Mόνο ο ΠΑΟΚ μπορεί να τα κάνει αυτά. Το ένιωσε χθες και η Λάρισα που δέχτηκε ένα θαυμάσιο δώρο από μια ομάδα που πίεζε, που έπαιζε περίπου μονότερμα, που είχε δοκάρι, που έχανε τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, αλλά που κατόρθωσε να δεχτεί εκείνη το γκολ στη μία και μοναδική φορά που “τρύπωσε” στην περιοχή της παίκτης του αντιπάλου. Κι αν αυτό το δώρο δεν ήταν τελικά τρεις βαθμοί, αλλά μόνο ένας, οφείλεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην τύχη. Εκείνη που στην τελευταία φάση του αγώνα, επέτρεψε στον Σφιντέρσκι να προλάβει να “τσιμπήσει” την μπάλα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν τα χέρια του τερματοφύλακα της Λάρισας βρουν τα πόδια του...
Αναζητώντας τα αίτια της χθεσινής απρόσμενης ισοπαλίας, που ισοδυναμεί με ήττα για μια ομάδα που λέει ότι στόχος της είναι να κατακτήσει το Πρωτάθλημα, μπορεί κανείς να τα πει όλα. Αδυναμία στην ορθόδοξη ανάπτυξη, αστοχία στην τελική ενέργεια, επιπολαιότητα, απροσεξία, νευρικότητα και, βέβαια, τα γνωστά αμυντικά προβλήματα, που, για μία ακόμη φορά, δεν επέτρεψαν στον ΠΑΟΚ να κρατήσει ανέπαφη την εστία του.
Κάποιοι θα πουν ότι χρειάζεται επειγόντως ένας φορ γκολτζής. Μακάρι, όμως, να χρειαζόταν μόνο ένας τέτοιος παίκτης. Χαφ με οργανωτικές ικανότητες, που να είναι και ταχύς και δεξιοτέχνης, δεν χρειάζεται; Η μήπως δεν χρειάζεται ένας στόπερ που να μην τον κάνει γιο-γιο οποιοσδήποτε επιθετικός μιας μικρομεσαίας ομάδας, όπως έγινε χθες με τον Βαρέλα και τον Ινγκασον στη φάση του γκολ της Λάρισας; Η μήπως δεν χρειάζονται κι άλλοι εξτρέμ για να μη... σκάσουν στην πορεία ο Ζίβκοβιτς και ο Τζόλης, που θεωρείται αδιανόητο να μείνουν εκτός ενδεκάδας;
Κακά τα ψέματα. Η ομάδα αυτή, με το σημερινό διαθέσιμο ρόστερ, έχει αρετές, έχει όμως και αδυναμίες. Οι αρετές αρκούν για να κάνει μια συμπαθητική πορεία στο Πρωτάθλημα. Οι αδυναμίες, όμως, είναι τόσο έντονες που θα την εμποδίσουν να ανταγωνιστεί σοβαρά για τη διεκδίκηση του τίτλου. Προσωπικά, φοβάμαι ότι είναι αστείο να λέμε ότι αυτός ο ΠΑΟΚ θα είναι διεκδικητής του Πρωταθλήματος, αν δεν γίνουν θαύματα στη μεταγραφική περίοδο για να ενισχυθεί θεαματικά.
Λένε -και έχουν απόλυτο δίκιο- ότι τον σπουδαιότερο ρόλο σε μια ομάδα τον παίζουν οι μέσοι. Πράγματι, δεν υπήρξε ποτέ σπουδαία ομάδα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που να μη διέθετε σπουδαίους χαφ. Με τον Σβαμπ να παίζει και να μην παίζει, αλλά έτσι κι αλλιώς να μην είναι ο μεγάλος παίκτης, με τον Μουργκ σα να μην υπάρχει, με τον Ελ Καντουρί να μένει σε δυο-τρεις πάσες σε όλο το ματς, με τον Αουγκούστο να περιορίζεται μόνο σε εύκολες πασούλες δεξιά κι αριστερά, με τον Μπίσεσβαρ μονίμως ντεφορμέ και με τον Εσίτι να είναι θέμα για... άλλη συζήτηση, δεν μπορεί κανείς να περιμένει σπουδαία πράγματα από αυτή την ομάδα. Πολύ απλά, δεν μπορεί να τα περιμένει όλα από τον Ζίβκοβιτς, τον Τζόλη, τον Γιαννούλη και τον Βιειρίνια, τους τέσσερις (και μόνο τέσσερις, αν θέλουμε να βλέπουμε την αλήθεια) πραγματικά ποιοτικούς παίκτες που υπάρχουν στον φετινό ΠΑΟΚ. Ούτε, φυσικά, μπορεί κανείς να αισιοδοξεί για το Πρωτάθλημα με τέτοιου είδους αμυντική συμπεριφορά.
Κάτι άλλο, σημαντικό, που πρέπει να επισημανθεί σχετικά με το χθεσινό παιχνίδι, είναι ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ μετά το γκολ που δέχτηκαν έχασαν τα αυγά και τα καλάθια. Θόλωσε το μυαλό τους, λες και απέναντί τους είχαν την Μπάγερν. Το “βγάζω εγωισμό”, το “βγάζω αντίδραση” και το “έχω προσωπικότητα” πήγαν περίπατο μπροστά στον εκνευρισμό από το 1-0 και το άγχος για μια ήττα που φαινόταν πολύ πιθανή. Οταν ο ΠΑΟΚ αντιδρά και ανατρέπει σκορ, τον επαινούμε γιατί έτσι πρέπει. Αλλά και όταν δεν συμβαίνει αυτό, πρέπει να το επισημαίνουμε. Κυρίως πρέπει να απασχολεί τους ίδιους τους παίκτες, γιατί... απαγορεύεται να χάνουν τα μυαλά τους όταν δέχονται γκολ από μια Λάρισα...
ΥΓ. Το να εκτελείς πέναλτι δεν είναι δα δύσκολη υπόθεση. Αλλά με τον τρόπο που εκτέλεσε το χθεσινό ο Βιειρίνια έδειξε πάλι την κλάση της ποδοσφαιρικής ταυτότητάς του.