή τα Πρωταθλήματα βρίσκονται σε εξέλιξη, λογικό θα είναι οι παίκτες να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, για να αποφύγουν τραυματισμούς και έτσι να επιστρέψουν αλώβητοι στις ομάδες τους. Αλλωστε, αυτές τους πληρώνουν αδρά και αυτές είναι που έχουν την απαίτηση να συνεχίσουν μαζί τους την πορεία τους προς την επίτευξη των στόχων τους.
Για την πρώτη θεωρία, δεν γίνεται καν συζήτηση. Αλλο είναι να παίζεις Νομέβριο-Δεκέμβριο και άλλο τον Ιούνιο, όταν οι περισσότερες διοργανώσεις σε κάθε χώρα έχουν λήξει, όπως έχουν λήξει και οι διεθνείς διοργανώσεις, με συνέπεια οι ποδοσφαιριστές να είναι “ξεζουμισμένοι”.
Για τη δεύτερη, όμως, υπάρχει αντίλογος: Ναι, οι Ισπανοί άσοι της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, ή οι Αγγλοι της Μάντσεστερ Σίτι, η οι Γερμανοί της Μπάγερν, ή οι Ιταλοί, οι Αργεντινοί, οι Βραζιλιάνοι, που παίζουν σε διάφορες ομάδες και όχι μόνο σε ομάδες της πατρίδας τους, προφανώς έχουν στόχους στις διεθνείς διοργανώσεις και στα Πρωταθλήματα και τα Κύπελλα στα οποία αγωνίζονται. Προφανώς θέλουν να αποφύγουν τους τραυματισμούς, προφανώς σέβονται τους εργοδότες τους. Αλλά εδώ μιλάμε για τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου και Εθνικές ομάδες. Μιλάμε για την ύψιστη διάκριση που μπορεί να έχει ένας παίκτης και μια ομάδα, μιλάμε όμως και για την αγάπη για την πατρίδα και την υπερηφάνεια που νιώθει ο κάθε ποδοσφαιριστής όταν την εκπροσωπεί.
Τελικά, δεν πιστεύω καθόλου ότι θα δούμε παίκτες “συγρατημένους”. Το ακριβώς αντίθετο περιμένω. Να δούμε παίκτες... αφιονισμένους. Από τον Μέσι, που έχει τους περισσότερους λόγους για να το “σηκώσει”, έως και τον τελευταίο αναπληρωματικό του Μαρόκο ή της Κόστα Ρίκα. Παίκτες που θα διψούν να φτάσουν με την Εθνική ομάδα τους όσο το δυνατόν ψηλότερα. Κι ύστερα, αν ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ή αν ένα Κόπα Λιμπερταδόρες αποτελεί μέσο δημιουργίας υπεραξίας για τους ποδοσφαιριστές, τότε τι να πούμε για τους τελικούς ενός Μουντιάλ; Η δόξα για τους παίκτες των κορυφαίων ομάδων είναι δεδομένη, αλλά και το χρήμα για εκείνους που θα ξεχωρίσουν θα ρεύσει άφθονο στο άμεσο μέλλον...
Με λίγα λόγια, τα ισχυρά κίνητρα υπερτερούν και παραμερίζουν κάθε δισταγμό. Τώρα, αν η θέληση για διάκριση θα φέρει και καλύτερο θέαμα στα μάτια μας, αυτό θα το δούμε. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί, το ίδιο και οι ανθρώπινες δυνατότητες σε φυσική κατάσταση, σε δύναμη, σε αντοχή, σε ταχύτητα, σε δεξιοτεχνία, στα πάντα. Προβλέπονται, αν μη τι άλλο, φοβερές μάχες...
ΥΓ. Δείτε το ντοκιμαντέρ για τη διαφθορά στη ΦΙΦΑ. Είναι φοβερά επίκαιρο, αποκαλυπτικό και διδακτικό. Για να συνειδητοποιήσετε πόσο τρομακτικά μεγάλη μπίζνα είναι το ποδόσφαιρο...