Διαγράφοντας οριστικά τον έναν από τους τρεις στόχους (πρωτάθλημα) και περιοριζόμενος στους εναπομείναντες δύο (δεύτερη προνομιούχα θέση, κύπελλο), ο ΠΑΟΚ είναι υποχρεωμένος να σταθεί στα πόδια του και να προσπαθήσει να βρει τον βηματισμό του. Την αγωνιστική δηλαδή αξιοπρέπεια του, αλλά και όλα όσα «ξόδεψε» αλόγιστα και ατελώνιστα.
Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι έγιναν πολλά λάθη μέχρι τώρα. Τα οποία και πλήρωσε πολύ ακριβά η ομάδα. Οι υπεύθυνοι είναι γνωστοί (σχεδόν δακτυλοδεικτούμενοι) και ως εκ τούτου η αναφορά των ονομάτων, θεωρείται και είναι περιττή. Κι αυτό, γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση το ζητούμενο δεν είναι ο καταλογισμός ευθυνών και η ανάληψη τους, προφανώς και η επιτίμηση και ο κολασμός των ενόχων, αλλά το πως θα πορευτεί η ομάδα από εδώ και πέρα.
Με δεδομένη την κακή ψυχολογία που υπάρχει και προστιθέμενων και των αλεπάλληλων προβλημάτων που προκάλεσε η μυστηριώδης επιδημία των τραυματισμών, πράγμα που πλήγωσε το ήδη ανήμπορο να τα βγάλει πέρα ρόστερ, η αγωνία όλων πλέον επικεντρώνεται και εστιάζεται στο πως θα αντιδράσει ο «όλος οργανισμός» (ομάδα, διοίκηση, κόσμος).
Το πρωτάθλημα συνεχίζεται. Έχει αρκετό δρόμο μπροστά του. Το τοπίο θολό. Το αυριανό «βήμα» μπορεί να χαρακτηριστεί βάση δεδομένων και εξ αντικειμένου σαν μετέωρο, συνοδευόμενο από μια υφέρπουσα κατά την προσωπική μας άποψη προσδοκία ότι θα μπει φως έστω και από τον φεγγίτη. Γνωστού όντως ότι ο κόσμος του ΠΑΟΚ ποτέ δεν εγκαταλείπει την ομάδα του, το αυριανό τεστ θεωρείται και είναι σημαντικό. Ας μην περιοριστούμε όμως στην πρόβλεψη σε ότι αφορά την προσέλευση στην Τούμπα, γιατί σίγουρα αυτή δεν θα είναι εκείνη που έπρεπε και που θα ήταν στις καλές μέρες.
Ας επικεντρωθούμε ως εκ τούτου καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι, με την πρόθεση να επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε – αν τα καταφέρουμε και αν είναι δυνατόν – πως αισθάνονται κόουτς και παίκτες, ενόψει της αυριανής αναμέτρησης. Με δυο λόγια, το ιδανικό θα ήταν «απαξάπαντες» να έχουν συνειδητοποιήσει σε απόλυτο βαθμό ποιο είναι το χρέος τους από εδώ και πέρα. Το να κερδίσουν το τρίβαθμο είναι το ελάχιστο. Το να αποκαταστήσουν την εικόνα τους και το κύρος του συλλόγου θεωρείται το επιβεβλημένο και ως εκ τούτου είναι και το μέγιστο.
ΥΓ1: Παρακολουθώντας τον πόλεμο εξόντωσης του προέδρου της Ομοσπονδίας κυρίου Μπαλτάκου και την επιδιωκόμενη επιστροφή της ΕΠΟ στην αγκαλιά της θρυλικής παράγκας, πολλές φορές αναρωτιέται κανείς, αν υπάρχουν όρια στις ακραίες συμπεριφορές συγκεκριμένων νταβατζήδων, κουτσαβάκηδων και ταραχοποιών, που έχουν εισβάλει και καταλλάβει τον χώρο του ποδοσφαίρου, τον οποίο έχουν μετατρέψει σε μια πραγματική ζούγκλα. Οι υγειώς σκεπτόμενοι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι εξοργισμένοι και αγανακτησμένοι φωνάζουν πλέον: «Έλεος! Φέρτε επιτέλους τους Σαρρήδες και τους Γκιρτζίκηδες για να ησυχάσουμε, δεν αντέχουμε άλλο». Δεν ξέρω τι γνώμη έχει περί αυτού ο συμπαθέστατος Τακούλης Τσουκαλάς. Για τον Καραπαπά είμαι όμως βέβαιος ότι θα συμφωνήσει με αυτήν την «επιστροφή» των θρυλικών προέδρων του ποδοσφαιρικού μας μεσαίωνα.
ΥΓ2: Η ΚΕΔ φρόντισε να μας διασκεδάσει με τους ορισμούς που έκανε για την νέα αγωνιστική. Ιδιαίτερο ανέκδοτο αποτελεί ο ορισμός του Περράκη στην Τούμπα, του αποκαλούμενου στον χώρο της διαιτησίας, «νέου Σπάθα».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.