Οι παραδόσεις κάποτε σπάνε και συνήθως όταν γίνεται αυτό ο κρότος είναι πολύ μεγάλος. Οπως το χθεσινό «μπαμ» που ακούστηκε από τη νίκη του Αρη επί του Ολυμπιακού. Νίκη η οποία άργησε 12 ολόκληρα χρόνια και πάνω σ’ αυτό το γεγονός «χτίστηκαν» πολλά σενάρια.
Χθες όμως οι «κίτρινοι» ύστερα από ένα αψεγάδιαστο ενενηντάλεπτο νίκησαν τον Ολυμπιακό, παρότι βρέθηκαν πίσω στο σκορ, «έσπασαν» την σε βάρος τους παράδοση και υποχρέωσαν τον αντίπαλο τους στην πρώτη φετινή του ήττα. Ε, τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν προκειμένου να προκαλέσουν τεράστιο θόρυβο στο φινάλε της κανονικής περιόδου;
Ο Αρης λοιπόν μπαίνει φορτσάτος στα πλέϊ οφ έχοντας μόνο έναν βαθμό διαφορά από την ΑΕΚ και αφήνοντας στην πλάτη του τον Παναθηναϊκό στους -3 β. Τι σημαίνει αυτό; Οτι με δείγμα γραφής τους αγώνες που είχε τον Μπούργος στον πάγκο, δικαιούται να ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων ακόμη και πέραν της 4ης θέσης ώστε να «κοιμάται» ήσυχος. Το αν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο είναι νωρίς να προβλεφθεί, καθώς δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο. Αλλωστε το είπε και ο Μπούργος απαντώντας σε σχετική ερώτηση ότι «θα συνεχίσουμε βλέποντας κάθε αγώνα ξεχωριστά».
Σε κάθε περίπτωση ο Αρης θα πρέπει να αισθάνεται ξεχωριστή ικανοποίηση για όσα πέτυχε στους τρεις τελευταίους αγώνες με αποκορύφωμα τη χθεσινή νίκη επί του Ολυμπιακού. Η οποία ήταν πέρα για πέρα δίκαιη, καθώς οι «κίτρινοι» είχαν τον έλεγχο του αγώνα στο μεγαλύτερο μέρος του.
Μπαίνοντας στο γήπεδο, κοίταξαν τον αντίπαλο στα μάτια, απέφυγαν τα μεγάλα λάθη, είχαν ρεαλισμό και αποφασιστικότητα. Κατάφεραν να μπλοκάρουν τον Ολυμπιακό στον άξονα κι έτσι οι ο Πειραιώτες εκτός από τον γκολ στο οποίο έχει ευθύνη ο Κουέστα, στο α’ ημίχρονο δεν έκαναν κάτι άλλο σημαντικό.
Αντιθέτως ο Αρης που βρήκε τον ρυθμό του μετά το σοκ του γκολ, πήρε μέτρα στο γήπεδο, κυκλοφορούσε την μπάλα με υποδειγματικό τρόπο και δημιουργούσε επιθέσεις τόσο από τα πλάγια, όσο και από τον άξονα.
Οι «κίτρινοι» έχτιζαν με καθαρό μυαλό τις επιθέσεις από πίσω και με τους Ντιαγέ και Καμαρά να συνεργάζονται εξαιρετικά αξιοποιώντας τους κενούς χώρους, κυνήγησαν με αξιώσεις το γκολ. Ο,τι δεν πέτυχαν στο α’ ημίχρονο το πέτυχαν στο δεύτερο κι έτσι έφτασαν στην τεράστια νίκη.
Ο Αρης ανέβασε τις γραμμές στο β’ ημίχρονο, ήταν περισσότερο πιεστικός στο κέντρο του γηπέδου και «χτύπησε» στο 52ο με τον Καμαρά. Και επειδή ο στόχος του ήταν η νίκη, στόχος ολοφάνερος σ’ όλη την εξέλιξη του αγώνα, ο Γκάμα έβαλε τη σφραγίδα του αξιοποιώντας της εκτελεστική του δεινότητα στην εκτέλεση φάουλ (79ο). Οταν πλέον ο Αρης βρέθηκε μπροστά στο σκορ ήταν δύσκολο ο Ολυμπιακός να του πάρει την μπουκιά από το στόμα. Ο Μπούργος έβαλε Ντουκουρέ και Μπεναλουάν για να «κλειδώσει» το αποτέλεσμα κι έτσι οι «κίτρινοι» πανηγύρισαν τον θρίαμβο.
Εναν θρίαμβο που αφιέρωσαν στη μνήμη του Αλκη (συμπληρώθηκαν 40 ημέρες από τη δολοφονία του) και στον απόντα λόγω του θανάτου του πατέρα του, Ματέο Γκαρσία. Μία ακόμη απόδειξη ότι έχει επανέλθει η ισορροπία στα αποδυτήρια. Οσο για τις πολυσυζητημένες αλλαγές του Ολυμπιακού, ελάχιστες και χωρίς αξία λόγου, καθώς το ρόστερ των Πειραιωτών έχει πάρα πολλές επιλογές. Τόσες που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα ήταν παίκτες 11άδας.