Αγαπητή Metrosport
Οχι, δεν γίνεται να ξεχάσεις. Δεν σου μένει διάθεση για ποδόσφαιρο. Δεν μπορείς να νοιαστείς για τα γκολ, τα πέναλτι, τα φάουλ και τα λάθη των διαιτητών, όταν θρηνείς τον χαμό ενός παιδιού 19 χρόνων, που δεν έτυχε να υποστηρίζει την ομάδα αυτών που το σκότωσαν εν ψυχρώ. Πρέπει να είσαι τέρας, όπως και οι δράστες, για να ξεχάσεις μονομιάς την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Το ζήτημα, όμως είναι να μην ξεχαστεί γενικώς ΚΑΙ αυτό το τραγικό γεγονός. Να μην επανέλθουμε στον κόσμο μας χωρίς να έχουμε φροντίσει ώστε να μην ξανακλάψουμε σύντομα. Γιατί θα έρθει η επόμενη φορά. Και η μεθεπόμενη. Και πολλές άλλες στο μέλλον, όπως προηγήθηκαν πολλές άλλες στο παρελθόν.
Δεν με πείθουν οι συσκέψεις, τα ακατάσχετα μπλα-μπλα, τα κούφια ευχολόγια και μάλιστα από ανθρώπους που έχουν μερίδιο ευθύνης για ό,τι ζούμε σήμερα. Αυτό το έργο το έχουμε δει άπειρες φορές. Και μέναμε πάντα στην αρχή. Ποτέ δεν φτάσαμε στο τέλος. Ποτέ ως κράτος και ως κοινωνία δεν αντιδράσαμε σοβαρά. Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να κλαίμε, να πενθούμε και μετά να γυρίζουμε πλευρό για να μη χάσουμε τον ύπνο μας.
Δεν είμαι αυτός που θα υποδείξει τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν. Αλλωστε, όλοι ανεξαίρετα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Και το κράτος και η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη και οι ομάδες. Το “πολιτικό” κόστος που πάντα φοβούνται είναι εκείνο που τους εμποδίζει. Μαζί με την αναλγησία, την αναβλητικότητα και τη χαλαρή μνήμη.
Οι κυβερνήσεις φοβούνται μήπως δεν γίνουν αρεστές. Η Αστυνομία δραστηριοποιείται μόνο όταν προκύπτει η τραγική αφορμή. Η Δικαιοσύνη κάνει χατίρια. Οι ομάδες υπολογίζουν την “πελατεία”, ξεχνώντας ότι θέση κοντά τους έχουν μόνο οι πολλοί φυσιολογικοί φίλαθλοι και όχι τα λίγα αποβράσματα. Και, όλοι μαζί, ξεχνούν εύκολα. Ασχολούνται επιδερμικά με την τραγωδία, αλλά σύντομα την αφήνουν πίσω τους για να “ευαισθητοποιηθούν” πάλι στην επόμενη.
Υπάρχει ωστόσο και η τεράστια ευθύνη του καθένα από εμάς. Γιατί πρέπει να περιμένουμε να... μας κάνουν ανθρώπους η πολιτεία, η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να φροντίσουμε εμείς οι ίδιοι για το αυτονόητο; Γιατί πρέπει να ξερνάμε μίσος με κάθε αφορμή και αιτία για τον διπλανό;
Εννοείται ότι στη μεγάλη εικόνα δεν αποτυπώνεται μόνο η οπαδική βία, αλλά όλα τα εγκλήματα με κάθε αφορμή και αιτία. Η ζωή τόσων και τόσων και τόσων γυναικών που θανατώθηκαν τον τελευταίο καιρό από τα χέρια των ανδρών τους έχει, προφανώς, την ίδια αξία με τη ζωή του Αλκη. Και τον ίδιο αποτροπιασμό νιώθουμε, επίσης προφανώς, για εκείνον που σκοτώνει τους γονείς του, τα αδέλφια του, έναν συγγενή, έναν φίλο, έναν γείτονα. Για όλα αυτά, κανείς κακός οπαδός δεν φταίει, κανείς συνδεσμίτης, καμία ομάδα, κανείς αστυνομικός, κανείς δικαστής, καμία κυβέρνηση. Aλλά, βέβαια, ανοίγουμε μεγάλη κουβέντα και δεν είναι της παρούσης.
Για την ώρα, ας ευχηθούμε να συλληφθούν όλοι οι δράστες της στυγερής δολοφονίας του Αλκη και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Επίσης, αυτή τη φορά, να δραστηριοποιηθούν υπεύθυνα όλοι οι φορείς, κρατικοί και μη, που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο. Κανείς δεν μπορεί να προλάβει κάποιον που σκοτώνει τον γείτονα για λίγα μέτρα γης, αλλά ο χώρος του ποδοσφαίρου μπορεί να ελεχθεί εύκολα, αρκεί να υπάρξει, επιτέλους, η βούληση. Στην πράξη και όχι μόνο στα παχιά λόγια.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.