Σήμερα ας… το πάρουμε ανάποδα. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς σκέφτονται οι παίκτες του ΠΑΟΚ, τώρα που διαβάζουν και ακούν γύρω-γύρω τους εννιά στους δέκα να λένε ότι η ομάδα χρειάζεται ποιοτικές προσθήκες. Ότι χρειάζεται και άλλες μεταγραφές. Ότι αρκετοί από τους παίκτες του ρόστερ δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους στόχους του ΠΑΟΚ. Άραγε, πώς αισθάνονται; Και τι σκοπεύουν να κάνουν για να ανατρέψουν αυτές τις απόψεις;
Προφανώς, δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι το ίδιο γνώθι σ’ αυτόν. Δεν καταλαβαίνουν όλοι ποια είναι η πραγματικότητα. Και ίσως κάποιοι από αυτούς να μην κατατάσσουν τους εαυτούς τους στους «λίγους» για τις απαιτήσεις του ΠΑΟΚ.
Όσοι έχουν συναίσθηση ότι πρέπει να δώσουν πολλά περισσότερα και αισθάνονται ικανοί να το κάνουν, σίγουρα πεισμώνουν με την κριτική και δουλεύουν για να βελτιωθούν. Για όσους… πέρα βρέχει, προφανώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, εκτός κι αν καταφέρει να τους αφυπνίσει ο Λουτσέσκου.
Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο είναι να μην «παραμυθιάζονται» με δικαιολογίες του τύπου «πληρώσαμε τα λάθη μας«, ή «ήμασταν άτυχοι», ή «αδικήσαμε τους εαυτούς μας». Κάποια ματς όντως μπορεί να χαθούν από κάποια λάθη, από κάποιες ατυχίες, αλλά και από κάποιες κακές εμφανίσεις, γιατί κι αυτές στο πρόγραμμα είναι. Εκείνο που «μετράει» είναι αν μπορούν να ανταποκριθούν στον στόχο της κατάκτησης του νταμπλ, ή, έστω του Πρωταθλήματος, που είναι και το πιο σημαντικό. Όχι το αν θέλουν, σίγουρα το θέλουν, αλλά το αν μπορούν. Και το ότι μπορούν πρέπει να το αποδεικνύουν κάθε μέρα. Όχι μόνο στους αγώνες, αλλά και στις προπονήσεις.
Από την άλλη πλευρά, κατανοητό αυτό που είπε (και γιατί το είπε) Λουτσέσκου («θέλω να δω αίμα στα μάτια τους για να πάρουμε την πρόκριση με την Μποέμιανς»), αλλά το πάθος και η θέληση για τη νίκη πολλές φορές δεν αρκούν. Ίσως αρκούν για να νικήσεις ημιεπαγγελματικές ομάδες όπως η ιρλανδική, ίσως αρκούν για να νικήσεις τους μικρομεσαίους αντιπάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε βάθος χρόνου όμως, για να πετύχεις τους στόχους σου, εξίσου, αν όχι περισσότερο, απαραίτητη είναι η ποιότητα.
Στο κάτω-κάτω, τι εννοούμε όταν λέμε ποιότητα; Δεν εννοούμε μόνο τα καθαρά αθλητικά προσόντα ενός ποδοσφαιριστή, αλλά και τα πνευματικά. Εννοούμε τον συνδυασμό του «θέλω» και του «μπορώ». Χωρίς αυτά τα δύο μαζί, δεμένα, επιτυχία δεν έρχεται ποτέ.
Προσωπικά, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο ΠΑΟΚ θα ξεπεράσει το εμπόδιο της Μποέμιανς. Αλίμονο. Οι δύο ομάδες έχουν τεράστια διαφορά. Δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη κι ας έχει παίξει ένα σωρό επίσημα ματς η Μποέμιανς, ενώ ο ΠΑΟΚ βρίσκεται ακόμη σε φάση προετοιμασίας. Το θέμα είναι πώς θα κυλήσει όλη η υπόλοιπη χρονιά, σε Ευρώπη και σε Ελλάδα. Για το αν κατορθώσει να ανταποκριθεί και στους τρεις στόχους της η ομάδα, με το σημερινό ρόστερ, έχω πολλές επιφυλάξεις...
ΥΓ. Είκοσι χρόνια στην Μπαρτσελόνα. Από τα 14 του. Όλη η εφηβεία και η ενήλικη ζωή του. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι αιώνες, στο άκουσμα του ονόματος Μπαρτσελόνα θα έρχεται συνειρμικά στο μυαλό των ανθρώπων το όνομα Μέσι και στο όνομα Μέσι το όνομα Μπαρτσελόνα. Όπως του Αγιαξ και του Κρόιφ. Όπως του Κούδα και του ΠΑΟΚ, όπως του Χατζηπαναγή και του Ηρακλή, όπως του Κούη και του Άρη, αν θέλουμε να μιλήσουμε για ελληνικές ομάδες και μεγάλους άσους που συνδέθηκαν μαζί τους και φόρεσαν μόνο τις δικές τους φανέλες. Αυτοί οι παίκτες, οι σημαίες, πρέπει να κρεμούν τα παπούτσια τους στα ίδια αποδυτήρια που τα φόρεσαν για πρώτη φορά. Και ο Λίο δεν θα τα κρεμάσει στα αποδυτήρια της Μπάρτσα. Κρίμα.