Η ατυχία, ως ένα βαθμό, η αδυναμία να δημιουργήσει πολλές καλές ευκαιρίες και, βέβαια, η αποτυχία του Μπακασέτα και του Γιακουμάκη στα πέναλτι, υποχρέωσαν την Εθνική να πει “αντίο” στο όνειρο της συμμετοχής στα τελικά του Euro 2004. Ηταν το άδοξο φινάλε μιας καλής προσπάθειας που έγινε τόσο στους προκριματικούς ομίλους όσο και στα πλέι οφ του Nation League, ένα φινάλε που σίγουρα αδικεί τους κόπους που κατέβαλαν οι Ελληνες διεθνείς.
Είναι πικρό να μην πίνεις νερό ακριβώς τότε που έχεις φτάσει μπροστά στη βρύση και σίγουρα αν αυτός ο “τελικός” γινόταν στην Ελλάδα και όχι στη Γεωργία αυτοί που θα πανηγύριζαν σήμερα θα ήμασταν εμείς. Ο ισχυρότερος αντίπαλος της Εθνικής χθες δεν ήταν μια αισθητά κατώτερη ομάδα, αλλά η εχθρική ατμόσφαιρα και η αίσθηση των παικτών ότι είναι υποχρεωμένοι να παλέψουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ακόμη και στην κλήρωση για την έδρα διεξαγωγής αυτού του κομβικού αγώνα σταθήκαμε άτυχοι. Ομως, εκείνο που “μετράει” είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Σε όλο το ματς, κανονικό αγώνα και παράταση, η Ελλάδα κινδύνευσε ουσιαστικά μόνο δύο φορές. Και τις δύο από λάθη δικών της παικτών. Και τις δύο την κράτησε όρθια με σωτήριες επεμβάσεις ο Βλαχοδήμος. Τη μεγάλη κλασική ευκαιρία δεν την έχασε, ήταν, όμως, πιο επικίνδυνη. Πίεσε περισσότερο, έκανε πιο πολλές συνδυασμένες επιθέσεις και στάθηκε άτυχη με την κεφαλιά του Μαυροπάνου στο οριζόντιο δοκάρι.
Πιθανόν η ελληνική ομάδα να είχε καλύτερη τύχη αν δεν περίμενε να ανεβάσει ρυθμούς μετά το 60'. Γιατί μέχρι τότε κρατούσε τους Γεωργιανούς μακριά από τον Βλαχοδήμο, δεν μπορούσε, όμως, να μετατρέψει σε ουσία την ανωτερότητά της. Κι αυτό γιατί υστερούσαν πολλοί παίκτες στον δημιουργικό τομέα. Ολοι ήταν φιλότιμοι, όλοι έτρεχαν, όλοι έμπαιναν με πάθος στις δυνατές μονομαχίες, αλλά δημιουργικά ήταν ανύπαρκτοι ο Τσιμίκας, ο Μπακασέτας, ο Πέλκας, ο Μάνταλος και ο Μασούρας. Μπάλντοκ, Χατζηδιάκος, Μαυροπάνος, Κουρμπέλης, τα πήγαν μια χαρά στους ρόλους τους και ο μόνος από τη μέση και μπροστά που έκανε αισθητή την παρουσία του ήταν ο Ιωαννίδης.
Τον Κωνσταντέλια, που μπήκε στο 60' αντί του Πέλκα, οι συμπαίκτες του άργησαν να τον... θυμηθούν. Επέμεναν να παίζουν από δεξιά με τον ήδη κουρασμένο Μαοσύρα, αλλά από κάποια στιγμή και μετά ήταν ο μόνος που μοίραζε ωραίες πάσες. Με μία από αυτές έδωσε την ευκαιρία στον Μπακασέτα να σουτάρει αλλά η μπάλα αποκρούστηκε από σώμα αμυνόμενου και με μία άλλη στον Τσιμίκα να σεντράρει αλλά ο Ιωαννίδης δεν πρόλαβε να πιάσει την κεφαλιά.
Στην παράταση η Εθνική ήταν σαφώς ανώτερη με κύριο κοχλό πάλι τον Κωνσταντέλια, αλλά η νίκη χάθηκε στο δοκάρι του Μαυροπάνου και στο σουτ άουτ του Μασούρα από πολύ καλή θέση. Οσο για τα πέναλτι, πάλι τυχεροί στάθηκαν οι Γεωργιανοί, αφού κληρώθηκαν να εκτελούν πρώτοι, αλλά βέβαια εκεί δεν έπαιξε ρόλο τόσο η τύχη, όσο το “ψώνισμα” του Μπακασέτα από τον Γεωργιανό γκολκίπερ και η άγαρμπη εκτέλεση του Γιακουμάκη που “κατάφερε” να βγάλει την μπάλα άουτ.
Κρίμα, χίλιες φορές κρίμα, αλλά ας πρόσεχαν...